استئو آرتریت (OA) شایعترین ترین شکل التهاب مفصل (آرتریت) می باشد که بیش بر 30 میلیون نفر را در آمریکا تحت تأثیر قرار داده است. همچنین این بیماری با نام بیماری تخریبی مفاصل نیز نامیده می شود (DJD). این بیماری مرتبط با آسیب مفصلی و فرآیند پیری است ( فرسودگی). بیشترین مفاصلی که به آرتروز مبتلا می شوند لگن، زانوها و ستون مهره ها ( گردن و کمر) بعلاوه انگشتان و شست می باشند.
آرتروز یک بیماری مزمن و پیشرونده است که سبب تخریب غضروف مفاصل و تشکیل استخوان جدید ( زوائد استخوانی) در لبه های مفاصل می شود. غضروف و مایع زلالیه حرکت نرم و با حداقل اصطکاک بین دوسر استخوان را فراهم می کنند. زمانیکه غضروف قابلیت ارتجاعی خود را از دست داده و فرسوده می شود، از نرمی حرکت مفصل کاسته میشود. در نهایت غضروف می تواند کاملا از بین رفته و موجب تماس و مالیده شدن دو سر استخوان به همدیگر شود. این امر منجر به درد مفصل که ممکن است به صورت متناوب یا مزمن بوده، احساس خشکی صبحگاهی و بعد از استراحت، وجود ذره های ریز استخوان و تکه های غضروف در مایع زلالیه باقی مانده و از دست دادن هماهنگی، چگونگی قرارگیری و قابلیت حرکت آنها می شود.
OA در افراد زیر 40 سال غیرشایع است. در سنین زیر 45، این بیماری در مردان بیشتر دیده می شود در حالیکه بالای این سن، زنان بیشتر به آن مبتلا می شوند. بطورکلی، زنان، بویژه مسن ترها با احتمال بیشتری نسبت به مردان به OA مبتلا می گردند. محققین باور دارند که این احتمالاً مرتبط با کاهش هورمون ها در دوران یائسگی، هر چند کاملاً مشخص نشده است یا بعلت فشار بلند مدت بر زانوها بعلت لگن پهن تر خانم ها می باشد.
ورزشکارانی که متحمل صدمات مفصلی گوناگون در طول زمان می شوند نیز در معرض ابتلا به آرتروز می باشند. علت اولیه آن مکانیکی است ، مانند آسیب مفصل بر اثر دویدن یا فعالیتهای دارای که تحمل وزن اضافی است. برای مثال دونده های غیر حرفه ای ممکن است در معرض ابتلای بیشتر آرتروز لگن در مقایسه با زانو باشند در حالیکه دونده های حرفه ای ( مانند ورزشکاران المپیکی) ریسک بیشتری در ابتلا به هر دو آرتروز لگن و زانو دارند. به هرحال هر گونه آسیب جدی به استخوان، مفاصل، تاندون ها یا لیگامانها( مانند رباط صلیبی قدامی ACL ،پارگی منیسک) می تواند ریسک ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. حرکات مکرر یا فعالیتهایی که متحمل وزن سنگین می باشند که در مشاغل خاص یا با فعالیتهای ورزشی تفریحی دیده می شود نیز می تواند با ابتلا به این بیماری مرتبط باشد.
این بیماری به ندرت می تواند سرشت ژنتیکی، متابولیکی یا شیمیایی داشته باشد. در برخی مطالعات بیش از 50% موارد دست و لگن به سابقه مثبت خانوادگی در آرتروز ارتباط دارد. ضعف ماهیچه ای و ناموزونی آناتومیکی (مانند پای ضربدری و پای پرانتزی) می تواند ریسک ابتلا به آرتروز را افزایش دهند.
انتظار می رود که تعداد موارد آرتروز به علت افزایش طول عمر عموم مردم و شیوع چاقی تا سال 2020 تقریبا دوبرابر شود . افزایش وزن بدن می تواند باعث فشار زیاد بر روی زانوها شود، 3 تا 6 برابر وزن بدن شخص در حین یک قدم زدن ساده و عادی بر زانوها وارد می شود. وزن بدن اضافی این فشار را تشدید می کند و باعث افزایش ریسک آرتروز در ناحیه مفصلی می گردد.
