آزمایش آنتی بادی HIT که آنتی بادی هپارین-PF4 نیز نامیده می شود برای تشخیص آنتی بادی هایی انجام می شود که در افراد تحت درمان با هپارین هستند. این آزمایش برای تشخیص کاهش تعداد پلاکتهای ناشی از هپارین (HIT نوع II) در افرادی که دارای تعداد کم پلاکت و فرآیندهای لخته شدن شدید خون هستند مورد استفاده قرار می گیرد.
هپارین یک ماده ضد انعقاد خون است که برای درمان لخته های خونی استفاده می شود. در بدن هپارین می تواند با یک ماده ای به نام پلاکت فکتور 4 (PF4) ترکیب شود. برخی از افرادی که تحت درمان با هپارین هستند، آنتی بادی هایی تولید می کنند که این ترکیب را هدف قرار می دهد. برای اطلاعات بیشتر در این مورد، به بخش "هدف از این آزمایش چیست؟" مراجعه کنید.
شخصی که دارای آنتی بادی های HIT باشد ضرورتا HIT II را توسعه نخواهد داد. بنابراین این آزمایش در افرادی مفید است که دارای احتمال بالایی از HIT II باشند که این احتمال بر اساس زمان بندی استفاده از هپارین، کاهش عمده تعداد پلاکت ها و تشکیل لخته خونی تعیین می شود. این آزمایش عموما همراه با آزمایش بررسی تعداد پلاکتها یا بعد از آن انجام می شود و می تواند به دنبال آزمایشات دیگری مثل آزمایشات کارکردی برای تاییذ یافته ها انجام شود.
آزمایشات کاربردی مثل آزمایش ترشح سروتونین یا آزمایش فعالسازی پلاکت ناشی از هپارین مخصوص HIT II بوده اما مدت زمان زیادی برای آنها نیاز است و نیز بطور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرند. این آزمایشات تاثیر خون فرد بر کارکرد پلاکت های نرمال را اندازه گیری می کند.

از آنجاییکه افزایش آنتی بادی های HIT همیشه منجر به HIT II نمی شود، آزمایش نیز اغلب زمانی درخواست داده می شود که شرایط بروز HIT II مورد تردید باشد.
یک سیستم امتیاز دهی قبل از آزمایش وجود دارد که عموما برای تعیین احتمال ابتلا به HIT II مورد استفاده قرار می گیرد. این سیستم شامل موارد زیر است:

-میزان کاهش پلاکت (کاهش 50 درصدی یا بیشتر پلاکت از سطح قبل از درمان با هپارین)

-زمان بندی کاهش تعداد پلاکت (عموما 5 تا 10 روز بعد از مصرف هپارین و در طی 2 روز بعد از دومین مصرف و در طی 3 ماه از مصرف قبلی)

-وجود لخته های خونی جدید و یا آسیب وارده در بخش تزریق هپارین

-رد علل دیگر کاهش تعداد پلاکت
آزمایش آنتی بادی HIT زمانی اجرا می شود که این آزمایش امتیازدهی نشان دهد که فرد دارای احتمال متوسط تا بالایی از ابتلا به HIT II است.
عموما یک آزمایش آنزیم (EIA) که آنتی بادی HIT را تشخیص می دهد، بعنوان آزمایش اولیه درخواست می شود. آزمایشات کارکردی مثل آزمایش ترشح سروتونین (SRA) یا فعالسازی پلاکت (HIPA) را می توان زمانی درخواست داد که آزمایش EIA نامعلوم یا منفی باشد اما احتمال HIT هنوز هم وجود داشته باشد.

تفسیر نتایج آنتی بادی HIT صرفا متکی به افرادی است که دارای احتمال بالای ابتلا به HIT II هستند. هر دو مورد از نتایج منفی کاذب و مثبت کاذب می تواند در این آزمایش رخ دهد و این در افراد با احتمال پایین ابتلا به HIT II بیشتر دیده می شود.
وجود آنتی بادی های HIT در افرادی که به مدت 5 تا 10 روز با هپارین درمان شده و کاهش 50 درصدی یا بیشتر در تعداد پلاکتها دارند و دارای لخته های خونی جدیدی هستند بدین معنی است که احتمالا فرد دارای HIT II است.
وجود آنتی بادی های HIT در فردی که در طی 3 ماه گذشته با هپارین تحت درمان بوده و در طی یک یا دو روز از شروع مجدد درمان با هپارین کاهش عمده ای را در تعداد پلاکتهای خود تجربه می کند نیز ممکن است مبتلا به HIT II باشد.
اگر آزمایش HIT غیرقطعی بوده و آزمایشات تایید کننده در فردی با علائم بالینی HIT مثبت باشد، در این حالت احتمالا فرد دارای HIT II است.
اگر آزمایش آنتی بادی های HIT منفی باشد، ابتلا به HIT II دارای احتمال کمتری است. اگر آزمایش تاییدکننده انجام شود و منفی باشد، در این حالت به احتمال زیاد علائم فرد علت دیگری دارد.

اکثر افرادی که آنتی بادی های HIT تولید می کنند، اختلال HIT II را گسترش نخواهند داد (یعنی علائم کاهش تعداد پلاکت و ایجاد لخته خونی).
بسیاری از شرایط و بیماری هایی به جز HIT میتواند منجر به کاهش تعداد پلاکتها از طریق اثرگذاری بر تولید پلاکت یا تخریب آنها شود. علاوه بر هپارین، داروهای مختلف دیگری وجود دارد که می تواند بر آنتی بادی های ضد پلاکت تاثیر گذارد.
بیماری کاهش تعداد پلاکت ناشی از هپارین (HIT نوع I) را می توان در افرادی که هپارین دریافت می کنند مشاهده کرد اما HIT I دارای شرایطی متعادل بوده که مرتبط با واکنش سیستم ایمنی نیست و عموما اهمیت بالینی ندارد.
دو نوع هپارین وجود دارد که ممکن است در درمان استفاده شود: هپارین استاندارد یا تجریه نشده (UFH) و هپارین با وزن مولکولی کم (LMWH). اختلال HIT II میتواند در شخص دریافت کننده UFH توسعه یابد اما بیشتر در افرادی رخ می دهد که اخیرا تحت عمل جراحی قرار گرفته باشند. این شرایط در کودکان نادر است. هپارین با وزن مولکولی پایین عموما علت HIT II نیست اما می تواند منجر به آن شود. زمانی که شخص HIT II را با UFH توسعه دهد، به احتمال زیاد با LMWH نیز گسترش خواهد یافت.
گسترش آنتی بادی های HIT برای افراد کمیاب بوده و احتمال آن وجود دارد، حتی زمانیکه مقادیر اندکی هپارین را برای اولین بار دریافت کرده باشند، ممکن است این اختلالات در آنها بوجود آید.

خیر. این آزمایش نیازمند تجهیزات تخصصی است و در هر آزمایشگاهی انجام نمی شود. ممکن است نمونه شما به یک آزمایشگاه مرجع ارسال شود.