Magnesium
وقتی شما علائمی مانند ضعف، بی حوصلگی، آریتمی قلبی، حالت تهوع و یا اسهال داشته که میتواند بعلت مقادیر بالا یا بسیار کم منیزیم باشد؛ وقتی شما دارای مقادیر غیرنرمال از کلسیم یا پتاسیم می باشید؛ زمانی که برای درمان پزشکی منیزیم دریافت کرده اید.
نمونه خون از ورید بازوی شما دریافت می شود؛ گاهی اوقات نمونه ادرار جمع آوری شده در طول یک زمان معین، که اغلب نیاز به جمع آوری نمونه ادرار 24 ساعته می باشد.
برای نمونه خون، ناشتای شبانه شاید لازم باشد؛ از دستورالعمل هایی که به شما داده می شود، پیروی نمائید.
-
این آزمایش در چه مواردی کاربرد دارد؟
آزمایش منیزیم برای سنجش مقدار منیزیم در خون (یا گاهی اوقات ادرار) بکار می رود. سطوح غیرعادی منیزیم اغلب در عوارض یا بیماری هایی دیده می شوند که باعث دفع ناقص یا زیادی منیزیم از کلیه ها شده یا باعث جذب ناقص آن توسط روده ها می گردند. سطوح منیزیم را میتوان بعنوان بخشی از یک ارزیابی شدت مشکلات کلیوی و یا بخشی از سنجش دیابت غیرکنترل شده، مورد بررسی قرار داد و میتواند در تشخیص اختلالات گوارش، کمک کننده باشد.
از آنجائیکه سطوح پائین کلسیم میتواند در طول زمان باعث کم بودن دائم مقادیر کلسیم و پتاسیم گردد، ممکن است برای کمک به تشخیص عوارض مرتبط با کلسیم، پتاسیم، فسفر و یا هورمون پاراتیروئید - جزء دیگر تنظیم کلسیم، مورد بررسی قرار گیرد.
سطوح منیزیم ممکن است به صورت مکرر برای نظارت بر پاسخ به مکمل های خوراکی یا درون وریدی منیزیم، مورد بررسی قرار گیرد. آزمایش منیزیم ممکن است همراه با تست کلسیم و فسفر برای نظارت بر مکمل های کلسیم، درخواست شود.
-
این آزمایش در چه زمانی درخواست داده میشود؟
آزمایش منیزیم ممکن است برای بررسی مقادیر پائین مزمن کلسیم و پتاسیم درخواست شود. این آزمایش همچنین احتمال دارد که در مواقعی که فرد علائمی را نشان می دهد که ممکن است مرتبط با کمبود منیزیم باشند، مانند ضعف، انقباض ناگهانی و گرفتگی عضلات، گیجی، آریتمی قلب و تشنج، درخواست شود. مشخص شده که فقدان منیزیم مرتبط با مصرف بسیار بالای الکل یا بعلت جذب نامنظم یا نامناسب منیزم توسط روده کوچک می باشد.
پزشک ممکن است بعنوان بخشی از ارزیابی سوء جذب، سوء تغذیه، اسهال یا الکلی بودن، درخواست بررسی کمبود منیزیم را بدهد. هنگامی که فرد داروهایی را مصرف می کند که میتوانند باعث شوند تا کلیه ها منیزیم را دفع کنند نیز، این آزمایش احتمالاً انجام شود. وقتی مکمل کلسیم ویا منیزیم لازم می باشد، سطح منیزیم در خون ممکن است در مقاطع زمانی برای نظارت بر سودمندی درمان، مورد بررسی قرار گیرد.
وقتی فرد مبتلا به بیماری کلیوی یا دیابت کنترل نشده می باشد، ممکن است یک آزمایش منیزیم به صورت دوره ای به همراه بقیه تست های عملکرد کلیه مانند BUN و کراتینین برای کمک به نظارت بر عملکرد کلیه و جهت اطمینان از اینکه فرد مقادیر زیادی منیزیم را دفع یا دوباره جذب نمی کند، درخواست شود.
