دو نوع حساسیت شدید مرتبط با واژه "آلرژی"، حساسیت فوری نوع I و حساسیت شدید تاخیریIV .

 نشانه‌ها و علائم نوع I:

• بر روی پوست، واکنش آلرژیک نوع I حاد باعث کهیر، درماتیت، خارش می‌شود در حالی که در نوع مزمن، حساسیت ممکن است موجب درماتیت آتوپیک و اگزما شود.
• در دستگاه تنفسی، واکنش آلرژیک حاد باعث سرفه، گرفتگی بینی، عطسه، تنگی گلو و، در حالت مزمن موجب آسم می‌شود. همچنین می‌تواند قرمزی چشم و خارش داشته باشد.
• واکنش‌های آلرژیک حاد در سیستم دستگاه گوارش در دهان با مورمور شدن، خارش، طعم فلزی و تورم زبان و گلو شروع می‌شود، به‌دنبال آن درد شکمی، اسپاسم عضلانی، استفراغ و اسهال، که به‌طور مداوم منجر به انواع مشکلات گوارشی می‌شود.

واکنش‌های آلرژیک نوع I می‌تواند در شدت متغیر باشند و علائم آن از خفیف و کوتاه مدت تا جدی و تهدید کننده حیات است. هر گونه واکنش شدید و حاد آلرژیک بالقوه می‌تواند تهدید کننده حیات باشد، باعث ایجاد آنافیلاکسی، واکنش چند ارگانی می‌شود که می‌تواند با این علائم شروع شود:

• تحریک
• احساس " درد شدید زودهنگام"
• رنگ‌پریدگی به‌علت فشار خون پایین
• از دست دادن هوشیاری (غش)

مثال‌های دیگر علائم آنافیلاکسی عبارتند از:

• بثورات قرمز، کهیر
• گلودرد، بلع مشکل
• سردرد، مشکل تنفس، تنگی در قفسه سینه
• استفراغ، اسهال، گرفتگی

آنافیلاکسی بدون تزریق سریع اپی‌نفرین (آدرنالین) می‌تواند کشنده باشد.

علائم و نشانه‌های نوع IV:
واکنش‌های حساسیت شدید تاخیری نوع IV اغلب واکنش‌های پوستی است. مثال متداول واکنش به نیکل در جواهرات فلزی است. حساسیت نوع IV ممکن است باعث ایجاد قرمزی، تورم، سخت شدن پوست، بثورات و التهاب پوست (درماتیت) در محل مواجهه چند ساعت پس از مواجهه است.

تشخیص حساسیت‌های نوع I با بررسی دقیق علائم شخص، سابقه خانوادگی و سابقه شخصی، از جمله: سن شروع و علائم فصلی و همچنین مواردی که پس از مواجهه با حیوانات، علف‌های هرز یا گرد و غبار در محیط‌های خاص مانند خانه و کار ظاهر می‌شوند، آغاز می‌شود. دیگر عوامل محیطی و شیوه زندگی مانند آلاینده‌ها، سیگار کشیدن، مصرف الکل، مواد مخدر، ورزش، و استرس ممکن است نشانه‌ها را بدتر کنند و باید مورد توجه قرار گیرند. هنگامی که لیستی از آلرژن‌های احتمالی محدود شود، آزمایش‌های خاصی انجام می‌شود.
 

آزمایش آزمایشگاهی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آزمایش خون IgE اختصاصی آلرژن: این تست برای تشخیص آلرژی استفاده می‌شود. این تست مقدار آنتی‌بادی‌ IgE اختصاصی با آلرژن را در خون اندازه‌گیری می‌کند تا حساسیت به یک ماده خاص را تشخیص دهد. این آزمایش شامل گرفتن نمونه خون و بررسی آلرژن‌های مشکوک است. آلرژن‌ها ممکن است یک بار در یک زمان انتخاب شوند یا با انتخاب پانل‌ها مانند پانل‌های غذا که حاوی شایع‌ترین آلرژن‌های غذایی بالغین و کودکان و علف‌های هرز و چمن‌های منطقه‌ای هستند، که حاوی شایع‌ترین آلرژن‌های هوا در محل زندگی فرد است. انتخاب فردی بسیار خاص است؛ به‌عنوان مثال: زنبور درشت در مقابل زنبور عسل، سفیده تخم‌مرغ در مقایسه با زرده تخم‌مرغ، ابروسیا معمولی در مقابل ابروسیا غربی.
   

