این تست برای تشخیص جهش ژنتیکی FIP1L1-PDGFRA استفاده می‌شود. FIP1L1-PDGFRA توالی غیرطبیعی ژن است که باعث رشد بیش از حد از ائوزینوفیل ها، نوعی از گلبول‌های سفید خون می‌شود.

ائوزینوفیل‌ها بخشی از پاسخ ایمنی بدن هستند و در بیماری‌ها و شرایط مختلف در خون افزایش می‌یابند. بعضی از نمونه‌های رایج پاسخ‌های آلرژیک و عفونت‌های انگلی است. شمارش کامل خون (CBC) آزمایشی است که تعداد بیشتری از ائوزینوفیل‌ها در خون (هیپرئوسینوفیلیا) را با این شرایط نشان می‌دهد.

توالی ژن FIP1L1-PDGFRA علت نادر افزایش ائوزینوفیل است. آزمایشات جهش احتمالا انجام می‌گیرد برای کمک به تعیین علت افزایش تعداد ائوزینوفیل‌هایی که توسط CBC تعیین شده است؛ پس از آزمایش‌های دیگر، باعث کاهش علل متعارف ثانویه شده است. آزمایش‌های دیگر ممکن است شامل، آزمایشات آلرژی خون یا آزمایشات مدفوع تشخیص انگل‌ها باشد. (برای اطلاعات بیشتر در این موارد به سوالات رایج مراجعه کنید.)

تست FIP1L1-PDGFRA ممکن است مورد استفاده قرار گیرد در:

• کمک به تشخیص علت هیپرئوزینوفیلیا (HE) و سندرم هیپرئوزینوفیل (HES)، نوعی اختلال مغز استخوان
• کمک به تعیین پیش‌آگهی HE / HES و پاسخ به درمان با مهارکننده تریروزین کیناز (TKI)؛ افراد مبتلا به FIP1L1-PDGFRA به درمان با TKI به نام ایماتینیب واکنش نشان می‌دهند.

برای اطلاعات بیشتر در مورد روش‌های آزمایش، سوالات متداول را ببینید.

تست‌های FIP1L1-PDGFRA ممکن است همراه با سایر آزمایشات ژنتیکی برای جهش‌های کمتر شایع مرتبط با ائوزینوفیلی انجام شود. همچنین ممکن است همراه با:

• تجزیه و تحلیل کروموزم - برای تشخیص سایر اختلالات ژنتیکی که ممکن است علت HE / HES باشد، از قبیل بازسازی PDGFRB یا FGFR1
• BCR-ABL1 - اگر لوسمی میلوئیدی مزمن (CML) مشکوک باشد و بنابراین باید برطرف شود.
• جهش KIT - برای جلوگیری از جهش در ژن KIT؛ افراد مبتلا به جهش KIT D816 (ماستوسیتوز) به درمان ایماتینیب پاسخ نمی‌دهند.
• اینترلوکین -5 - ممکن است مورد آزمایش قرار گیرد، در صورت بالا بودن و زمانی که با HES یافت شود، نشان‌دهندۀ بیماری سل تک‌سلولی کلونال است.
• سطح ایمونوگلوبولین E (IgE) - افرادی که سطح IgE بالایی دارند ممکن است خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی مرتبط با سندرم هیپرئوزینوفیل کمتری داشته باشند و ممکن است به‌خوبی به درمان استروئید پاسخ دهند.
• ارزیابی اولیه HES ممکن است شامل تست‌های قلبی برای بررسی شواهدی از آسیب اندام از وضعیت و آزمایش تروپونین باشد تا مطمئن شویم که ایماتینیب باعث ایجاد شوک قلبی نمی‌شود.

تست FIP1L1-PDGFRA زمانی انجام می‌شود که CBC ها نشان می‌دهند که به طور مرتب تعداد ائوزینوفیل‌ها افزایش می‌یابد و علل دیگر مانند آلرژی، آسم، عفونت‌های انگلی، نارسایی آدرنال و لنفوم را رد می‌کنند.

تست ممکن است پس از شمارش غیر‌عادی ائوزینوفیل، زمانی که به علت علائم و نشانه‌های فردی ، به HES مشکوک هستند، درخواست شود. HES و لوسمی (حاد یا مزمن) ممكن است دارای علائم مشابهی باشند اما گاهی اوقات نشانه‌های اولیه وجود ندارد و شرایط تنها از طریق CBC معمولی قابل مشاهده است.

