دو توصیف از آن‌چه که ممکن است با استفاده از اصطلاح "آبشار انعقادی" اشاره شود، وجود دارد.

1. نخست، آبشار انعقادی فیزیولوژیکی است که برای توصیف فرآیند گام به گام بسیار پیچیده‌ای به‌کار می‌رود که هنگامی که یک رگ خونی مجروح می‌شود در بدن (in vivo) (درون‌تنی) رخ می‌دهد. چند پروتئین مخصوص شناخته شده به‌عنوان عوامل انعقادی یکی پس از دیگری در اثر "آبشار" فعال می‌شوند. نتیجه‌ی نهایی یک لخته خون است که مانعی را در محل آسیب ایجاد می‌کند و تا زمان درمان از آن محافظت می‌کند. این فرایند همچنین شامل سیستم بازخوردی است که تشکیل لخته در بدن را تنظیم می‌کند به طوری که لخته‌ها پس از بهبود محل جراحت رفع می‌شوند.

اگرچه تصویری قطعی از این فرایند که در هنگام وقوع زخم یا آسیب عروق اتفاق می‌افتد وجود ندارد، با این حال یک نمودار از آبشار فیزیولوژیکی انعقاد در زیر ارائه شده است. این طبیعت پیچیده آنچه که هنگام خونریزی در بدن اتفاق می‌افتد را به تصویر می‌کشد.

2. تعریف دوم به مجموعه‌ای از فعال‌سازی پروتئین (عامل انعقاد) اطلاق می‌شود که زمانی که آزمایش انعقاد در آزمایشگاه انجام می‌شود در شیشه (in Vitro ) اتفاق می‌افتد. یک نمونه از خون با اضافه‌کردن مواد اولیه که روند انعقاد را آغاز می‌کنند، آزمایش می‌شود و زمان لخته‌شدن نمونه اندازه‌گیری می‌شود.PTT (زمان نسبی ترومبوپلاستین) آن دسته از عوامل پروتئینی است که بخشی از آبشار بوده و اغلب به عنوان مسیرهای ذاتی و مشترک اطلاق می شوند: XII، XI، IX، VIII، X، V، II و فیبرینوژن و همچنین پیش‌ساز کالیکرین (PK) و کینینوژن با وزن مولکولی بالا ( HK) تست PT (زمان پروترومبین) عناصر تشکیل دهنده مسیرهای بیرونی و مشترک را اندازه‌گیری می کند: VII، X، V، II و فیبرینوژن. این دو آزمایش غربالگری به تشخیص نقص یا کمبود عوامل فاکتور انعقادی کمک می‌کند.

زمانی تصور میشد که آبشار فیزیولوژیکی و آبشار تست یکسان هستند. در حال حاضر دریافتند که تفاوت‌های مهمی بین این دو وجود دارد. نموداری از آبشار تست انعقادی در زیر ارائه شده است که نشان‌دهنده‌ی عواملی است که مسیرهای ذاتی، بیرونی و مشترک را تشکیل می‌دهند.