عوامل خطر سرطان بیضه عبارتند از:

• بیضه‌های نابالغ (کریپتورکیدیسم)
• توسعه غیرطبیعی بیضه‌ها (اختلالات غدد جنسی)
• تاریخچه سرطان بیضه در یک خویشاوند نزدیک (پدر، برادر)
• سابقه‌ی سرطان در یک بیضه
• عفونت HIV
• قد و قامت - برخی مطالعات نشان داده‌اند که مردان قد بلند خطر بیشتری دارند، اما مطالعات دیگر ارتباطی یافت نکرده‌اند.
• مردان نژاد سفیدپوست نسبت به افرادی که از نژاد آفریقا، اسپانیایی یا آسیایی هستند در معرض خطر بیشتر سرطان بیضه قرار دارند، گرچه علت این خطر بالاتر شناخته نشده است.

تومورهای سلول‌های بنیادی - این نوع تومور سلول‌های درون بیضه‌ها را درگیر می‌کند که اسپرم را تشکیل می‌دهند. تومورهای سلول‌های بنیادی بیش از 90٪ سرطان‌های بیضه را تشکیل می‌دهند. این سرطان به دو گروه جدا شده است، سمینوم و تومورهای سلول زایا غیرسمینوما، که در تعداد برابر رخ می‌دهد. برخی تومورهای سلول‌های ژنی حاوی هر دوی سلول‌های تومور سلول‌های بنیادی سمینوم و غیرسمینوما هستند.

• سمینوم کمتر تهاجمی است، به این معنی که به آهستگی رشد می‌کند و کمتر احتمال دارد به به سایر نقاط بدن گسترش یابد(متاستاز). دو نوع سمینوم وجود دارد: کلاسیک (یا معمولی) که تقریبا 95٪ از سمینوم و اسپرماتوسیتی است که در مردان مسن اتفاق می‌افتد.
• تومور سلول‌های بنیادیی غیرسمینوما (غیرسمینومایی) شامل چهار نوع تومور: تومورهای کیسه زرده، تراتوم، سرطان جنینی و کوریوکارسینوما. آنها اغلب در زندگی زودتر رخ می‌دهند و رشد می‌کنند و سریع‌تر از سینموم گسترش می‌یابند.

 

تومورهای استروما - کمتر از 5٪ تومورهای بیضه در بزرگسالان، اما بیش از 20٪ تومورهای بیضه در کودکان، تومورهای استروما هستند. این تومورها در بافت‌هایی تشکیل می‌شوند که از بیضه‌ها حمایت می‌کنند و هورمون‌ها را تشکیل می‌دهند . این نوع تومورها معمولا غیرسرطانی هستند (خوش‌خیم). دو نوع اصلی از تومورهای استروما عبارتند از:

• تومورهای سلولی لیدینگ - این تومورها در سلول‌هایی ایجاد می‌شوند که هورمون جنسی مردانه مانند تستوسترون را تشکیل می‌دهند. خود تومورها ممکن است هورمون جنسی مردانه را بسازند و گاهی اوقات هورمون جنسی زنانه استروژن را ایجاد می‌کنند که می‌تواند منجر به بزرگ شدن پستان شود.
• تومور سلول سرتولی - این تومور بر سلول‌هایی که از سلول‌های بنیادی برای تشکیل اسپرم حمایت می‌کنند، تأثیر می‌گذارد.

 

گاهی اوقات دیگر انواع سرطان، مانند لنفوم، از قسمت‌های دیگر بدن به بیضه‌ها گسترش می‌یابد، اما این‌ها سرطان‌های واقعی بیضه نیستند و به‌طور متفاوت نسبت به سرطان‌های بیضه درمان می‌شوند.

سرطان بیضه معمولا اولین بار به‌عنوان توده‌ای بدون درد و تورم در بیضه تشخیص داده می‌شود. اغلب مردان مبتلا به این تومورها به‌صورت تصادفی یا در حال معاینه‌ی بیضه‌ها آن را می‌یابند - اما تومورها نیز ممکن است طی یک معاینه فیزیکی معمول یا یک کار پزشکی که برای اهداف دیگری مانند ارزیابی ناباروری انجام می‌شود، کشف شوند.

 سرطان بیضه ممکن است بدون هیچ علائم هشداردهنده باشد و یا نشانه‌های ظریفی داشته باشد، مانند:

• سنگینی یا مجموعه‌ای از مایع در اسکروتوم
• درد خفیف در شکم یا کشاله ران
• درد در بیضه
• رشد یا درد پستان
• بلوغ زودرس در پسران با نشانه‌هایی مانند بم‌شدن صدا و یا رشد موهای صورت و بدن

این علائم می‌تواند ناشی از شرایطی غیر از سرطان، مانند آسیب یا التهاب باشد، اما باید همیشه توسط متخصص مراقبت‌های بهداشتی ارزیابی شود.