نمونه‌هایی از علائم و نشانه‌های رایج HES عبارتند از:

• تب
• خستگی
• سرفه، خس‌خس، تنگی نفس
• تورم زیر پوست در اطراف چشم‌ها و لب‌ها، در گلو، یا بر روی دست‌ها و پاهااندام یا غده‌های لنفاوی متورم
• درد عضلانی
• خارش، بثورات یا تاول پوست
• اسهال

نتیجه آزمایش ممکن است به عنوان "مثبت" گزارش شود (توالی ژن موجود است) یا به عنوان "منفی" (توالی ژن موجود نیست).

اگر فرد دارای تعداد غیرعادی ائوزینوفیل و مثبت برای ژن فیوژن FIP1L1-PDGFRA مثبت باشد، سپس ژن فیوژن به عنوان علت اصلی هیپروئوزینوفیلیا (HE) یا سندرم هایپرئوزینوفیل (HES) تایید می‌شود.

توجه داشته باشید که براساس دستورالعمل تشخیصی سازمان بهداشت جهانی در سال 2008 HE / HES با FIP1L1-PDGFRA ممکن است به عنوان لوسمی حاد یا مزمن، اختلال میلولپرولیفراتیو یا میلولدپلاسسی یا حتی سیستماتیک ماستوسیتوز تشخیص داده شود. صرف‌نظر از تشخیص، افراد مبتلا به FIP1L1-PDGFRA ژن هم‌جوشی بسیار مناسب برای درمان با مهارکننده تیروزین کیناز ایاتینیب هستند.

اگر تست FIP1L1-PDGFRA منفی باشد، بسته به نتایج آزمایشات دیگر ، ممکن است نوع دیگری از نئوپلاسم میلوپرولیفراتیو یا میلوودیس پللاستیک داشته باشد یا ممکن است HES بدون علت مشخص (ایدیوپاتیک) تشخیص داده شود. موارد منفی FIP1L1-PDGFRA برای HES نیز بجز برای موارد مجدد PDGFRB به ایماتینیب واکنش نشان نمی دهند (نگاه کنید به پایین).

گاهی اوقات مقاومت در برابر ایماتینیب افزایش می‌یابد حتی اگر بازدارنده تیروزین کیناز در درمان افراد مبتلا به ژن فیوژن FIP1L1-PDGFRA در دوزهای پایین بسیار موثر باشد. برای افراد نادری که HES مقاوم به ایماتینیب هستند، پیوند سلول‌های بنیادی اختلال ارگان‌های ناشی از هیپرئوسینوفیلی را تغییر داده است. با این حال، پزشکان تجربه محدودی در این درمان دارند، بنابراین به طور معمول استفاده نمی‌شود. شیمی‌درمانی نیز با برخی از موفقیت‌ها برای افراد دارای ژن همجوشی که به درمان با ایاتینیب پاسخ نمی‌دهند استفاده شده است. برخی از افراد با ژن همجوشی نیز با کورتیکواستروئیدها درمان می‌شوند تا تعداد ائوزینوفیل آن‌ها کاهش یابد و به کنترل ضایعات ارگان‌ها کمک کند.

افراد مبتلا به FIP1L1-PDGFRA همچنین ممکن است به عنوان میلوئید حاد یا لوسمی لنفوبلاستی ظاهر شوند، هرچند که نادر است.. FIP1L1-PDGRA نیز به ندرت در دیگر لوسمی‌ها یافت شده و با موفقیت با ایماتینیب درمان می‌شود.

برخلاف برخی دیگر از اختلالات ژنتیکی، تغییرات مربوط به FIP1L1-PDGFRA بسیار ظریف است و بنابراین با کاروتیپ معمولی، که شامل جستجوی کروموزوم‌ها زیر میکروسکوپ می‌شود، نمی‌توان تشخیص داد.

خیر. حذف کروموزوم که به فیوژن FIP1L1-PDGFRA منجر می‌شود، چیزی است که به صورت فیزیکی شناخته می‌شود. این جهش در طول عمر شخص به دست می آید و نمی‌تواند به ارث برده شود.