برای کمک به بررسی وجود لخته های خون یا PTT غیرمنتظره طولانی مدت (زمان ترومبوپلاستین جزئی)، به ویژه اگر شما سقط های مکرر داشته باشید؛ به عنوان بخشی از ارزیابی سندرم ضد فسفولیپید (APS)؛ گاهی اوقات به تشخیص یا ارزیابی اختلال خودایمنی کمک می کند
برای کمک به بررسی وجود لخته های خون یا PTT غیرمنتظره طولانی مدت (زمان ترومبوپلاستین جزئی)، به ویژه اگر شما سقط های مکرر داشته باشید؛ به عنوان بخشی از ارزیابی سندرم ضد فسفولیپید (APS)؛ گاهی اوقات به تشخیص یا ارزیابی اختلال خودایمنی کمک می کند
هنگامی که یک آزمون طولانی PTT دارید؛ هنگامی که شما لخته شدن خون را تجربه کرده اید؛ زمانی که سقط مکرر دارید، به ویژه در سه ماهه دوم و سوم
از آنتی بادی های ضد فسفولیپید برای تشخیص علت موارد زیر استفاده میشود:
طبق علائم و نشانه های فرد و سوابق پزشکی، پزشک می تواند یک یا چند تست را برای کمک به تشخیص وجود آنتی بادی های ضد فسفولیپید و یا کمک به تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS) درخواست دهد:
اگر آنتی بادی ضد فسفولیپید تشخیص داده شود، همان آزمایش ممکن است 12 هفته برای تعیین اینکه آیا وجود آنها دائمی یا موقتی است، تکرار شود.
تست همچنین می تواند برای تشخیص و یا ارزیابی یک فرد مبتلا به اختلال خودایمنی که می تواند همراه با اختلالاتی مانند لوپوس اتفاق بیفتد انجام شود. اگر فرد مبتلا به اختلال خودایمنی برای آنتی بادیهای ضد فسفولیپید منفی باشد، ممکن است تست برای تعیین اینکه آیا آنتی بادی در طول بیماری ایجاد شده یا نه، تکرار شود.
این تست ممکن است وقتی که یک فرد علائم و نشانه هایی از لخته شدن خون (بروز ترومبوزی) دارد، مانند درد و تورم در اندامها، تنگی نفس و سردرد درخواست شود. همچنین ممکن است در زمانی که یک خانم سابقۀ سقط جنین مکرر دارد یا برای پیگیری نتیجه طولانی در آزمایش PTT، درخواست شود.
هنگامی که یکی از آزمایشات مثبت است، ممکن است این آزمایش چند هفته بعد برای تعیین اینکه آیا آنتی بادی موقت یا پایدار است، تکرار شود. آزمایش آنتی فسفولیپید ممکن است زمانی انجام شود که علائم بالینی نشان دهنده وجود سندرم آنتی فسفولیپید هستند.
وقتی که فرد با یک بیماری خود ایمنی برای آزمایش آنتی فسفولیپید منفی است، ممکن است یک یا چند آزمایش در فواصل منظم برای زیرنظرگرفتن تولید آنتی بادی های ضد فسفولیپید تکرار شوند
هنگام تفسیر نتایج آزمایش های آنتی فسفولیپید، باید مراقب باشید. یک نتیجه منفی بدان معنی است که آنتی بادی خاص آزمایش شده در زمان آزمایش وجود ندارد.
به علت عفونت و یا دارو ممکن است به طور موقت میزان کم یا متوسط یک چند آنتی بادی به صورت موقت یا با بالا رفتن سن فرد، ظاهر شوند. این سطوح اغلب در نظر گرفته نمی شوند اما باید با علائم فرد و سایر اطلاعات بالینی بررسی شود.
در بعضی موارد، یک فرد ممکن است یک یا چند دسته ایمونوگلوبولین از یک آنتی بادی خاص داشته یا نداشته باشد. به عنوان مثال، فرد ممکن است مقادیر قابل توجهی از آنتی بادی های کاردیولیپین IgG و IgM داشته باشد و یا فقط برای آنتی بادی کاردیولییپین IgA که کمتر مورد آزمایش قرار میگیرد، مثبت باشد.
