برای مشخص کردن اینکه آیا مبتلا به عفونت آنفلوآنزا (flu) هستید یا خیر، بویژه اگر تحت بستری هستید، سیستم ایمنی ضعیف دارید یا در هر صورت در معرض ریسک عوارض جدی از آنفلوآنزا می باشید؛ برای کمک به پزشک جهت اتخاذ تصمیمات درمانی؛ برای کمک به تعیین اینکه آیا آنفلوآنزا در جامعه انتشار یافته یا خیر.
Influenza Tests آزمایشات آنفلوآنزا
درمواقع فصل آنفلوآنزا که پزشک قصد دارد که تعیین کند آیا علائم شما بعلت آنفلوآنزا فصلی A یا B یا دلیل دیگری می باشد؛ طی 3 تا 4 روز پس از ظهور علائمی مانند تب، سردرد، دردهای ماهیچه ای، گلودرد، ضعف، خستگی، سرفه، بینی کیپ و گاهی اوقات آبریزش بینی
بسته به آزمایش مورد استفاده، نمونه آزمایشی از ناحیه حلق و بینی (نازوفارینکس) با سوآب یا آسپیره بینی جمع آوری می شود؛ گاهی اوقات سوآب بینی یا گلو انجام می شود
-
این آزمایش در چه مواردی کاربرد دارد؟
آزمایش آنفلوآنزا ممکن است برای کمک به تشخیص یک عفونت آنفلوآنزا (flu) و کمک به اخذ تصمیمات درمانی، استفاده شود. گاهی اوقات، آزمایش آنفلوآنزا برای کمک به اثبات وجود آنفلوآنزا در جامعه یا کمک به تعیین اینکه آیا شیوع آن رخ داده است، بویژه در محل هایی مانند مراکز نگهداری سالمندان و مدارس، مورد استفاده قرار می گیرد. آزمایش ممکن است برای شناسایی نوع و یا سویه آنفلوآنزای ایجاد کننده عفونت بکار رود. منبع عکس: موسسه ملی آلرژی و بیماری های عفونی
برای تجویز نسخه درمانی ضدویروسی، لازم نیست که همه موارد آنفلوآنزا مورد آزمایش قرار گیرند. پزشکان ممکن است آنفلوآنزا را بدون آزمایش تشخیص داده و درمان کنند اگر فرد دارای علائم و نشانه های معمول آنفلوآنزا بوده و اینکه فصل شیوع آن بوده و مشخص شده باشد که این بیماری در جامعه انتشار یافته است. اگر خارج محدوده 3 تا 4 روزه باشد که در آنموقع درمان ضدویروسی مؤثر بوده و هیچ شواهدی از بیماری شدید یا عوارض ثانویه وجود ندارد، بیمار براحتی به خانه فرستاده می شود و به او توصیه می شود که جهت درمان، استراحت کرده، مایعات بنوشد و از درمان های غیرنسخه ای و آزاد استفاده کند.
هرچند، آنفلوآنزا ممکن است کشنده باشد. اگر بیماری بموقع تشخیص داده شود، آزمایش میتواند به پزشکان در به حداقل رساندن انتشار آن و تجویز داروهای ضدویروسی برای بیماران برای کاهش شدت آن، کمک کند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، آزمایش را در وضعیت های خاص زیر توصیه می کند:
- برای بیماران بستری در بیمارستان یا همراه با شرایط با ریسک بالا که مشکوک به ابتلا به آنفلوآنزا می باشند
- برای مواردی که در آنها تشخیص آنفلوآنزا در هدایت مراقبت یا تأثیر بر اعمالی که برای کنترل انتشار ویروس به سایرین در تماس مستقیم و یا در جامعه، انجام می شوند، کمک خواهد کرد
- برای افرادی که علائم شدید داشته و بعلت یک مورد مشکوک به آنفلوآنزا جان خود را از دست داده اند
آزمایش همچنین ممکن است برای یافتن سویه های جدیدی از ویروس برای کمک به پیشگیری از جهان گیری (پاندمیک)، نظارت بر مقاومت آنتی ویروسی و آماده سازی واکسن آنفلوآنزا برای سال آینده، صورت گیرد.