-
نتایج این آزمایش چگونه تفسیر میشود؟
سطوح پائین منیزیم ممکن است نشان دهند که شخص، منیزیم کافی را مصرف یا جذب نکرده یا مقادیر زیادی از آن را از بدن دفع می کند.
کاهش سطوح منیزیم معمولاً همراه با موارد زیر دیده می شوند:
- Low dietary intake, which may be seen in the elderly, people who are malnourished or those with alcoholism
- جذب پائین که ممکن است در افراد مسنی دیده شود که دچار سوء تغذیه بوده یا در افراد الکلی دیده شود
- اختلالات گوارشی (مانند بیماری کروهن)
- دیابت کنترل نشده
- نارسایی غدد پاراتیروئید
- استفاده طولانی مدت از داروهای ادرارآور
- اسهال طولانی مدت
- پس از عمل جراحی
- سوختگی های شدید
- پره اکلامپسی
مقادیر بالای منیزیم ندرتاً بعلت رژیم های غذایی می باشند، اما معمولاً در نتیجه مصرف زیادی مکمل یا مشکلی در دفع آن از بدن می باشند.
افزایش سطوح منیزیم در موارد زیر دیده می شوند:
- مرحله نهایی بیماری کلیوی (ESRD)
- کمکاری غدد پاراتیروئید
- کمکاری غده تیروئید
- دهیدراسیون
- اسیدوزیس دیابتی (وقتی برای اولین بار دیده میشود)
- بیماری آدیسون
- مصرف آنتی اسیدها یا ملین های حاوی منیزیم
-
آیا اطلاعات بیشتری برای بیمار مورد نیاز است؟
از آنجائیکه منیزیم یک الکترولیت می باشد، آزمایش منیزیم احتمالاً بهمراه بقیه الکترولیت هایی مانند سدیم، پتاسیم، کلرید، بی کربنات (یا مجموع CO2)، کلسیم و فسفر برای ارزیابی تعادل الکترولیت فرد، درخواست شود. اگر منیزیم پائین باشد، پائین بودن پتاسیم نیز غیرعادی نمی باشد.
سطوح منیزیم در سه ماهه دوم و سوم بارداری میل به کاهش دارند.
سطوح طبیعی و نرمال منیزیم الزاماً منعکس کننده کل ذخایر منیزیم بدن نمی باشند. بدن تلاش می کند تا سطوح منیزیم خون را ثابت نگهدارد و این کار با آزادسازی منیزیم از استخوان و بافت ها انجام می دهد. از اینرو، در اوایل کمبود منیزیم، سطوح آن در خون ممکن است نرمال باشد.
داروهایی که مقادیر منیزیم را افزایش می دهند شامل لیتیوم، آسپیرین، داروهای تیروئید، برخی از آنتی بیوتیک ها و محصولاتی هستند که حاوی منیزیم می باشند. داروهایی که میتوانند سطوح آن را کاهش دهند شامل دیگوکسین، سیکلوسپورین، داروهای ادرارآور، انسولین، برخی از آنتی بیوتیک ها، ملین ها و فنیتوئین می باشند.
-
علائم میزان پائین منیزیم چه می باشند؟
مقادیر کم منیزیم میتواند علائم و نشانه هایی مانند ضعف، انقباض و گرفتگی عضلانی، گیجی، تغییرات در ضربان قلب (آریتمی قلبی) و تشنج ایجاد کند.
-
آیا لازم است که از مکمل های منیزیم استفاده کنم؟ اگر اینطور است، به چه میزان؟
مردم، منیزیم را با نرخ های مختلفی جذب و استفاده می کنند و ممکن است داروهایی استفاده کنند که بر سطوح آن تأثیر گذارند. شما باید برای دانستن اینکه برای شرایط شما چه عملی مناسب می باشد، با پزشک خود مشورت کنید.