هیچ تستی برای غربالگری سرطان بیضه وجود ندارد. تا به امروز، هیچ مطالعی برای تعیین این‌که آیا خودآزمایی بیضه، انجام معاینات منظم توسط ارائه‌دهنده‌ی مراقبت‌های بهداشتی، یا سایر آزمایش‌های غربالگری در مردان بدون علامت، خطر مرگ بر اثر ابتلا به سرطان بیضه را کاهش می‌دهد یا خیر انجام نشده است.

• برخی از پزشکان مراقبت‌های بهداشتی توصیه می‌کنند که مردان بین 15 تا 55 ساله خودآزمایی ماهانه را برای شناسایی تغییرات در بیضه‌ها انجام دهند.
• اکثر پزشکان بهداشتی بر این باورند که معاینه بیضه باید بخشی از هر معاینه فیزیکی عمومی باشد.
• انجمن سرطان آمریکا معاینه بیضه را به‌عنوان بخشی از بررسی منظم مربوط به سرطان توصیه می‌کنند، اما توصیه‌ای برای خودآزمایی‌های بیضه برای همه مردان ندارد.
• مردانی که در معرض خطر ابتلا به سرطان بیضه قرار دارند ممکن است مایل به انجام خودآزمایی‌ ماهانه خود باشند.

 

برای پیدا کردن نحوه انجام آزمایش خودآزمایی بیضه، به وب‌سایت بنیاد مراقبت اورولوژی (Urology Care Foundation) مراجعه کنید.

 اهداف آزمایش عبارتند از:

• کشف و تشخیص سرطان بیضه
• تعیین نوع سرطان بیضه
• تعیین گسترش سرطان، و در صورت گسترش سرطان، کدام اندام‌ها و بافت‌ها تحت تاثیر قرار می‌گیرد
• نظارت بر اثربخشی درمان و نظارت بر بازگشت (عود) سرطان

ارزیابی بالینی

فرایند تشخیص سرطان بیضه با تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی آغاز می‌شود. در طول معاینه فیزیکی، متخصص مراقبت‌های بهداشتی:

• بیضه‌های بیمار را برای علائم تورم، حساسیت یا سفت شدن بررسی می‌کند.
• بر روی غدد لنفاوی که در زیر پوست در کشاله ران، شکم، سینه بالا و گردن قرار دارند، وجود تورم یا سختی بررسی می‌کند.
• شکم بیمار را از نظر نشانه‌های بزرگ شدن کبد بررسی می‌کند.
• سینه‌های بیمار و نوک پستان را برای علائم بزرگ شدن و حساسیت بررسی می‌کند.

برای کسب تاریخچه پزشکی، متخصص مراقبت‌های بهداشتی در مورد هرگونه تغییر اخیر در سلامت شخص و یا نشانه‌های جدیدی که ممکن است متوجه شده باشد سوال می‌پرسد. همچنین از بیمار درمورد تاریخچه بیماری گذشته خود، به‌ویژه اینکه آیا شرایطی داشته که او را در معرض خطر ابتلا به سرطان بیضه قرار ‌دهد، سوال می‌شود. سرانجام، درباره سلامتی اعضای خانواده نزدیک، به‌ویژه کسانی که سرطان بیضه داشته‌اند، سوال خواهد شد.

آزمایشات غیرآزمایشگاهی

 سونوگرافی اسکروتوم و بیضه‌ها اغلب اولین آزمایش تشخیصی است که در صورت وجود شک به سرطان بیضه انجام می‌شود. سونوگرافی از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از اندام و بافت‌ها استفاده می‌کند. در حالی‌که بررسی انجام می‌شود، تصاویری که sonograms (تصویر امواج صوتی) نامیده می‌شوند بر روی مانیتور مشاهده می‌شوند. سونوگرافی می‌تواند حضور، اندازه و سازگاری تومور بیضه را تشخیص دهد و برای تشخیص سرطان از سایر شرایط، مانند عفونت یا اختلالات ساختاری در بیضه استفاده می‌شود.

برای اطلاعات بیشتر، به Ultrasound-scrotum RadiologyInfo.org: مراجعه کنید.

آزمایشات آزمایشگاهی

آزمایشات خون برای بررسی مقدار بالای پروتئین‌های زیر و یا نشانگرهای تومور تولید شده توسط برخی از سرطان‌های بیضه انجام می‌شود.

• AFP (آلفا فتوپروتئین) – تومورهای سلول‌های بنیادی غیرسمینوما اغلب AFP ایجاد می‌کنند، اما تومورهای سلول بنیادی سمینومی اینطور نیست. بنابراین، اگر سطح AFP شخص افزایش یابد، تیم مراقبت‌های بهداشتی می‌داند که تومور او مرکب است، حداقل تا حدی از سلول‌های غیرسمینوما تشکیل شده است و سرطان باید به‌عنوان غیرسمینوما درمان شود.
• hCG (هورمون گونادوتروپین کوریونی انسانی) – هر دوی تومورهای سلول بنیادی سمینوم و غیرسمینوما می‌توانند باعث افزایش سطوح hCG خون شوند.