انواع متفاوتی از آزمایشات آنفلوآنزا وجود دارند. روش مورد استفاده اغلب بستگی به در دسترس بودن و دلیل آزماش دارد.
- آزمایشات سریع آنفلوآنزا - بسته به روش، تست آنفلوآنزا ممکن است در مطب
پزشک یا نزدیک بیمارستانی که بیمار با آن 20 دقیقه یا کمتر فاصله دارد انجام
شده یا اینکه نمونه به آزمایشگاه فرستاده شده که نتایج در همان روز آماده
میگردند.
توانایی آزمایشات سریع در تشخیص آنفلوآنزا متفاوت است. برخی ممکن است فقط آنفلوآنزای A را شناسایی کنند؛ سایرین میتوانند هر دوی A و B را تشخیص داده اما بین این دو تمایز قائل نشوند. هنوز بقیه میتوانند A و B را تشخیص داده و بین آنها تمایز برقرار کنند. برخی از آنها حتی میتوانند تمایز بیشتری بین سویه های آنفلوآنزای A، مانند H1N1 برقرار کنند.
- آزمایش شناسایی آنتی ژن برای تشخیص سریع آنفلوآنزا - این آزمایشات، آنتی ژن های ویروسی را در ترشحات بینی شناسایی می کنند. یکی از معایب تست آنتی ژن آنفلوآنزای سریع، میزان بالای نتایج منفی کاذب است. آزمایشات سریع آنتی ژن، معمولاً 50 تا 70 درصد موارد آنفلوآنزا را تشخیص می دهند. از اینرو CDC توصیه میکند که درمان افراد مشکوک به آنفلوآنزا، حتی اگر نتیجه آزمایش آنها منفی است، لغو نشود. اگر تأئید لازم باشد، یک آزمیش با نتیجه منفی ممکن است با کشت ویروس یا آزمایشات ملکولی حساس تر، دنبال شود. زمانی که فرد حقیقتاً مبتلا به فلو نیست، آزمایشات سریع آنتی ژن گاهی مثبت می شوند.
- واکنش زنجیره ای پلیمراز رونوشت معکوس زمان حقیقی (RT-PCR) و سایر تست های ملکولی - این آزمایشات ماده ژنتیکی ویروسی (RNA) را در نمونه های تنفسی شناسایی می کنند. اینها معمولاً برای ویروس آنفلوآنزا نسبت به تست های تشخیصی آنتی ژنی سریع، حساستر و اختصاصی تر می باشند. اینها می توانند ویروس را با صحت بیشتری شناسایی کنند در صورت وجود آن، و رد کنند در صورتیکه موجود نباشد. بسته به آزمایش مورد استفاده، اینها معمولاً 66% تا 100% موارد آنفلوآنزا را شناسایی می کنند. برخی از انواع آزمایشات ملکولی که در آزمایشگاه ها انجام می شوند، به صورت همزمان برای وجود چندین ویروس تنفسی مانند آنفلوآنزا، ویروس پیوسته یاخته ای تنفسی respiratory syncytial virus (RSV) و رینوویروس، آزمایش میکنند.
- کشت ویروس - در این تست، ویروس حقیقتاً رشد داده شده و سپس در آزمایشگاه بعنوان آنفلوآنزای A یا B و سویه موجود، شناسایی می شود. در دسترس بودن کشت های ویروسی در حال کاهش هستند، زیرا بیشتر آزمایشگاه ها، برای شناسایی عفونت های ویروسی، آزمایش های ملکولی را انجام می دهند. انجام کشت های ویروسی، پرهزینه و مشکلتر بوده و آماده شدن نتایج آنها 3 تا 6 روز طول کشیده که آنها را برای تعیین اینکه آیا فردی دارای فلو بوده و برای تصمیمات درمانی، غیرموثرتر می کند. کشت های ویروسی گاهی ممکن است برای تأئید یک نتیجه مثبت یا منفی، مورد استفاده قرار گیرند. ویروس آنفلوآنزای رشد داده شده در کشت را میتوان به آزمایشگاه های مراکز بهداشت فرستاد به جهت اینکه مشخص شود که آیا سویه آنفلوآنزای A، H5N1 که در پرنده ها و ماکیان پیدا می شود، می باشد یا اینکه ویروس آنفلوآنزای 2009 H1N1 است.