  پزشک باید مناسب‌ترین آلرژن‌ها را انتخاب کند. معمولا شخص تنها به چند ماده (4 یا کمتر) حساسیت پیدا می‌کند. اگر تست IgE خاص منفی باشد، احتمال این است که فرد آزمایش شده به این ماده حساسیتی ندارد، اما آزمایش مثبت باید در زمینه تاریخچه بالینی فرد ارزیابی شود. ممکن است شخص سطح پایین IgE را داشته باشد و همچنان واکنش شدیدی در مواجهه با آلرژن داشته باشد یا سطح بالایی داشته و هرگز واکنش نشان ندهد. کودکان مبتلا به آلرژی غذایی ممکن است سال‌های زیادی آزمایشات IgE آنها مثبت باشد.

  نکته: روش سنتی آزمایش خون RAST بود (آزمایش رادیوآلرگوزوربنت)، اما با روش‌های جدیدی از روش‌های آزمایش ایمنی اختصاصی IgE جایگزین شده است. با این‌حال، بعضی از متخصصان سلامت هنوز به تمام آزمایشات خون آلرژی IgE به‌عنوان RAST اشاره دارند، حتی اگر روش کار آزمایشگاهی نیست.

• آزمایش IgE تام برای انجام یک روند آلرژی در حال انجام است. این یک آزمایش خون است که میزان کل پروتئین IgE (از جمله آنتی‌بادی‌‌های آلرژیک) را تشخیص می‌دهد اما حساسیت‌های خاصی را مشخص نمی‌کند. شرایط علاوه بر آلرژی همچنین می‌تواند باعث افزایش سطح IgE شود.
• شمارش کامل خون (CBC) و آزمایش‌های افتراق WBC – این آزمایشات شامل اندازه‌گیری ائوزینوفیل‌ها، نوعی از سلول‌های سفید خون می‌باشد. سطح ائوزینوفیل‌ها ممکن است در شخص مبتلا به آلرژی افزایش یابد.
• آزمایش‌های خون هیستامین و یا ترپتاز ممکن است برای کمک به تشخیص آنافیلاکسی یا فعال‌سازی ماست‌سل (نوعی سلول مغز استخوان) استفاده شود.

انواع دیگر آزمایش‌های آلرژیک:

• آزمایش‌های زخم پوست و یا خراش در مطب متخصص آلرژی یا پوست انجام می‌شود و باید توسط شخص حرفه‌ای آموزش دیده انجام شود؛ اغلب برای تشخیص آلرژی‌های هوایی مانند گرده، گرد و غبار و کپک قارچی استفاده می‌شوند. به‌علت پتانسیل واکنش شدید، تست‌های پوستی اغلب برای آلرژی غذایی استفاده نمی‌شوند. فرد مورد آزمایش نباید اگزمای قابل توجهی داشته باشد یا داروهای آنتی‌هیستامین یا داروهای ضد افسردگی خاصی را طی چند روز قبل از تست زخم پوست مصرف کند. اگر دوز آلرژن به اندازه کافی بالا باشد، حتی در شخص غیر آلرژیک نیز ممکن است موجب مثبت کاذب شود.
• آزمایشات پوستی آلرژیک درون پوستی، با استفاده از تزریق‌هایی که یک حباب زیر پوست را تشکیل می‌دهند، ممکن است انجام شود، اما به دلیل میزان زیاد مثبت کاذب، به‌طور گسترده پذیرفته نمی‌شوند.
• تست پچ. حساسیت تاخیری پوستی و تست پچ ساده‌ترین روش‌های تست افزایش حساسیت تاخیر نوع IV می‌باشد. غلظت آلرژن مشکوک به پوست تحت یک پچ چسب غیر قابل جذب به‌کار می‌رود و به مدت 48 ساعت باقی می‌ماند. اگر سوزش یا خارش سریع‌تر ایجاد شود، پچ حذف می‌شود. تست مثبت با قرمزی با برخی از علائم سخت شدن و تورم پوست و گاهی اوقات تشکیل تاولچه (آبله‌مانند) همراه است. بعضی واکنش‌ها تا زمانی که نوارچسب زخم برداشته نشوند، ظاهر نمی‌شوند، بنابراین نواحی مورد آزمایش نیز در 72 و 96 ساعت بررسی می‌شوند.
• چالش‌های غذای خوراکی "استاندارد طلایی" تشخیص آلرژی غذایی است. آنها به‌شدت فعالند و نیاز به نظارت پزشکی دقیق دارند، زیرا واکنش‌ها می‌توانند شدید باشند، از جمله آنافیلاکسی تهدید کننده حیات. چالش های غذایی شامل خوراندن مقدار کمی از آلرژن‌های غذایی بالقوه بدون علامت به‌شکل کپسول یا داخل وریدی و بررسی واکنش‌های آلرژیک است. نتایج منفی با مواد غذائی بزرگ‌تر از وعده غذا تأیید می‌شوند.
• حذف مواد غذایی راه دیگری برای آزمایش آلرژی‌های غذایی است: حذف همه مواد غذایی مشکوک از رژیم غذایی، و سپس مجددا وارد کردن هریک برای یافتن عامل(های) مشکل‌زا است.

