این آزمایش برای تشخیص سطح بالای سالیسیلات در خون استفاده می‌شود. این ممکن است برای کمک به تشخیص سوء مصرف (مسمومیت سالیسیلات) و یا برای بررسی فردی که سالیسیلات قوی تجویزی مصرف کرده استفاده شود. آزمایش غربالگری سالیسیلات ممکن است برای نمایش سالیسیلات در ادرار استفاده شود.

اگر فردی با علائمی که مسمومیت آسپرین یا سالیسیلات دیگر را نشان می‌دهد، تشخیص داده شود، ممکن است آزمایش سالیسیلات برای کمک به تشخیص مصرف بیش از حد انجام شود. اگر متخصص مراقبت‌های بهداشتی مطمئن نیست که فرد چه ماده‌ای ممکن است مصرف کرده باشد، ممکن است تست سالیسیلات را همراه با آزمایش‌های دیگر مرتبط با تست داروی اضطراری و سوء مصرف دارو تجویز کند. تست‌های خاصی که انجام می‌شود بستگی به علائم و نشانه‌های بالینی فرد دارد.

 در شرایط اضطراری، آزمایش‌های سالیسیلات ممکن است با سایر آزمایش‌ها تجویز شود، نظیر:

• گازهای خون شریانی و الکترولیت‌ها برای ارزیابی تعادل اسید – باز و اکسیژن
• نیتروژن اوره خون (BUN) و کراتینین برای ارزیابی عملکرد کلیه
• بررسی ادرار برای نظارت بر pH ادرار
• گلوکز برای تشخیص قند خون پایین
• پانل کبد برای ارزیابی عملکرد کبد
• مشخصات انعقادی ( PT، PTT، تعداد پلاکت‌ها)

اگر غلظت سمی سالیسیلات تشخیص داده شود، برای تعیین اینکه آیا سطح سالیسیلات افزایش، کاهش و یا به حداکثر رسیده است، یک سری از آزمایشات سالیسیلات (و بعضی از آزمایشات اضافی) احتمالا تجویز می‌شود. این اطلاعات برای کمک به نظارت بر وضعیت سلامت فرد و کمک به درمان استفاده می‌شود.

اگر فرد دوزهای سالیسیلات تجویزی را به‌صورت منظم مصرف کند، مانند تسکین علائم آرتریت روماتوئید، استئوآرتریت یا لوپوس، یا برای درمان تب روماتیسمی یا بیماری کاوازاکی، ممکن است آزمایش سالیسیلات برای نظارت بر مصرف بیش از حد انجام شود. این آزمایش مناسب است به‌خصوص اگر داروهای دیگر فرد یا وضعیت سلامتی وی تغییر کرده باشد.

نظارت معمولا برای افرادی که آسپیرین با دوز پایین مصرف می‌کنند، برای کاهش خطر ابتلا به لخته‌های خون (ترومبوز)، حمله قلبی یا سکته مغزی ضروری نیست (به سؤالات رایج شماره 3 مراجعه کنید).

در زمانی‌که که فرد مشکوک به مصرف مقدار زیادی از آسپیرین و دیگر مواد دارویی حاوی سالیسیلات است تست سالیسیلات تجویز می‌شود. معمولا، حداقل 4 ساعت پس از مصرف خوراکی خون مورد آزمایش قرار می‌گیرد. نتایج آزمایشاتی که پیش از این انجام شده‌اند، قابل تفسیر نیستند.

زمانی‌که فرد علائم همراه با مصرف بیش از حد سالیسیلات حاد یا مزمن را تجربه کند تست ممکن است تجویز شود. علائم احتمالا عبارتند از:

• تهوع و استفراغ
• ژرف دمی (تنفس سریع)؛ کمتر در کودکان معمول است
• زنگ در گوش (وزوز گوش)
• تعریق
• سرگیجه
• گیجی

 علائم اضافی که ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• سردرد
• آشفتگی
• تشنج
• هذیان
• ضربان سریع قلب
• رخوت
• کما
• ناشنوایی
• برافروختگی (فزون‌گرمایی) ، به‌ویژه در کودکان با سمیت شدید
• ضعف تنفس به‌علت تجمع مایع در ریه‌ها (ادم ریوی)
• خونریزی (نادر)

زمانی‌که فردی مشکوک به صدمه زدن به خود است (گرایش‌های خودکشی)، این آزمایش انجام می‌شود.

هنگامی که سمی بودن سالیسیلات حاد تشخیص داده می‌شود، متخصص مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند آزمایش را به‌صورت متناوب هر 2-3 ساعت برای نظارت بر رفع مشکل اوردوز تجویز کند.