آزمایشات بیشتری بهمراه تست آنفلوآنزا ممکن است برای کمک به رد سایر انواع عفونت هایی با علائم مشابه و یا اگر علت عفونت نامشخص است، مورد استفاده قرار گیرند. نمونه های آنها بقرار زیر هستند:
- آزمایشات RSV - برای تشخیص ویروس سینسیشال تنفسی، ویروسی که اغلب بچه های کوچک و افراد سالخورده را مبتلا می کند
- آزمایش استرپ - برای بررسی گروه A استرپتوکوک، باکتری هایی که باعث گلودرد میکروبی می شوند
-
این آزمایش در چه زمانی درخواست داده میشود؟
آزمایشات Flu عمدتاً در طول فصل flu درخواست داده می شوند (اواخر پائیز تا اوایل بهار)، بویژه وقتی فردی تحت بستری است، سیستم ایمنی ضعیف داشته یا به دلایل دیگری در معرض ریسک عوارض جدی است. آزمایش معمولاً طی 3 روز پس از بروز علائم و نشانه هایی مانند موارد زیر درخواست می شود:
- سردرد
- تب و لرز
- دردهای ماهیچه ای
- ضعف و خستگی مفرط
- بینی کیپ
- گلودرد
- سرفه
- همراه با برخی از سویه ها، اسهال و استفراغ
زمانی که هنوز وجود آنفلوآنزا در جامعه تثبیت نشده است، ممکن است که پزشک یک آزمایش flu سریع را به جهت هم اثبات وجود آنفلوآنزا در منطقه و کمک به تشخیص بیماری حاضر فرد، درخواست دهد.
آزمایش ممکن است در دوره شیوع بیماری های تنفسی که آنفلوآنزا علت مشکوک است، درخواست شود.
گاهی اوقات ممکن است آزمایش زمانی انجام شود که فردی با بیماری شدید و حاد درگذشته است و آنفلوآنزا علت احتمالی بوده است.
-
نتایج این آزمایش چگونه تفسیر میشود؟
نتیجه مثبت در تست فلو بدین معنی است که فرد مبتلا به احتمال زیاد دارای آنفلوآنزای A یا B بوده و درمان با داروهای ضدویروسی ممکن است برای به حداقل رساندن علائم، تجویز شود. هرچند، این اطلاعات به پزشک نمی گویند که چه سویه ای باعث عفونت شده، شدت علائم احتمالی چگونه است یا آیا ممکن است که فرد عوارض ثانویه ای را تجربه کند.
آزمایش آنفلوآنزا منفی ممکن است به این معنی باشد که فرد بیماری دیگری غیر از آنفلوآنزا داشته، اینکه آزمایش نمی تواند سویه آنفلوآنزا را تشخیص دهد و ویروس کافی در نمونه جهت تشخیص وجود ندارد. این احتمالاً بعلت جمع آوری نمونه ناقص بوده یا بعلت این می باشد که فرد ویروس را برای چندین روز داشته است و ویروس کمتری در نمونه وجود دارد. ممکن است سویه های جدیدی از آنفلوآنزا وجود داشته باشد که تست های تشخیصی نمیتوانند با اطمینان آنها را شناسایی کنند.
برخی از تست های سریع میتوانند دقیقتر عمل کرده و زیرگونه های آنفلوآنزای A، مانند H1N1 را شناسایی کرده و برخی سایر ویروس های تنفسی مانند RSV را پیدا کنند.
