این آزمایش برای اندازه گیری میزان لوتیراستام برای تعیین اینکه آیا سطح دارو در محدوده درمانی است، مورد استفاده قرار می گیرد. در ابتدا، این آزمایش ممکن است برای کمک به تنظیم دوز مناسب برای یک فرد درخواست شود. از آنجائیکه محدوده درمانی نسبتاً وسیع بوده و بخوبی تنظیم نمی شود، پزشک تأثیر دوز را در کنترل حمله های صرع و وجود و شدت عوارض جانبی در فرد، ارزیابی خواهد کرد. بسته به این یافته های بالینی و نتایج آزمایش خون، دوز دارو ممکن است به صورت افزایشی یا کاهشی تنظیم شود.

نظارت دوره ای روتین لوتیراستام معمولاً لازم نمی باشد. هرچند، شرایطی وجود دارد که در آنها سنجش سطوح خونی، مفید و گاهی ضروری است. برخی از اینها شامل موارد زیر هستند:

• برای ایجاد محدوده ای که برای یک فرد، درمانی است (فردی سازی دوز)؛ پس از اینکه درمان آغاز شد و نشانه های فرد ناپدید شدند (بدون حمله) و از هیچ عوارض جانبی رنج نبرد، غلظت دارو در خون تعیین می شود. محدوده حول این مقدار، برای فرد درمانی بوده و در صورت تغییر وضعیت سلامتی فرد یا سایر عوامل در آینده، ممکن است برای ارزیابی درمان مورد استفاده قرار گیرد.
• برای بررسی اینکه نشانه های فرد (تشنج یا عوارض جانبی) بعلت میزان بسیار کم یا بسیار بالای دارو نیستند؛ برای بررسی اینکه فرد، دارو را به اندازه تجویز شده مصرف می کند.
• در بیماری های خاصی مانند زیر، در صورت لزوم برای ارزیابی و تنظیم دوز:
  • بیماری کلیوی - لوتیراستام توسط کلیه ها از بدن پاکسازی می شود، از اینرو هر چیزی که بر عملکرد کلیه تأثیر بگذارد، میتواند بر سطوح خونی دارو نیز تأثیر گذارد.
  • تغییر یا اضافه کردن سایر داروها
  • افزایش سن - معمولاً داروهای تشنج برای تمام عمر فرد تجویز می شوند و با بالا رفتن سن، میزان داروی مورد نیاز برای تأثیر، ممکن است تغییر کند.
  • بارداری - این وضعیت میتواند به صورت موقت بر متابولیسم و پاکسازی دارو تأثیر گذارد.

پزشک ممکن است برای کمک به فردی که عوارض جانبی یا واکنش های شدیدی را تجربه می کند یا عود و تکرار نشانه های تشنج را تجربه می کند، از این تست استفاده کند. در برخی موارد، آزمایش ممکن است برای بررسی اینکه فرد دارو را به اندازه تجویز شده مصرف می کند (رعایت)، درخواست شود.

آزمایشات لوتیراستام ممکن است به صورت گهگاه، پس از اینکه فرد دارو را مصرف کرد و یک دوز ثابت حاصل شد، درخواست شوند. ممکن است در مواقعی که دوزهای دارو تغییر پیدا می کنند و گاهی زمانی که فرد درمان شده، شروع به مصرف یا قطع مصرف داروهای دیگری میکند، برای بررسی اثر آنها ،در صورت وجود، بر سطح لوتیراستام، آزمایشات بیشتری درخواست شوند.

گاهی به صورت دوره ای زمانی که فرد مواجه با کاهش عملکرد کلیه شده، یک بیماری زمینه ای دارد که ممکن است بر عملکرد کلیه تأثیر گذارد و یا دارای نقص عملکرد کبدی قابل ملاحظه ای است، این آزمایشات ممکن درخواست شوند.

