عفونت های قارچی سطحی ممکن است ناشی از هر دو حالت مخمر های و قارچ های کپک باشد. پوست بطور طبیعی دارای ترکیبی از میکروب ها است که محیط طبیعی نامیده می شود. اغلب اوقات، این محیط طبیعی موجب بیماری نمی شود و سیستم ایمنی را تحریک نمی کند. اگر زخم بر روی پوست وجود داشته باشد یا سیستم ایمنی تضعیف گردد، در این صورت هر کدام از میکروب های موجود می تواند باعث عفونت زخم یا پوستی شود. اگر در تعادل میکروب ها تغییری ایجاد شود، مثل کاهش باکتری ها و افزایش رشد قارچ ها (گاها در مصرف آنتی بیوتیک های گسترده مشاهده می شود)، در این صورت فرد ممکن است عفونت قارچی مرتبط با عدم تعادل را تجریه کند.
عفونت های مخمر
کاندیدیازیس (Candidiasis) یمک عفونت مخمر رایج است که عمدتا بدلیل رشد بیش از حد کاندیدا آلبیکن و گونه های دیگر کاندیدا می باشند که بخشی از محیط طبیعی باکتری ها در بدن هستند. در دهان، Candidiasis موجب قرمزی و زخم های سفید به نام برفک می شود. در کودکان عفونت های کاندیدا می تواند موجب جوش شوند. در زنان، آنها موجب خارش اندام های تناسلی و تخلیه واژن می شوند که بعنوان عفونت مخمر شناخته می شود. طبق گزارش CDC، در حدود 75 درصد از زنان حداقل یک عفونت مخمر در طی حیات خود خواهند داشت. مردان نیز ممکن است مبتلا به عفونت های مخمر اندام تناسلی شوند، با این حال این وضعیت نادر است. Candidiasis می تواند موجب عفونت های دیگری نیز شود(عفونت های ناخن)، و می تواند بویژه در افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف بصورت سیستمیک باشد. (عفونت های سیستمیک).
عفونت های درماتوفیت
عفونت های پای ورزشکاران، خارش پوستی و عفونت های قارچی ناخن در بین عفونت های رایجی هستند که می توانند از فردی به فرد دیگر منتقل شوند. این عفونت های قارچی می تواند باعث قرمزی، پوسته شدن، التهاب پوست، خارش، تغیر شکل و شکننده بودن ناخن ها و موی شکننده شوند. این موارد ناشی از درماتوفیت ها (گروهی از قارچ ها که شامل گونه های تریکوفیتون، میکروسپوروم و اپیدرموفیتون هستند) می باشند. درماتوفیت ها از کراتین تغذیه می کنند و به ندرت به زیر پوست نفوذ می کنند. عفونت های ناشی از این قارچ ها نیز با عنوان عفونت های قارچی (tinea) نامیده می شوند.
-عفونت پای ورزشکاران، مابین انگشتان پا و گاها کف پا ایجاد می شود.
-قارچ پوستی که میتواند از کشاله ران به ران داخلی گسترش یابد.
-عفونت کف سر و مو بر ساقه مو بویژه در کودکان اثرگذار است.
-عفونت انگشت یا ناخن پا که بر ناخن های پا اثرگذار است اما می تواند بر ناخن های انگستان دست نیز تاثیرگذار باشد.
-عفونت قارچی بدن که می توان در هر جایی از بدن یافت.
-عفونت قارچ صورت که بر بخش های دارای ریش صورت تاثیرگذار است.
موارد دیگر
عفونت قارچی versicolor که مرتبط با زخم ها یا آسیب های چند رنگ بر روی پوست است و ناشی از درماتوفیت نبوده، بلکه توسط Malassezia furfur (یک مخمر) ایجاد می شود. این یک وضعیتی است که در افراد بالغ رایج است. Sporotrichosis بیماری ناشی از قارچ Sporothrix schenckii می باشد که درماتوفیت نیست. این یک عفونت پوستی است که در اثر گیاهان تیغ دار، برگ کاج یا خزه ها که این قارچ در آنها زیست می کند، بوجود می آید. برخی از قارچ ها مرتبط با عفونت های سیستمیک مثل Coccidioides immitis و Blastomyces dermatitidis هستند که ممکن است موجب جوش یا زخم های پوستی شوند.

