مصرف الکل از نوشیدن اتفاقی تا سوءمصرف الکل و نیز الکلیسم افراطی متفاوت
است. الکلیسم که به عنوان وابستگی به الکل نیز بیان می شود، بیماری اولیه
مزمن با عوامل ژنتیکی، روانی-اجتماعی و زیست محیطی تاثیرگذار بر توسعه
و بروز آن است. این بیماری گاها پیشرونده و کشنده است.
NIAAA مصرف خطرناک الکل نسبت به حالت استاندارد را به صورت یک نوشیدن
استاندارد معادل با 12 اونس آبجوی آمریکایی، 5 اونس شراب یا 1.5 اونس مشروب
الکلی غلیظ است. این اعداد مبتنی بر شکل عادی و معمول آبجو و شراب است،
بویژه در مورد آبجو، بسیاری از آبجو های خاص ممکن است شامل دو برابر مقدار
الکل موجود در آبجو بازار است. برای شراب، محتوی الکل ثابت تر بوده اما
مخازن سردکننده شراب معمولا شامل الکل کمتر هستند و برخی از انواع شراب مثل
زینفاندل و پورت ممکن است حاوی دو برابر مقدار متوسط الکل باشد. برای مردان،
4 نوشیدنی یا بیشتر در روز یا 14 مورد نوشیدنی یا بیشتر در هفته خطرناک
قلمداد می شود، در صورتی که برای زنان، این مقادیر خطرناک معادل با 3
نوشیدنی یا بیشتر در روز یا 7 مورد نوشیدنی یا بیشتر در یک هفته است.
در حالیکه طبق تعریف، مصرف الکل برای توسعه الکلیسم ضروری است، مصرف الکل
به خودی خود توسعه الکلیسم را پیش بینی نمی کند. مقدار، دفعات و نظم در
مصرف الکل مورد نیاز برای توسعه الکلیسم از فردی به فرد دیگر متفاوت است.
واکنش افراد به الکل ممکن است تحت تأثیر اندازه، سن، وضعیت سلامت عمومی و
داروهای مصرفی آنها قرار بگیرد. در برخی، مصرف کمتر الکل نیز می تواند موجب
بروز مشکلات سلامتی شود. از آنجاییکه هیچ سطح ایمن شناخته شده ای برای مصرف
الکل در زنان باردار وجود ندارد، رئیس انجمن پزشکان توصیه می کنند که زنان
باردار یا زنانی که قصد بارداری دارند، از نوشیدن الکل اجتناب نمایند.
Alcoholism
-
نشانه ها و علائم
طبق گزارش موسسه ملی سوءمصرف الکل و الکلیسم (NIAAA)، افراد مبتلا به این وضعیت، شرایط زیر را تجربه می کنند:
-وابستگی فیزیکی: علائم ترک مثل تهوع، عرق، لرزش و اضطراب بعد از توقف نوشیدن
-تحمل: نیاز به نوشیدن مقادیر بیشتر الکل برای دستیابی به اولین تجربه در مصرف الکل
-احساس نیاز شدید: نیاز شدید یا درخواست برای نوشیدن
-از دست دادن کنترل: عدم توانایی برای توقف نوشیدن از زمان آغاز مصرف الکل
طبق گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، سوءمصرف الکل یک الگوی نوشیدن است که منجر به وضعیت های مشکل زا می شود، مثل عدم موفقیت در کار، مدسه یا تکالیف منزل یا مشکلات قانونی مرتبط با الکل مثل دستگیری به دلیل رانندگی تحت تأثیر الکل.
طبق تحقیقات ملی در مورد مصرف دارو و سلامتی، در حدود 15 میلیون افراد بالغ آمریکایی دارای سوء مصرف الکل یا وابستگی به الکل دارند. در آمریکا، در حدود 20 درصد بیماران درمان شده با روش های عمومی پزشکی، مصرف ریسکی یا خطرناک را گزارش کرده اند. طبق گزارش NIAAA کمتر از 10 درصد بیماران با اختلال مصرف الکل تحت درمان قرار می گیرند.