-
آیا اطلاعات بیشتری برای بیمار مورد نیاز است؟
بیشتر عفونت های آنفلوآنزا، چه درمان شوند یا نشوند، طی یک یا دو هفته برطرف می شوند، هرچند خستگی و سرفه ممکن است کمی بیشتر ادامه پیدا کنند. اگرچه، شاید برخی از مردم عوارض ثانویه جدی را بروز دهند. این عوارض بمحض کمرنگ شدن علائم آنفلوآنزا، ظهور پیدا می کنند.
هرکسی به عوارض ایحاد شده از طرف فلو حساس می باشد اما افراد بسیار جوان، سالخورده و کسانی که دارای نقص ایمنی بوده یا سابقه بیماری ریوی داشته اند، بیشتر مبتلا می شوند. عوارضی مانند پنومونی، سپتیسمی و انسفالیت میتوانند بسیار جدی بوده و نیاز به درمان پزشکی فوری دارند.
-
آیا ممکن است نتیجه تست من منفی باشد و همچنان مبتلا به آنفلوآنزا باشم؟
بله. آزمایشات آنفلوآنزا شاید هر مورد از فلو را شناسایی نکنند. معمولاً تست های سریع آنتی ژن، 50 تا 70 درصد از موارد آنفلوآنزا را تشخیص میدهند در حالیکه آزمایشات ملکولی 66 تا 100 درصد موارد را بسته به آزمایش مورد استفاده، شناسایی می کنند. یک نتیجه منفی ممکن است بدین معنی باشد که آزمایش، سویه آنفلوآنزا را شناسایی کرده و اینکه ویروس کافی در نمونه جهت تشخیص وجود ندارد. همچنین، ممکن است سویه هایی جدید از آنفلوآنزا در نمونه موجود باشند که آزمایش نمیتواند به درستی تشخیص دهد.
-
احتمالاً پزشک چه آزمایشات دیگری را برای تشخیص علائم شبه آنفلوآنزای من درخواست دهد؟
احتمالاً یک آزمایش استرپ برای بررسی گلودرد چرکی، تست RSV برای بررسی ویروس سینسیشیال تنفسی، ویروسی که اغلب بچه های کوچک و سالخوردگان را آلوده می کند یا کشت خلط به منظور یافتن علل باکتریایی و یا قارچی یک عفونت تنفسی درخواست شود. همچنین احتمالاً پزشک شما آزمایش هایی مانند پنل جامع متابولیک (CMP) یا شمارش کامل سلول های خون (CBC) را برای نظارت بر سلامت و عملکرد اندام هایی مانند ریه ها و کلیه ها، درخواست دهد.
-
چرا آنفلوآنزا تا اینقدر اهمیت دارد؟
فلو، یک نگرانی عمومی مهم برای سلامتی می باشد، بعلت اینکه میتواند کشنده بوده و هر چندین دهه یک سویه آنفلوآنزای کشنده خاص، ظهور پیدا می کند. بدترین مورد ثبت شده، جهان گیری (پاندمیک) آنفلوآنزای اسپانیایی در سال 1918 بود که 20 تا 50 میلیون نفر را در سرتاسر دنیا و بیش از 500000 نفر را بتنهایی در آمریکا از بین برد. در سال های 1957 و 1968، صدها هزار نفر در آمریکا بر اثر گونه های آسیایی و هنگ کنگی آنفلوآنزا جان خود را از دست دادند.
در سال های اخیر، نگرانی بین المللی درباره زیرگونه های H5N1 و H7N9 آنفلوآنزای A، که بنام آنفلوآنزای پرندگان معروف هستند و آنفلوآنزای H1N1 (خوکی)، وجود داشته است. برخی از این زیرگونه ها، شیوع هایی را در انسان ها پیدا کرده اند و این نگرانی وجود دارد که در آینده باعث شیوع گسترده تر و جدی شوند. برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه، مقاله آنفلوآنزا را ببینید.