برخی از قارچ ها می توانند موجب عفونت های بافتی و ریوی شوند که دارای احتمال گسترش به بخش های دیگر بدن (سیستمیک) است. برخی از این قارچ ها در کل آمریکا یافت می شوند، در حالیکه برخی دیگر در مناطق خاصی از کشور پیدا می شوند. افراد بطور مکرر در زمان تماس با خاک آلوده، مبتلا به عفونت می شوند.
عفونت های ریوی عموما با تنفس هاگ های قارچی آغاز می شود. در عفونت های ریوی، همانند عفونت های قارچی که به سطح زیرین پوست گسترش می یابند، قارچ ها دارای پتانسیل گسترش از یک منطقه عفونی به جریان خون (عفونت خونی) و یا گسترش در کل بدن به اندام های دیگر، استخوان و گاها لایه های مننژ نخاع و مغز است که موجب مننژیت می شود.
در بسیاری از افراد با سیستم ایمنی مناسب، عفونت های ریوی قارچی می تواند تنها موجب علائم متوسط شبه آنفولانزا مثل سرفه، تب، درد عضلانی، سردرد و جوش باشد. در این افراد، عفونت ممکن است در ریه ها باقی بماند و گسترش نیابد (ارگانیسم های در گرانولوما ها رشد می کنند). با این حال، افراد دارای عفونت های موضعی ممکن است در بخشی از زندگی خود دارای سیستم ایمنی ضعیفی باشند و عفونت های قارچی مزمن به عفونت فعال و حاد تبدیل شود.
برخی از عفونت های ریوی ناشی از قارچ ها چند ماه تا چند سال طول می کشد تا علائم بروز کنند و در کل بدن وخیم تر شده و موجب عرق های شبانه، درد قفسه سینه، کاهش وزن و افزایش اندازه گره های لنفاوی شوند. علائم دیگر ممکن است بطور سریع پیشروی کند و موجب ذات الریه و یا عفونت خونی شود.
عفونت های قارچی ریه در افراد دارای بیماری های ریوی و یا سیستم ایمنی ضعیف مثل افراد مبتلا به HIV/AIDS یا سرطان، بیماران پیوند عضو یا سلول های بنیادین، بیماران بستری شده و افرادی که با مصرف داروهایی موجب تضعیف سیستم ایمنی می شوند، شدیدتر است. هر دوی عفونت های قارچی حاد و مزمن می توانند موجب آسیب های دائمی ریه، اندام و استخوان شوند و می تواند کشنده باشد.
برخی از عفونت های قارچی ریه که دارای احتمال فراگیری در کل بدن (سیستمیک) است، شامل موارد زیر می باشد:
-آسپرژیلوزیس (Aspergillosis) ناشی از Aspergillus fumigatus یا گونه های آسپرژیلوس مختلف دیگر. قارچ های tese بطور رایج در خاک، گیاهان و گرد و خاک وجود دارند. آن ها می توانند موجب ایجاد توده های قارچی در سینوس ها و ریه ها شوند و در برخی موارد به مغز و استخوان ها گسترش یابند.
-بلاستومیکوزیس (Blastomycosis) ناشی از Blastomyces dermatitidis یافت شده در رطوبت، خاک های غنی از مواد آلی بویژه در مناطق جنگلی جنوبشرق و جنوبی-مرکزی آمریکا. با اینکه بیشتر افرادی که هاگ ها را تنفس می کنند، بیمار نمی شوند، اما برخی از افرادی که دارای علائم شبه آنفولانزا هستند، مبتلا به بیماری می شوند. عفونت می تواند در افراد دارای سیستم های ایمنی تضعیف شده و بویژه زمانی که از ریه ها به اندام های دیگر توسعه یابد، شدیدتر شود.
-کوکسیدیودومیکوزیس (Coccidioidomycosis) که تب Valley نیز نامیده می شوند، عمدتا ناشی از Coccidioides immitis می باشند که در خاک خشک جنوبغرب آمریکا، مکزیک و جنوب آمریکا یافت می شوند. اخیرا این قارچ در منطقه جنوب-مرکزی ایالت واشنگتن یافت شده است. اصطلاح تب Valley مرتبط با عفونت Coccidioides ریه ها است اما این عفونت می تواند به بخش های دیگر بدن در موارد شدیدتر گسترش یابد (این وضعیت کوکسیدیودومیکوزیس پخش شونده نامیده می شود.)
