شدت سارکویدوزیس و علائمی که فرد تجربه می کند وابسته به بافت ها و اندام های آسیب دیده است. یک شخص ممکن است علائمی نداشته باشد یا یافته های غیرمشخص مثل موارد زیر بدست آید:
-تب
-خستگی
-کاهش وزن
-عرق های شبانه
-کاهش اشتها
-گره های لنفاوی ملتهب
-درد مفصل
نشانه ها و علائم مرتبط با اندام های خاص در زیر بیان شده اند.
ریه ها
انجمن ریه آمریکا برآورد می نماید که در حدود 90 درصد از افراد مبتلا به سارکویدوزیس، مشکلات مرتبط با ریه را نیز خواهند داشت. بافت های ریه می تواند سفت شود و بافت هم بند زخم در آن گسترش یابد. علائم شامل موارد زیر است:
-سرفه خشک
-صدای خس خس سینه در حین تنفس
-کاهش تنفس
-درد قفسه سینه
پوست
در حدود 25 درصد از افراد مبتلا به سارکویدوزیس، دارای مشکلات پوستی خواهند بود:
-زخم بر روی گونه ها، گوش ها، بینی و پلک ها
-جوش بزرگ، قرمز و برآمده بر روی قوزک پا یا ساق پا که ممکن است خارش داشته یا کشیدگی و گرم باشد
-تغییر رنگ پوست
-التهاب و دانه های ریز در اطراف زخم ها
چشم ها
-تاربینی
-حساسیت نسبت به نور
-درد و خارش چشم
-سوزش و قرمزی
-اشک
-التهاب
قلب
-ریتم غیرطبیعی قلب
-نارسایی احتقانی قلب
مغز و سیستم عصبی
-سردرد
-ضعف
-تشنج
-کاهش هماهنگی و لرزش
عضله و استخوان
-درد
-خشکی مفصل
سارکویدوزیس همچنین می تواند موجب نارسایی کلیه و کبد، افزایش اندازه کبد یا طحال و التهاب در غدد بزاقی شود. گرانولوما ها ویتامین D فعال شده ای را تولید می کنند (1,25-dihydroxyvitamin D) که موجب جذب بیشتر کلسیم در رود ه ها شده و منجر به افزایش کلسیم در خون و ادرار و تشکیل سنگ های کلیه شود. در موارد نادر، این وضعیت می تواند موجب بیماری کلیه شود.

اهداف آزمایش، تشخیص سارکویدوزیس، ارزیابی شدت آن و نظارت بر دوره بیماری است. آزمایش همچنین برای تفکیک سارکویدوزیس از بیماری های با علائم مشابه و از وضعیت هایی که مرتبط با توسعه گرانولوما هستند، (مثل توبرکلوزیس و برخی از عفونت های قارچی) به کار می رود.
بررسی های آزمایشگاهی
نمونه برداری از بافت، اولین آزمایش برای تایید تشخیص سارکویدوزیس است، تغییرات در ویژگی های ساختاری بافت را می توان در زیر میکروسکوپ مشاهده کرد. بررسی های آزمایشگاهی دیگر مختص این بیماری نیستند اما در ارزیابی فعالیت بیماری، بررسی آسیب به اندام ها و رد بیماری های دیگر با علائم مشابه سودمند هستند. آزمایشات مفید شامل موارد زیر هستند:
-ACE (آنزیم مبدل آنژیوتانسین)- این آزمایش برای کمک به تشخیص سارکویدوزیس، نظارت بر فعالیت بیماری و نظارت بر پاسخ به درمان استفاده می شود. ACE گاها در افراد مبتلا افزایش می یابد اما ممکن است در بیماری های دیگر نیز افزایش یابد.
-پنل کبد یا CMP (پنل سوخت و ساز جامع)- گروهی از آزمایشات مورد استفاده برای ارزیابی عملمرد کبد و یا کلیه، برای تشخیص آسیب به این اندام ها
-CBC (سنجش تعداد کل سلول های خون)- را می توان برای ارزیابی تغییرات گلبول های قرمز و گلبول های سفید درخواست داد
-ESR (میزان رسوب اریتروسیت)- گاها برای تشخیص التهاب درخواست داده می شود
-کلسیم- برای شناسایی افزایش غلظت آن در خون یا ادرار
-تحلیل مایع مغزی نخاعی (CSF)- زمانی که بروز آسیب به مغز یا سیستم عصبی مورد تردید باشد
-کشت ABF، کشت خلط سینه و آزمایشات قارچ- برای کمک به تفکیک مابین سارکویدوزیس و بیماری های دیگری که ممکن است بر ریه ها اثرگذار بوده و موجب ایجاد گرانولوما شوند
بررسی های غیرآزمایشگاهی
-اشعه ایکس از قفسه سینه و آزمایش سودمند برای بررسی ریه؛ در افراد فاقد علائم، گرانولوما برای اولین بار زمانی کشف می شود که اشعه ایکس را به دلیل دیگری استفاده کرده باشند.
-آزمایشات عملکرد ریه برای ارزیابی ریه و شدت بیماری. (برای اطلاعات بیشتر در این مورد، به Johns Hopkins Medicine Health Library: Pulmonary Function Tests مراجعه کنید.)
-CT، MRI، اسکن گالیوم یا دیگر آزمایشات تصویر برداری گاها برای کمک به تشخیص بیماری و ارزیابی سارکویدوزیس درخواست می شوند. (برای جزئیات بیشتر در مورد این آزمایشات تصویربرداری به RadiologyInfo.org مراجعه کنید.)
-EKG (الکتروکاردیوگرام)- برای زمانی که درگیری قلب در بیماری مورد تردید باشد، درخواست می شود.

هیچ راهی برای پیشگیری یا درمان سارکویدوزیس وجود ندارد، اما در بسیاری از موارد بطور خودبخود از بین می رود. اهداف درمان به منظور تسکین علائم، کاهش التهاب و به حداقل رساندن آسیب به بافت و اندام می باشد. افرادی که دارای علائم کم یا خفیفی هستند، ممکن است نیاز به درمان نداشته باشند، اما وضعیت آنها باید تحت نظارت باشد.
افرادی که دارای علائم متوسط تا شدیدی هستند و افرادی که در معرض خطر آسیب به بافت یا اندام قرار دارند، اغلب با کورتیکواستروئیدهایی مثل پردنیزون درمان می شوند. این داروهای ضدالتهاب ممکن است به صورت خوراکی، موضعی یا از طریق تنفس داده شود. مصرف طولانی مدن کورتیکواستروئیدها می تواند موجب عوارض جانبی شود.
داروهای دیگر:
-داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مثل ایبوپروفن برای درد و التهاب
-متوترکسات و داروهای دیگر سرکوب کننده سیستم ایمنی در شرایط درگیری ریه، پوست یا چشم
-هیدروکسی کلروکین (یک داروهای ضد مالاریا) ممکن است برای پوست و سیستم عصبی مناسب باشد، بویژه در افراد دارای سطوح کلسیم بالا.
بسیاری افراد میتوانند درمان موفقیت آمیزی داشته باشند اما ممکن است مصرف دارویی برای مدت زمانی ادامه یابد. در موارد نادر، یک فرد ممکن است نیاز به پیوند عضو داشته باشد و این در صورتیست که آن اندام به شدت آسیب دیده باشد.