زمانی که فرد به نظر به درمان پاسخ نمی دهد و با بازگشت و عود حمله های صرعی مواجه است، این تست درخواست شود. ممکن است سطح دارو به اندازه کافی بالا نباشد، فرد ممکن است دارو را به اندازه تجویز شده مصرف نکند یا ممکن است که دارو برای آن فرد مؤثر نباشد.

همچنین زمانی که فرد سطحی مشکلزا از عوارض جانبی را تجربه کرده و یا عارضه هایی را بروز می دهد، تست های لوتیراستام ممکن است درخواست شوند. عوارض جانبی که ممکن است در هر دوزی دیده شوند اما مرتبط با دوزهای بالاتر هستند شامل موارد زیر می باشند:

شایعترین

• پرخاشگری
• افسردگی
• گیجی
• خواب آلودگی
• سردرد

سایر نشانه ها

• اضطراب
• اسهال
• توهم
• عدم هماهنگی
• کاهش اشتها
• مسکلات حافظه
• بی حسی، سوزش و خارش در دست و پا ها
• جوش
• تصور خودکشی
• ضعف

افرادی که لوتیراستام مصرف می کنند باید درباره زمانبندی جمع آوری نمونه با پزشک خود مشورت کنند. اغلب، زمان توصیه شده کمی پیش از مصرف دوز بعدی میباشد (سطح سرمی).

محدوده درمانی برای لوتیراستام در حدود 12 تا 46 میکروگرم بر میلی لیتر (میلی گرم بر لیتر) می باشد. سطوح بالای 46 میکروگرم بر میلی لیتر، به صورت بالقوه سمی در نظر گرفته می شوند. محدوده ها، از آزمایشگاه به آزمایشگاه کمی متفاوت هستند. پزشکان و افراد مورد آزمایش باید از محدوده های درمانی و واحدهای ایجاد شده توسط آزمایشگاهی که تست را انجام می دهد، استفاده کنند. سطوح سمی دقیقاً تعیین نشده اند. محدوده های درمانی بر مبنای نمونه ای هستند که کمی پیش از دوز بعدی (سطوح سرمی) به دست آمده اند.

درون محدوده درمانی، اغلب مردم بدون عوارض جانبی بیشتر، به دارو پاسخ می دهند؛ هرچند، محدوده ها در هر فردی متفاوت هستند. برخی از مردم در کمترین میزان محدوده درمانی، حملات صرعی را تجربه می کنند و برخی با عوارض جانبی بیشتر در بالاترین انتهای آن مواجه می گردند و برخی نیاز به دوزهایی خارج از محدوده، برای تأثیر و یا رهایی از عوارض جانبی خواهند داشت. افرادی که از این دارو استفاده می کنند، باید برای پیدا کردن دوزی که بهترین تأثیر را برای آنها دارد، با پزشک خود همکاری و مشورت کنند. 

بطور کلی، اگر نتایج تست لوتیراستام در محدوده درمانی باشند (یا در سطحی که به صورت فردی ایجاد شده است) و فرد درمان شده با دفعات عود حمله صرعی مواجه نمی شود و عوارض جانبی شدیدی را تجربه نمی کند، در نتیجه دوز دارو، کافی در نظر گرفته می شود.

سطحی که خارج از محدوده درمانی قرار دارد، به این معنی است که فرد، دارو را به اندازه تجویز شده مصرف نمی کند. دانستن این مهم است از آنجائیکه ممکن است فرد را در معرض ریسک بالایی برای تجربه نشانه های بیماری قرار دهد.

افراد نباید بدون مشورت با پزشک خود، دارو را افزایش یا کاهش داده یا اینکه آن را قطع کنند. تعیین و تنظیم دوز باید بر یک مبنای مورد به مورد ارزیابی شود.

افرادی که مبتلا به صرع هستند معمولاً لوتیراستام یا سایر داروها را در طول عمر خود مصرف خواهند کرد. اگر لوتیراستام تأثیر خود را از دست بدهد یا عوارض جانبی شدیدی ایجاد کند، در آن صورت شاید نیاز باشد که به فرد داروی متفاوتی داده شود.