-
آیا لازم است که واکسن آنفلوآنزا دریافت کنم؟
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) توصیه میکند که هر فردی با سن 6 ماه و بزرگتر، هر فصل یک تزریق از واکسن را داشته باشد. بویژه، افرادی که در معرض ریسک بالای عوارض از سمت فلو هستند باید واکسن را دریافت کنند. اینها شامل کودکان کم سن، افراد سالخورده، افرادی که در مراکز نگهداری هستند، زنان باردار و افرادی که شرایط زمینه ای مانند آسم، COPD، بیماری قلبی و اختلالات کبد یا کلیوی دارند، می باشند. برای اطلاعات بیشتر، صفحه CDC را درباره حقایق مهم درباره واکسن آنفلوآنزا فصلی را ببینید.
-
در صورت واکسیناسیون، آیا هنوز احتمال ابتلا به آنفلوآنزا دارم؟
بله، احتمال ابتلا به آنفلوآنزا پس از واکیسنه شدن هست، از آنجائیکه هیچ واکسنی به صورت 100% مؤثر نیست. هرچند، اگر پس از واکسینه شدن مبتلا به آنفلوآنزا شوید، معمولاً یک بیماری ملایمتر با بهبود سریعتر می باشد. همچنین، پس از واکسینه شدن چندین هفته طول می کشد که آنتی بادی ها بر علیه واکسن ساخته شده و بتوانند محافظت ایجاد کنند. به صورت گهگاه، سویه های جدیدی در محیط وجود دارند که در واکسن موجود، گنجانده نشده اند، از اینرو شما در برابر عفونت از سمت آن سویه از ویروس، محافظت نمی شوید.
-
چگونه تعیین می شود که هر ساله چه استرین هایی در واکسن وجود داشته باشند؟
هر ساله، واکسن فلو که حاوی واکسن غیرفعال شده می باشد، بر اساس مشاهدات و تجربه های پزشکان و دانشمندان، برای حفاظت دربرابر سویه های پیش بینی شده ویروس، مورد توجه قرار می گیرد. پزشکان و محققین به دقت ویروس آنفلوآنزایی که در کل جهان پراکنده است را برای پیش بینی سویه ای که در فصل بعد ظاهر خواهد شد، ردیابی می کنند.
آنفلوآنزا از طریق جوامع در سرتاسر جهان پراکنده شده و تحت تغییرات خودبخودی (با عنوان "ریزش (دریفت) آنتی ژنی") میرود که امکان میدهد تا از آنتی بادی های حفاظت کننده که از عفونت های پیشین و واکسیناسیون ها، ایجاد شده اند فرار کند. میزان "ریزش آنتی ژنیک" از سال به سال تغییر می کند. دریفت های آنتی ژنیک بزرگتر با عنوان "شیفت آنتی ژنیک"، منتهی به بیماری شدیدتری می شوند از آنجائیکه افراد بیشتری به ویروس حساس می شوند.
گاهی اوقات در طول فصل، استرین فلو، دریفت یا ریزش آنتی ژنی چشمگیری خواهد داشت بطوریکه به صورت کمی متفاوت برای سیستم ایمنی در خواهد آمد که تأثیر حفاظت واکسن را کاهش میدهد. یا اینکه ممکن است آنفلوآنزایی که غالب است به یک سویه غیرمنتظره ای در انتهای فصل تبدیل شده و نه آن سویه ای که واکسن برای حفاظت در برابر آن، طراحی شده بود.
معمولاً در این موارد، واکسیناسیون حداقل شدت عفونت را کاهش خواهد داد. در افرادی که بیماران پرخطر هستند (بعنوان مثال، کسانی که ناراحتی های قلی، کلیوی و ریوی دارند) و در دوره ای که انفلوآنزا در جامعه شیوع دارد و پیش از اینکه فرد بیمار گردد، ممکن است پزشکان با تجویز درمان های ضدویروس، حفاظت کوتاه مدت را در آنها تقویت کنند.