برخی از تست‌های دیگر که استاندارد نشده و توصیه نمی‌شود یا به‌طور کلی مفید پذیرفته نشده‌اند عبارتند از:

• آنتی‌بادی‌ ایمنوگلوبولین G / G4 یا (IgG / G4) اختصاصی آلرژن
• خنثی‌سازی برافروختگی
• تست سیتوتوکسیک
• زیست‌شناسی کاربردی
• آزادسازی/ فعال‌سازی هیستامین بازوفیل
• تجزیه و تحلیل مو
• آزمایش الکترودرمی (وگا)

پیشگیری. بعضی شواهد وجود دارد که کودکان تغذیه کننده از شیر مادر دارای نوع کمتری از حساسیت نوع I و نوع IV هستند. همچنین تصور می‌شود محیط بسیار محدود و "بهداشتی" در افزایش آلرژی‌ها نقش مهمی ایفا می‌کند. برخی مطالعات نشان داده‌اند که نوزادانی که در مزارع پرورش می‌یابند، آلرژن کمتری دارند نسبت به افرادی که در محیط پر آلرژن بزرگ می‌شوند.

اجتناب و حذف. هنگامی که آلرژی ایجاد شده است، بهترین راه برای پیشگیری از واکنش، جلوگیری از مواجهه تا جای ممکن است. در مورد غذا، این ممکن است به معنای حذف کامل آن ماده از رژیم غذایی و مراقبت در بررسی مواد تشکیل دهنده در غذاهای فرآوری شده و رستورانی است. به‌عنوان مثال، کفگیری که قبل از تماس با کلوچه‌های تراشه شکلاتی با کلوچه‌های کره بادام زمینی تماس داشته است ممکن است آلوده و باعث تحریک واکنش در فرد حساس به بادام زمینی شود.

در مورد حشرات و حیوانات، اجتناب بهترین کار است. در مورد گرده هوایی، مانند علف‌های هرز و گیاهان منطقه‌ای، محدود کردن زمان بیرون ماندن می‌تواند کمک‌کننده باشد، اما نمی‌تواند مانع از این مشکل شود. بعضی از مردم برای جلوگیری از آلرژن‌های محلی خاصی برای رفتن به منطقه‌ای دیگر تلاش می‌کنند که ممکن است موثر نباشد زیرا افراد مبتلا به آلرژی اغلب آلرژی جدیدی به گرده و گیاهان منطقه‌ی جدید ایجاد می‌کنند.
 

کاهش حساسیت - اگر نمی‌توان از آلرژن اجتناب کرد، گاهی (ایمونوتراپی، درمان ایمنی خاص، "عکس‌های آلرژی") توصیه شود که شامل تزریق منظمی از آلرژن می‌شود، که در دوزهای افزایش یافته است که ممکن است بدن را به آلرژن عادت دهد. این تزریق‌ها میزان آنتی‌بادی‌ IgE را در خون کاهش می‌دهد و موجب ایجاد آنتی‌بادی‌ محافظتی، یکی دیگر از ایمونوگلوبولین‌ها، IgG می‌شود.
 

تزریق ایمونوتراپی می‌تواند عوارض جانبی مانند کهیر و بثورات را ایجاد کند و باعث آنافیلاکسی شود. کاهش حساسیت برای کسانی که علائم تب یونجه و آلرژی‌های شدید حشرات را دارند، مؤثرتر است. بسیاری از افراد مبتلا به تب یونجه ممکن است علائم خود را در طی 12 ماه کاهش دهند و در حدود دو سوم از کسانی که آن را تزریق می‌کنند، موثر است. افراد ممکن است تزریق خود را برای 3 سال ادامه دهند، و سپس آن را متوقف کنند. برخی تسکین طولانی مدت دارند؛ دیگران علائم را از سر می‌گیرند. ایمونوتراپی برای آلرژن‌های غذایی توصیه نمی‌شود.

درمان کوتاه مدت علائم برای تسکین علائم استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، با علائم تنفسی، درمان ممکن است شامل آنتی‌هیستامین‌ها، استروئیدهای موضعی، استروئیدهای خوراکی و یا ضد انعقاد باشد.

 در مورد آنافیلاکسی، تزریق اپی‌نفرین ضروری است. کسانی که واکنش‌های شدید دارند باید یک کیت داشته باشند که حاوی تزریق اضطراری اپی‌نفرین با آنها در همه زمان‌ها باشد. شخصی که واکنش نشان می‌دهد و از اپی‌نفرین استفاده می‌کند، باید به دنبال درمان پزشکی باشد زیرا درمان اغلب مورد نیاز است.