-کریپتوکوکوزیس (Cryptococcosis) ناشی از Cryptococcus neoformans یا در موارد نادر توسط گونه های دیگر Cryptococcus یافت شده در خاک است و مرتبط با فضولات پرندگان می باشد. هر شخصی ممکن است آلوده به این عفونت شود، اما بالاترین میزان شیوع در آمریکا در افراد مبتلا به ایدز یا HIV است. یک عفونت در حال افزایش Cryptococcus gatti در شمالغرب اقیانوس آرام شناسایی شده و موجب تهدید برای افراد آن منطقه است. کریپتوکوکوزیس اغلب بر ریه ها و سیستم عصبی مرکزی تاثیرگذار است اما می تواند بر بخش های دیگر بدن نیز اثرگذار باشد. عفونت های مغز مننژیت کریپتوکوک نامیده می شوند.
-هیستوپلاسموزیس (Histoplasmosis) ناشی از Histoplasma capsulatum که عمدتا در منطقه شرق و مرکزی آمریکا در خاکی که دارای مقادیر زیادی از فضولات پرندگان و خفاش است، یافت می شود. افرادی که بعد از تنفس هاگ های هیستوپلاسما بیمار می شوند، ممکن است دارای تب، سرفه و خستگی باشند. این عفونت می تواند در افراد دارای سیستم ایمنی تضعیف شده و بویژه اگر از ریه ها به بخش های دیگر بدن توسعه پیدا کرده باشد، شدیدتر بروز کند.
-کاندیدیازیس (Candidiasis) ناشی از گونه های Candida که بخشی از میکروبهای طبیعی بدن هستند و در کل دنیا وجود دارند. عفونت ها در غشای مخاطی مرطوب رخ می دهند اما می توانند در بخش های دیگر بدن نیز رخ دهند. کاندیدیازیس سیستمیک می تواند بر خون، قلب، مغز، چشم ها، مغز و بخش های دیگر بدن اثرگذار باشد. عفونت جریان خون کاندیدا که رایج ترین شکل این عفونت است، کاندیدمیا (candidemia) نامیده می شود که چهارمین علت رایج عفونت خونی ناشی از محیط بیمارستان در آمریکا است.
-ذات الریه نوموسیستیس (Pneumocystis pneumonia (PCP- یک عفونت ریوی خطرناکی است که ناشی از Pneumocystis jiroveci بوده (قبلا با عنوان Pneumocystis carinii) که در کل دنیا یافت می شود. PCP بطور رایج بر افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف (افراد مبتلا به ایدز، گیرنده های عضو و افراد تحت درمان سرطان) رخ می دهد. با اینکه افراد مبتلا به ایدز احتمال کمی نسبت به گذشته در آلوده شدن به عفونت PCP دارند، اما این وضعیت یک مشکل سلامت عمومی می باشد.
 

بررسی های آزمایشگاهی
بررسی های آزمایشگاهی مختلف را می توان برای تشخیص و جهت دهی به درمان عفونت های قارچی استفاده کرد. برای اطلاعات کامل، به مقاله آزمایشات قارچ ها رجوع کنید.
آزمایشات عفونت های سطحی
بسیاری از عفونت های قارچی پوست بر اساس ارزیابی بالینی و تجربه تشخیص داده می شوند. علاوه بر علائم عمومی، بسیاری از عفونت های پوستی دارای علائم مشخصی مثل ظاهر ناخن ها یا موقعیت های آنها بر روی بدن مثل رشد قارچ مابین انگشتان پای ورزشکار است. ارزیابی بالینی نمی تواند بطور قطعی به پزشک در مورد نوع میکروب عامل عفونت قارچی اطلاعاتی ارائه کند. برخی از بررسی های آزمایشگاهی ممکن است در شناسایی و تایید عفونت قارچی کمک کنند و در جهت دهی درمان مفید باشند. اینها شامل موارد زیر هستند:
-بررسی های میکروسکوپی مثل پتاسیم هیدروکسید (KOH) آزمایش لکه سفیذ کالکوفلور
-کشت قارچ و آزمایش حساسیت
آزمایشات عفونت های بافتی، ریه و سیستمیک
علائم عفونت های قارچی ریوی و سیستمیک غیراختصاصی بوده و ممکن است با میکروبها یا بیماری های دیگر اشتباه شود. بررسی آزمایشگاهی عمدتا برای تشخیص این عفونت های قارچی خطرناک، تشخیص میکروب عامل و تعیین حساسیت آن در برابر عوامل ضدمیکروبی خاص استفاده می شود. گاها آزمایش برای تشخیص و شناسایی باکتری هایی که ممکن است عامل عفونت باشند، انجام می شود. نمونه جمع آوری شده وابسته به موقعیت عفونت خواهد داشت. این نمونه می تواند شامل نمونه خونی، مایع خلط سینه، ادرار، مایع مغزی نخاعی و یا نمونه برداری از یک بافت باشد. آزمایش ممکن است شامل موارد زیر باشد:
-بررسی میکروسکوپی نمونه با استفاده از تکنیک هایی مثل KOH prep و لکه سفید کالکوفلور برای تعیین اینکه آیا عفونت به دلیل قارچ بوده یا خیر.