تومورهای استروما (تومورهای سلول لیدینگ و تومورهای سلولی سلول سرتولی) AFP یا hCG را ایجاد نمی‌کنند، بنابراین موجب افزایش سطح این مارکرهای تومور نمی‌شوند.

• سطوح لکتات دهیدروژناز (LD یا LDH) در حضور بسیاری از انواع سرطان بیضه افزایش می‌یابد. LD آنزیمی است که در بسیاری از بافت‌های بدن یافت می‌شود که وقتی آسیب سلولی اتفاق می‌افتد به جریان خون منتقل می‌شود. این خاص سرطان بیضه نیست؛ بسیاری از شرایط بهداشتی دیگر می‌تواند موجب افزایش سطح LD شود. هنگامی که سرطان بیضه وجود دارد، سطح LD بالا نشان‌دهنده‌ گسترش سرطان است.

هنگامی که یک توده جامد در بیضه طی سونوگرافی تشخیص داده می‌شود، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی اغلب عمل جراحی را برای حذف کامل بیضه، اما معمولا تنها بیضه آسیب‌دیده را توصیه می‌کنند (مراحل تشخیصی دیگر را در زیر ببینید). بعد از جراحی، سطح نشانه‌های تومور شخص بیمار دوباره اندازه‌گیری می‌شود تا تیم مراقبت‌های بهداشتی میزان (مرحله) سرطان را تعیین کند. سطح بالای نشانگرهای تومور پس از عمل ممکن است نشانه‌ای از این باشد که سرطان به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته است.

آزمایشات نشانگر تومور احتمالا بخشی از مراقبت سرطانی بیمار مبتلا به سرطان بیضه درحال پیشرفت است. آنها می‌توانند در نظارت بر پاسخ فرد به درمان و همچنین شناسایی عود سرطان بیضه مفید باشند.

سایر روش‌های تشخیصی

معاینه بافتی:

روش استاندارد برای تایید تشخیص مشکوک به سرطان بیضه، برداشتن کامل بیضه آسیب‌دیده است. پاتولوژیست (آسیب‌شناس) نمونه‌های توده و بافت بیضه را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند. اگر سلول‌های سرطانی یافت شوند، پاتولوژیست نوع سلول‌های سرطانی را گزارش خواهد کرد. بیوپسی- برداشتن یک نمونه کوچک از تومور بیضه برای آزمایش- معمولا انجام نمی‌شود چون این کار ممکن است باعث گسترش سلول‌های سرطانی به دیگر نقاط بدن شود (متاستاز).

روش مورد استفاده برای برداشتن بیضه به نام برداشتن بیضه از کشاله ران نامیده می‌شود. علاوه بر ارائه یک نمونه تشخیصی، درمان ترجیحی اکثر سرطان‌های بیضه است. این روش شامل برش کشاله ران است که از طریق آن بیضه و طناب بیضه‌ای از اسکروتوم خارج و حذف می‌شود. این روش از طریق کشاله ران انجام می‌شود و نه اسکروتوم، تا از گسترش سلول‌های سرطانی به سایر نواحی بدن (متاستاز) جلوگیری شود. به‌همین ترتیب، طناب اسپرم از بین می‌رود، زیرا حاوی رگ وابران، خون و عروق لنفاوی است که می‌تواند سلول‌های سرطانی را از بیضه به سایر قسمت‌های بدن منتقل کند.

 آزمایش‌های تصویربرداری:
پس از تشخیص سرطان بیضه، برای تشخیص گسترش سرطان، توصیه‌های اضافی توصیه می‌شود.

• اشعه ایکس قفسه سینه ممکن است برای یافتن توده‌ در ریه انجام شود.
• ممکن است سی‌تی‌اسکن شکم، لگن و احتمالا قفسه سینه برای تعیین اینکه آیا سرطان به غدد لنفاوی، اندام‌ها یا بافت‌های هر یک از این نواحی گسترش یافته است انجام می‌شود.
• اسکن MRI مغز و نخاع معمولا زمانی انجام می‌شود که پزشک متخصص مراقبت‌های بهداشتی معتقد است که سرطان ممکن است در این منطقه گسترش یابد.
• اسکن پت (PET)، که می‌تواند به جمع‌آوری مجموعه‌های کوچک‌تر از سلول‌های سرطانی مانند غدد لنفاوی کمک کند، ممکن است انجام شود، اما برای سینموم‌ها مفیدتر از غیرسینموم است.
• اسکن استخوان ممکن است در صورت درد استخوانی انجام شود، که نشان می‌دهد سرطان به استخوان گسترش می‌یابد.

 این روش‌ها احتمالا بخشی از مراقبت‌های سرطان در حال پیشرفت است. آنها می‌توانند در نظارت بر پاسخ بدن به درمان و همچنین شناسایی عود سرطان بیضه مفید باشند.