نارسایی غدد فوق کلیوی و بیماری آدیسون، اختلالات هورمونی یا اندوکرین (غدد درون ریز) بوده که با عدم تولید کافی هورمون های فوق کلیوی کورتیزول و آلدوسترون توسط بدن ایجاد می شوند. این عارضه ها معمولاً زمانی رخ می دهند که نقص عملکرد در سیستمی وجود داشته باشد که تعادل دقیق و به موقع این هورمون ها را حفظ می نماید. این تعادل از طریق یک سیستم علامت دهی و سیستم بازخوردی ایجاد می شود. پیام هایی که بین هیپوتالاموس در مغز، غده هیپوفیز در مغز و غدد فوق کلیوی (واقع بر روی هر کلیه) ارسال و دریافت می شوند، تولید هورمون فوق کلیوی را تنظیم می کنند.
غدد فوق کلیوی چند لایه می باشند:
- لایه خارجی، آلدوسترون، یک هورمون متعادل کننده نمک را تولید می کند که دارای اثر بر فشار خون می باشد.
- لایه میانی که کورتیزول را تولید می کند که هورمونی است که بر قند خون، فشار خون و پاسخ های التهابی تأثیرمی گذارد.
- عمیق ترین لایه هورمون هایی را با عنوان آندروژن تولید کرده که بعنوان مثال دارای تأثیر بر رشد موی شرمگاهی و آکنه می باشند.
در حالت نرمال، کورتیزول توسط قشر فوق کلیوی تولید و ترشح می شود. تولید هورمون توسط هیپوتالاموس و غده هیپوفیز تنظیم می شود. هنگامی که سطح کورتیزول افت می کند، هیپوتالاموس هورمون آزاد کننده کورتیکوتروپین (CRH) را ترشح می کند که غده هیپوفیز را برای تولید ACTH (هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک) هدایت می کند. ACTH، غدد فوق کلیوی را برای تولید و آزاد سازی کورتیزول تحریک می کند. به منظور ساخته شدن مقادیر مناسبی از کورتیزول، هیپوتالاموس و هر دو غدد فوق کلیوی باید به درستی عمل کنند.
بدون کورتیزول و آلدوسترون کافی، مردم ضعیف شده و آب از دست می دهند، قادر به متعادل نگهداشتن فشار خون نبوده یا نمی توانند به تنش های فیزیکی به طور درستی واکنش نشان دهند. از میان نقش های متعدد کورتیزول، این هورمون بر متابولیسم کربوهیدرات ها، پروتئین ها، چربی ها و سطوح قند خون تأثیر می گذارد، بعنوان یک عامل ضد التهابی عمل کرده و به بدن در واکنش نشان دادن به تنش هایی مانند عفونت یا تروما، کمک می نماید. آلدوسترون توسط قشر فوق کلیوی تولید شده و تعادل نمک و پتاسیم را در خون کنترل می نماید.
دو نوع متفاوت از نارسایی غدد فوق کلیوی وجود داشته و آنها بستگی دارند به این که کدامیک از نارسایی های غده هیپوفیز یا فوق کلیوی در کمبود هورمونی نقش دارند:
- نارسایی غده فوق کلیوی اولیه (بیماری آدیسون) - در نتیجه کمکاری یا آسیب
غدد فوق کلیوی می باشد که بر سطوح کورتیزول و آلدوسترون در خون تأثیر می گذارد.
بیماری آدیسون نسبتاً نادر است. تقریباً 1 در هر 100000 نفر را در آمریکا مبتلا می کند. در همه سنین دیده شده و به اندازه برابر بر مردان و زنان تأثیر می گذارد.نشانه های نارسایی ممکن است تا وقتی که 80 تا 90 درصد قشر فوق کلیوی تخریب نشده است، ظاهر نشوند.
در آمریکا، شایعترین علت (تقریباً 75%) نارسایی غدد فوق کلیوی اولیه در بزرگسالان، یک فرایند خودایمن است. این عارضه ممکن است همراه با دیگر بیماری های خودایمن که بر سایر غدد نظیر تیروئید تأثیر می گذارند، رخ دهد. در باقی موارد، بیماری آدیسون بعلت عوامل دیگر، مثل بیماری سل، یک علت رایج در نواحی از جهان که سل شایعتر است، دیگر عفونت های مزمن بویژه عفونت های قارچی، خونریزی داخل غدد فوق کلیوی (هموراژ) و گسترش سرطان در غدد فوق کلیوی، می باشد. ندرتاً، ممکن است در اثر یک ناهنجاری ژنتیکی غدد فوق کلیوی باشد.
در کودکان، تقریباً 70% موارد بوسیله یک بیماری مادرزادی با عنوان هایپرپلازی مادرزادی آدرنال (CAH) ایجاد می گردد، در حالیکه 30 % مواقع، آسیب فوق کلیوی بعلت یک بیماری خودایمن، بیماری ارثی آدرنولکودیستروفی (adrenoleukodystrophy) یا عوامل با شیوع کمتر می باشد.
- نارسایی فوق کلیوی ثانویه - کاهش تولید هورمون ACTH هیپوفیز (هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک)، منشأ نارسایی فوق کلیوی ثانویه است. ACTH یک پیام آور غده هیپوفیز است؛ به قشر فوق کلیوی دستور می دهد تا کورتیزول تولید کند. اگر میزان ناکافی از ACT، بعلت آسیب به غده عیپوفیز، یک تومور هیپوفیز یا برخی علل دیگر وجود داشته باشد، تولید کورتیزول تحریک نمی شود. این عارضه همچنین زمانی ایجاد می شود که درمان با کورتیکوستروئید به صورت ناگهانی متوقف شود (مانند پردنیزون که ممکن است برای کاهش التهاب در بیماری هایی مانند آرتریت روماتوئید داده شود یا استروئیدهای استنشاقی با دوز بالا که برای درمان آسم تجویز می شوند). این درمان ها در تولید نرمال کورتیزول ممانعت ایجاد کرده و برای ادامه تولید نرمال ممکن است هفته ها یا ماه ها طول بکشد.