خطرات طولانی مدت
طبق گزارش CDC، مصرف طولانی مدت و افراطی الکل می تواند منجر به توسعه مشکلات مختلف بالینی و اجتماعی شود. اینها شامل موارد زیر است:
-وضعیت های عصب شناختی مثل دمانس، سکته و نوروپاتی یا بیماری های مرتبط با سیستم عصبی محیطی
-مشکلات قلبی عروقی مثل حمله قلبی، تضعیف و افزایش اندازه قلب، ضربان نامنظم قلب و فشار خون بالا
-وضعیت های روانشناختی مثل افسردگی، اضطراب و خودکشی
-سرطان دهان، گلو، مری، کبد، روده بزرگ و سینه؛ در کل، هرچه بیشتر بنوشید، با خطرات بیشتری مواجه خواهید شد.
-بیماری های کبد، شامل هپاتیت الکلی (التهاب) و سیروز (زخم) که در بین 15 علت اصلی مرگ در آمریکا است
-بیماری گوارشی مثل التهاب پانکراس و التهاب معده
ابتلا به ویروس هپاتیت C (HCV) و مصرف الکل موجب کاهش عملکرد کبد شده و می تواند با داروهای مصرفی برای درمان HCV تداخل پیدا کند. علاوه برآن، اگر شما مبتلا به شکل دیگری از بیماری کبد (مثل هپاتیت C) باشید، الکل می تواند موجب شود بیماری به وضعیت سیروز و حتی مرگ پیشروی کند.
زنان نسبت به مردان حساسیت بیشتری نسبت به تاثیرات الکل داشته و ممکن است مشکلات سلامتی مرتبط با الکل را به سرعت و با مصرف الکل کمتر توسعه دهند. مصرف الکل در زنان باردار می تواند منجر به سقط جنین، مرگ جنین در زایمان، تولد زودرس، کاهش وزن تولد و مشکلات دیگر در نوزاد مثل ویژگی های غیرطبیعی در صورت، ناهنجاری اندام ها (مثل مغز و قلب)، نارسایی رشد و مشکلات شنوایی و بینایی شود.طبق گزارش March of Dimes آسیب به مغز در اثر مصرف الکل توسط مادر می تواند منجر به مشکلات رفتاری مثل تاخیر در گفتار و زبان و ناتوانی در یادگیری می شود. -
آزمایشات
سوء مصرف الکل و وابستگی به آن در ابتدا از طریق استفاده از تحقیقات غربالگری بالینی تشخیص داده می شود. صدها تحقیقات مختلف وجود دارد و از نظر تعداد و ماهیت سوالات متفاوت هستند. برخی از شایع ترین پرسشنامه های معتبر از نظر علمی شامل آزمایش غربالگری الکل میشیگان (MAST)، ورژن کوتاهی از Brief Mast، آزمایش تشخیص اختلالات مصرف الکل (AUDIT) و تحقیق سریعی با عنوان پرسشنامه CAGE است. این تحقیقات و بررسی ها شامل یکسری از سوالات درباره دفعات نوشیدن، مشکلات ناشی از آن و توانایی توقف است.
بررسی های آزمایشگاهی قطعی در این زمینه وجود ندارد که بتوان الکلیسم را تشخیص داد. با این حال، آزمایشات خاص می توانند به شناسایی مصرف مزمن الکل و یا عود مصرف در افرادی که آن را انکار می کنند، وجود دارد که به ارزیابی آسیب به اندام نیز کمک می کند. طبق سازمان سوءمصرف مواد و سلامت روانی، آزمایشات شامل موارد زیر است:
-گاما-گلوتامیل ترانسفراز (GGT)، یک آنزیم کبد که با مصرف شدید الکل و بسیاری از وضعیت های دیگر که بر کبد تاثیرگذار است، افزایش می یابد
-حجم میانگین جسمی (MCV) که اندازه گلبول های قرمز خون را اندازه گیری می کند؛ اغلب بعنوان بخشی از آزمایش سنجش تعداد سلول های خونی (CBC) اندازه گیری می شود؛ MCV ممکن است در طی زمان و در افراد الکلی افزایش یابد اما ممکن است همچنین تحت تأثیر وضعیت های زیادی نیز قرار بگیرد.
-آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آنزیم هایی هستند که می توانند نشانگر آسیب به کبد باشند که گاها مرتبط با مصرف الکل است
-Carbohydrate-deficient transferrin (CDT) که می تواند نشانگر برگشت به مصرف الکل بعد از یک دوره ترک آن باشد، اما ممکن است برای زنان و افراد جوان تر دارای حساسیت کمتری باشد
-اتیل گلوکوروناید (EtG) و اتیل سولفات (EtS) نشانگرها و مواد مستقیم حاصل از تجزیه الکل؛ مشاهده شده در آزمایش ادرار
-فسفاتیدیل اتانول (PETh)، یک نشانگری که معمولا در خون اندازه گیری می شود و برای تشخیص مصرف متوسط تا شدید الکل به کار می رود
بررسی های آزمایشگاهی دیگر برای تشخیص مصرف مشکل زای الکل می تواند شامل موارد زیر باشد:
-پنل سوخت و ساز جامع (CMP) یا پنل کبد، گروهی از آزمایشات که برای ارزیابی عملکرد اندام و کبد استفاده می شوند
-منیزیم که ممکن است در افراد الکلی بدلیل کمبود منیزیم در رژیم غذایی و از دست دادن آن توسط کلیه ها، پایین باشد
سطح الکل خون (آزمایش اتانول) را می توان برای تعیین مصرف اخیر الکل در فرد استفاده کرد اما در عین حال این آزمایش نمی تواند الکلیسم را تشخیص دهد. -
درمان
مثل بسیاری از بیماری های مزمن، الکلیسم را نمی توان درمان کرد، با این حال، درمان موثر برای کمک به افرادی که از الکلیسم رنج می برند، وجود دارد. درمان اغلب شامل درمان گروهی، یک یا چند مورد مشاوره و آموزش در مورد خود الکل است. شرکت کنندگان باید تایید و تصدیق نمایند که دارای مشکلات الکلی هستند و دارای تمایل شدید به توقف مصرف دارو می باشند. به محض تصمیم گیری، آنها مدت زمان کوتاهی را در یک مرکز درمانی بازپروری جهت توقف مصرف الکل می گذرانند. مرکز درمان و یا پزشک با بیماران مشورت کرده، از آنها حمایت می کند و به آنها کمک می کند تا از علائم اولیه خود رهایی یابند و بطور مطمئن الکل را ترک کنند. در برخی موارد، داروهای کوتاه مدت مثل بنزودیازپین ها(والیوم یا داروهای مشابه) برای کمک به تسکین علائم وابستگی به الکل استفاده می شوند.
سه مورد داروی خوراکی مورد تایید FDA وجود دارد که به افراد در هوشیاری آنها کمک می کند: دیسولفیرام، نالترکسون و آکامپروسات. این داروها برای افرادی تجویز می شوند که تمایل به پرهیز از الکل را نشان داده اما نیازمند تقویت جسمی و دارویی هستند. دیسولفیرام موجب علائم ناخوشایندی مثل تهوع، استفراغ و اضطراب در هر مقدار مصرف می شوند. نالترکسون موجب کاهش تمایل فرد به مصرف الکل شده اما می تواند موجب علائم ترک شدید در افرادی شود که به مواد مخدر نیز وابسته هستند. آکامپروسات موجب کاهش تمایل به الکل می شود. شکل قابل تزریق و طولانی مدت نالترکسون نیز در دسترس است. تمام این داروها بعد از جلسات مشاوره با متخصصین مصرف می شود.
از آنجاییکه هیچ آزمایشی برای غربالگری یا تشخیص الکلیسم وجود ندارد، هیچ درمان یا دارویی نیز که بطور قطعی الکلیسم را در افراد بیمار درمان کند، وجود ندارد. همانند بسیاری از بیماری های مزمن، وابستگی به الکل وضعیت ساده قابل درمان نیست و بسیاری از افراد چندین بار قبل از آخرین هوشیاری به مصرف الکل روی خواهند آورد. برخی از آسیب های وارده به کبد و اندام های دیگر ممکن است از بین رود، در حالیکه برخی دیگر ممکن است دائمی باشد. بیماران و پزشکان آنها برای حفظ وضعیت هوشیاری و بررسی عوارضی که ناشی از آسیب الکل است، باهم همکاری خواهند کرد.