میزان متوسط تا بالا از یک یا چند آنتی بادی های ضد فسفولیپید که حتی بعد از آزمایش مجدد 12 هفته بعد، باقی مانده، نشاندهنده ادامه وجود احتمالی آن آنتی بادی خاص، می باشد.
اگر آزمایش ها اشاره بر وجود لوپوس آنتی کوآگولانت یا ضد انعقاد لوپوس داشته باشند و آن در هنگام تست مجدد هنوز باقی مانده باشد، پس این احتمال وجود دارد که فرد برای ضدانعقاد لوپوس، مثبت است. افرادی که دارای یک یا چند آنتی بادی فسفولیپید بوده و آنهایی که به آنتی فسفولیپید تشخیص داده شده اند (سندرم میتواند منجر به افزایش ریسک لخته های خونی مکرر، سقط جنین مکرر و یا کاهش پلاکت ها ترومبوسایتوپنی شود.)
نتایج آزمون نمیتواند احتمال عوارض، نوع یا شدت را در یک فرد خاص پیش بینی کنند. بعضی افراد بسیاری از مشکلات عود کننده را دارند، در حالی که دیگران ممکن است هیچ مشکلی نداشته باشند. نمونه هایی از این شامل، یک فرد بدون علامت است که با آنتی بادی ضد فسفولیپید به دنبال یک آزمایش طولانی مدت PTT تشخیص داده شده که به دلایل دیگری (مانند غربالگری پیش از عمل جراحی) انجام شده و یک فرد سالخورده بدون علامت باشد که یک آنتی بادی ضد فسفولیپید را ایجاد کرده است.
آنتی بادی ضد فسفولیپید موقت ممکن است در افراد مبتلا به التهاب، اختلالات خود ایمنی، عفونت ها یا سرطان دیده شود.
گاهی اوقات ممکن است تست آنتی بادی ضد فسفولیپید برای
کمک به تعیین علت
آزمایش مثبت VDRL / RPR برای
سیفیلیس درخواست داده شود.
واکنشگرهای مورد استفاده برای تست سیفیلیس حاوی فسفولیپید ها هستند و می توانند
در افراد با آنتی بادی های ضد فسفولیپید منجر به نتیجه
مثبت کاذب شوند.
نتایج آزمایش های مثبت کاذب ممکن است در افرادی که مصرف مواد مخدر
مانند کینیدین، پروکاریامین، فنیتوئین و پنی سیلین مصرف می کنند دیده
شود.
خیر. اصولا فرآیند تولید آنتی بادی های ضد فسفولیپید شناخته نشده اند. هرچند، ریسک فاکتورهای قابل کنترلی مانند مصرف دخانیات و چاقی نیز وجود داشته که ریسک لختگی را در شما افزایش می دهند. توجه به این موارد ممکن است به شما در کاهش ریسک کلی در ایجاد لخته های خونی کمک کنند اما در صورت وجود آنتی بادی های ضدفسفولیپید، از ایجاد آنها جلوگیری نکرده یا منجر به رهایی از آنها نمی گردند.
این امکان وجود دارد، اما هیچ راهی برای پیش بینی اینکه آیا این اتفاق می افتد یا زمان آن، وجود ندارد. ایجاد آنتی بادی ضد فسفولیپید و پیشرفت علائم و عوارض، در هر فردی متفاوت می باشند.
Antikoagulant لوپوس (LA) یک نوع از آنتی بادی ضد فسفولیپید است که با فرآیند لخته شدن در لوله آزمایش (به اصطلاح ضد انعقاد) مداخله می شود اما با لخته شدن بیش از حد (ترومبوز وریدی یا شریانی) در بدن همراه است. هیچ آزمون خاصی برای LA وجود ندارد اما با انجام یک سری آزمایشات تعیین می شود. برای اطلاعات بیشتر، مقاله در مورد تست ضد انعقادی لوپوس را ببینید.
غربالگری عمومی ضروری نیست تست. معمولا زمانی انجام می شود که فرد علائم یا نشانه ها را به همراه داشته باشد یا به عنوان یک پیگیری برای آزمایش های دیگر. اکثر مردم هرگز نیازی به انجام این تست ندارند.