هنگامی که فرد به‌طور منظم دوزهای سالیسیلات تجویز شده را دریافت می‌کند، متخصص مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند این آزمایش را به‌طور منظم انجام دهد تا سطح بالای آن را بررسی کند، زیرا ممکن است سمیت بدون علائم و نشانه‌ آشکار شود. افراد مبتلا به سمیت مزمن سالیسیلات ممکن است علائمی داشته باشند که به آرامی رشد می‌کنند و غیر اختصاصی هستند مانند سردرگمی، حالت تهوع، ضربان قلب سریع و تب، و این علائم در بسیاری از شرایط دیگر دیده شود. ممکن است آزمایش سالیسیلات برای کمک به تعیین اینکه آیا سمی بودن سالیسیلات باعث ایجاد علائم است انجام می‌شود.

 هنگامی که سالیسیلات تجویز نمی‌شود، تشخیص سمیت مزمن سالیسیلات، گاهی اوقات دشوار می‌شود. پس از پرسش از بیمار، پزشک ممکن است سطح سالیسیلات را به‌عنوان بخشی از تعدادی از آزمایش‌ها برای تعیین علت علائم فرد تعیین کند.

غلظت درمانی طبیعی خون در آسپیرین و سایر سالیسیلات‌ها بستگی به این دارد که چه دارویی استفاده می‌شود و سطح خون باید با سابقه پزشکی و علائم بالینی و نشانه‌ها همراه باشد. سطح پایین خون برای کاهش درد و کاهش خطر ابتلا به لخته شدن خون کافی است، اما برای کنترل التهاب در شرایط روماتیسمی مثل آرتروز، ممکن است سطح بالایی داشته باشد. در این سطوح بالاتر برخی عوارض جانبی ممکن است ظاهر شوند.

علائم و نشانه‌ها و میزان دوز آن، به فرد بستگی دارد. علائم ممکن است با سطح خون دیده شود که به‌طور کلی در شرایط التهابی در نظر گرفته می‌شود و در بسیاری از افراد در سطوح حدود 30-10 میلی‌گرم در دسی‌لیتر ظاهر می‌شود. به‌طور کلی، شدت سمیت سالیسیلات با افزایش غلظت افزایش می‌یابد.

جدول زیر نتایجی را که ممکن است دیده شود خلاصه می‌کند. این اعداد معمولا نشان‌دهنده نمونه خونی است که حداقل 4 ساعت پس از آخرین دوز جمع آوری می‌شود:

نکته: بعضی از آزمایشگاه‌ها سالیسیلات را به‌صورت میلیگرم در دسی‌لیتر (mg / dL) گزارش می‌کنند در حالی که دیگران در هر میلی‌لیتر (میکروگرم در میلی‌لیتر) می‌گویند. این دو عامل با عامل 10 متفاوت هستند.

سطوح در حال افزایش (زمانی که فرد سالیسیلات بیشتری مصرف نکرده باشد) نشان می‌دهد که اوج غلظت سالیسیلات هنوز به‌دست نیامده است. کاهش سطوح سالیسیلات نشان می‌دهد که سالیسیلات اضافی توسط بدن دفع و اوردوز برطرف شده است.

سمی بودن سالیسیلات یک وضعیت جدی است که اغلب مستلزم بستری شدن و نظارت دقیق است. در موارد شدید، عدم تعادل اسید باز که باعث ایجاد آن می‌شود در طول زمان می‌تواند بدتر شود و از آلکالوز تنفسی تا متابولیسم اسیدوز بسته به دوره مصرف آن، باعث اختلالات الکترولیت، گلوکز خون پایین و کم آبی بدن شود، و به دنبال آن تشنج، توهم، هذیان و کما.

توجه داشته باشید که بسیاری از داروهای تجویزی و غیر تجویزی حاوی سالیسیلات در ترکیب با سایر داروها هستند. بیش از یک داروی حاوی سالیسیلات را در یک زمان مصرف نکنید.
 

با دوزهای بالایی از سالیسیلات، تجمع قرص‌ها ممکن است در دستگاه گوارش ایجاد شود؛ که باعث می‌شود که دارو برای مدت زمان طولانی جذب شود، حتی اگر فرد داروی زیادی مصرف نکند، سطح آن در خون افزایش می‌یابد.

آسپرین نباید بدون مشورت با متخصص مراقبت‌های بهداشتی درازمدت گرفته شود و هرگز نباید به کودکان یا نوجوانان داده شود مگر اینکه توسط ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی هدایت شود. آسپرین نباید با نوشیدنی‌های الکلی مصرف شود زیرا می‌تواند خطر خونریزی معده را افزایش دهد. اگر اوردوز آسپرین مشکوک باشد، به پزشک متخصص مراجعه کنید.

سالیسیلات‌ها، از جمله آسپیرین، در گروه داروهایی هستند که به‌نام NSAIDs (داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی) نامیده می‌شوند.

 شکستگی بافت عضلانی (رابدومیولیز) ممکن است گاهی به‌عنوان عارضه مسمومیت با سالیسیلات رخ دهد.