-کشت قارچ- این آزمایش اولیه برای تشخیص عفونت قارچی است. بسیاری از قارچ ها دارای رشد آهسته بوده و ممکن است چند هفته برای شناسایی و تشخیص طول بکشد.
-آزمایش حساسیت- یک آزمایش پیگیری بعد از کشت قارچ که گاها برای جهت دهی به درمان درخواست داده می شود.
-آزمایش آنتی ژن و آنتی بادی- برای برخی از قارچ های و فقط برای عفونت های عمیق یا سیستمیک؛ می توان بر روی مایعات خون یا مایعات دیگر مثل CSF انجام داد. آزمایش آنتی بادی معمولا شامل اندازه گیری سطح آنتی بادی است.
-آزمایش مولکولی را می توان برای شناسایی ماده ژنتیکی قارچ های عامل عفونت استفاده کرد و می توان بر روی خون یا مایعات دیگر بدن یا نمونه میکروب در حال رشد در محیط کشت انجام داد.
آزمایشات دیگری که می توان همراه با آزمایشات قارچی انجام داد، شامل موارد زیر است:
-گرام استین- یک آزمایش سریع برای تشخیص باکتری ها و مخمرهای نمونه زیر میکروسکوپ
-کشت باکتری- برای رد عفونت باکتریایی یا تعیین اینکه عفونت های باکتریایی موجود است یا خیر
-آزمایش AFB- را می توان برای رد توبرکلوزیس یا عفونت ناشی از مابکوباکتری غیرتوبرکلوزیس استفاده کرد
-کشت خون- زمانی که عفونت خونی مورد تردید باشد
-تحلیل CSF- برای شناسایی عفونت سیستم عصبی مرکزی

بررسی های غیرآزمایشگاهی
در برخی موارد، اسکن های تصویربرداری مثل اشعه ایکس را می توان برای تشخیص توده های قارچ پیشنهاد داد، مثل مواردی که ممکن است در سینوس ها یا ریه ها توسعه یابد و نیز جهت ارزیابی میزان آسیب به بافت، مورد استفاده قرار می دهند.

برخی از عفونت های قارچی ناشی از میکروبهای طبیعی و قارچ هایی هستند که در کل محیط وجود دارند، بنابراین همه عفونت های قارچی را نمی توان پیشگیری کرد و برخی از آنها ممکن است بعد از درمان عود کند.
بسیاری از عفونت های قارچی سطح با درمان ضدقارچی موضعی از بین می روند اما برخی موارد نیازمند درمان خوراکی ضدقارچی هستند. افراد مبتلا به عفونت های ریوی جدی و سیستمیک مستلزم داروهای خوراکی و گاها زیر جلدی هستند. انتخاب نوع ضدقارچ ها مبتنی بر تجربه پزشک بر اساس نتایج کشت قارچی و نتایج آزمایش حساسیت است.
طول درمان با توجه به نوع، موقعیت و دوام عفونت، متفاوت است. عفونت های مخمر واژینال ممکن است نیاز به چند روز درمان داشته باشند، در حالیکه عفونت های قارچی پوست ممکن است دو ماه طول بکشد. عفونت های سیستمیک ممکن است نیاز به درمان مداوم یک ساله داشته باشند و در برخی موارد، افراد دارای سیستم های ایمنی ضعیف ممکن است نیاز به درمان مراقبتی برای کل حیات داشته باشند. گاها ممکن است جراحی برای خارج کردن توده های قارچی نیاز باشد.