زمان ترومبین (TT) گاهی اوقات به‌عنوان بخشی از بررسی اختلال خونریزی ممکن یا تشکیل لخته‌های نامناسب (بروز ترومبوز)، به‌ویژه برای ارزیابی سطح و عملکرد فیبرینوژن مورد استفاده قرار گیرد.

تست عملکرد فیبرینوژن مبتنی بر لخته شدن در حال حاضر به‌طور معمول در آزمایشگاه‌های بالینی در دسترس است و تا حد زیادی نیاز به زمان ترومبین برای ارزیابی فیبرینوژن را جایگزین کرده است.

این تست به هپارین ضد انعقاد بسیار حساس است. به‌همین علت، برای نظارت بر درمان هپارین معمولی و برای تشخیص آلودگی هپارین در نمونه خون مورد استفاده قرار گرفت. در حالی که هنوز هم گاهی برای این اهداف استفاده می‌شود، آزمایش‌های دیگر و روش‌های خنثی‌سازی هپارین تا حد زیادی جایگزین آن شده است.

زمان ترومبین ممکن است به‌تنهایی یا همراه با ترکیبی از آزمایش‌های دیگر در صورت وقوع خونریزی یا لخته شدن، تجربه سقط‌های مکرر، یا نتایج طولانی مدت در آزمایشات انعقادی اولیه نظیر زمان پروترومبین (PT) یا زمان ترومبوپلاستین جزئی (PTT) انجام گیرد.

زمانی‌که متخصص بهداشت مشکوک است که فرد ممکن است اختلال همراه با فیبرینوژن کاهش یافته یا ناکارآمد داشته باشد این آزمایش انجام می‌شود. با این‌حال، همانطور که قبلا ذکر شد، تست فیبرینوژن عملکردی (با آنتی‌ژن فیبریژنوژن یا بدون آن) زمانبندی ترومبین برای ارزیابی فیبرینوژن جایگزین شده است.

گاهی اوقات زمانی که آلودگی هپارین نمونه مشکوک باشد یا زمانی که فرد هپارین درمانی دریافت می‌کند، گرچه این استفاده‌ها کاهش یافته است، این آزمایش انجام می‌گیرد.

زمان ترومبین دراز مدت به‌طور قابل ملاحظه‌ای در زمانی که آلودگی نمونه خون توسط ضد انعقاد هپارین، مهار کننده مستقیم ترومبین یافت می‌شود و ممکن است با مواد هپارین مانند و مهارکننده‌ها (مانند محصولات تخریب فیبرینوژن / فیبرین) دیده شود. آلودگی زمانی رخ می‌دهد که فرد هپارین درمانی دارد و یا هنگامی که هپارین به‌عنوان یک عامل فوری برای نگهداری وریدی کاتتر از لخته شدن نگهداری می‌کند.

زمان ترومبین طولانی مدت ممکن است نشان‌دهنده‌ی کاهش سطح فیبرینوژن (هیپوفیبینوژنیک یا فیبریونوژنز) و یا عملکرد غیرطبیعی فیبرینوژن (دیسفیبریژنزمی) است. شرایط مانند انعقاد داخل عضلانی منتشرشده (DIC) یا فیبرینولیز غیرطبیعی باعث تشکیل فیبرین می‌شود و همچنین می‌تواند به ترومبین طولانی مدت منجر شود، همچنین ممکن است شرایطی مانند بیماری کبدی مرحله پایانی یا سوءتغذیه باشد.

اگر زمان ترومبین غیرطبیعی باشد، ممكن است لازم باشد آزمایش‌های دیگری نیز انجام شود، از جمله آزمایش فعالیت فیبریژنوژن (كه در حال حاضر به‌طور معمول در آزمایشگاه‌های بالینی موجود است)، آنتی‌ژن فیبرینوژن و آزمایش‌های عملکرد کبدی انجام می‌شود.

زمان ترومبین فقط یک جزء از مجموعه تست است که معمولا برای ارزیابی خونریزی یا اختلال ترومبوتیک مورد نیاز است.

درصد قابل توجهی از افرادی که دارای فیبرینوژن ضعیف یا ناکارآمد هستند یا فاقد علائم و یا دارای نشانه‌های خفیفی هستند، ممکن است تنها در صورتی که علائم غیرطبیعی طی آزمایش علت دیگری یافت شوند یا به‌علت خونریزی غیر منتظره یا طولانی پس از یک عمل جراحی یا تروما تشخیص داده شود.

فیبرینوژن یکی از عوامل متعددی است که واکنش‌دهنده‌های فاز حاد نامیده می‌شوند. سطوح فیبرینوژن خون همراه با سایر واکنش‌دهنده‌های فاز حاد با شرایطی که موجب التهاب یا آسیب حاد بافت می‌شود، به‌شدت افزایش می‌یابد.

تست ژنتیک مولکولی است گاهی اوقات در افراد مبتلا به دیسفیبریژنزمی، هیپوفیبینوژنیک یا فیبریونوژنز ارثی برای شناسایی جهش ژنتیکی عامل انجام می‌شود. تست این جهش نیز ممکن است بر روی دیگر اعضای خانواده انجام شود.

 به‌نظر می‌رسد برخی از سقط جنین‌های مکرر با لخته شدن نامناسب عروق خونی جفت مرتبط است.

به استثنای آزمایش PT، آزمایشات اختلال خونریزی، از جمله زمان ترومبین، به تجهیزات و معرف‌های ویژه نیاز دارند و معمولا در آزمایشگاه انجام می‌شود.