برای نظارت بر درمان با هپارین یا بقیه داروهای رقیق کننده خون (داروهای ضدانعقاد خون) هنگام انجام جراحی بای پس قلب، آنژیوپلاستی عروق کرونر یا دیالیز
Activated Clotting Time
هنگامی که شما دزهایی بالا از هپارین را جهت جلوگیری از انعقاد در طول جراحی هایی مانند بای پس قلب دریافت می کنید؛ زمانیکه سطوح هپارین برای نظارت بوسیله آزمایش PTT بسیار بالا بوده و یا موقعیکه نتیجه سریع برای نظارت بر درمان لازم می باشد.
نمونه خون که از ورید بازوی شما گرفته شده است.
آمادگی لازم ندارد.
-
این آزمایش در چه مواردی کاربرد دارد؟
زمان فعال لخته شدن (ACT)، معمولاً برای نظارت بر درمان با دز-بالای هپارین پیش از جراحی های پزشکی، در طول جراحی و پس از آن که نیاز به جلوگیری از لختگی خون وجود دارد، مانند جراحی بای پس قلب، آنژیوپلاستی قلبی و دیالیز، بکار می رود.
دزهای بالای هپارین پیش، در هنگام و مدت کوتاهی پس از جراحی هایی داده می شوند که نیاز به کمک های اولیه حیاتی خارج پیکری (ECLS) دارند. در طول این اعمال، خون بیمار در خارج از بدن با استفاده از ابزارهای مکانیکی فیلتر و اکسیژنه می شود. تماس خون با سطوح مصنوعی، فرایند لخته شدن را فعال می کند. قطعات سلولی خاص در خون با عنوان پلاکت و پروتئین هایی با عنوان فاکتورهای انعقادی در یک توالی از مراحلی فعال می شوند که منتهی به تشکیل لخته خون می گردد. دز بالای هپارین از تشکیل لخته در طول ECLS جلوگیری می کند اما منتهی به یک تعادل ضعیف میان لخته شدن و خونریزی می شود.
ACT، آزمایشی سریع است که میتواند در تختخواب بیمار پیش از عمل جراحی یا بقیه اعمال پزشکی یا نزدیک به اتاق عمل در فواصل زمانی در هنگام و سریعاً پس از عمل، صورت پذیرد . (این نوع تست با عنوان آزمایش های مراقبتی در بالین بیمار شناخته می شود.) تست ACT اجازه تغییرات سریع را در اینفیوژن هپارین داده و در حصول و حفظ سطحی پیوسته از ماده ضد-انعقاد کمک می کند. بمحض اینکه عمل انجام شد و بیمار به وضعیت ثابتی رسید، معمولاً دزهای هپارین کاهش می یابند.
ACT اثر بازدارندگی را که هپارین بر سیستم لخته شدن خون بدن دارد، سنجش می کند و نه سطح حقیقی هپارین در خون. حساسیت تست ACT به هپارین، بستگی به روش مورد استفاده دارد. برخی از تست های ACT برای نظارت بر سطوح هپارین طراحی می شوند در حالیکه بقیه در بررسی سطوح بالای هپارین بسیار خوب می باشند. زمانی که هپارین به سطوح مراقبت درمانی رسید، معمولاً ACT با PTT بعنوان یک ابزار نظارت کننده جایگزین می شود.
تست ACT همچنین گاهی اوقات برای نظارت بر درمان با هپارین با دز-منظم در افرادی بکار می رود که لوپوس آنتی کوآگولانت (LAC) دارند. تست PTT نمی تواند در آن بیماران مورد استفاده قرار گیرد زیرا LAC با PTT تداخل می کند. در وضعیت های بالینی نادر، تست ACT میتواند همچنین برای نظارت بر اثر بازدارندگی طبقه ای متفاوت از داروهای ضدانعقادی با عنوان بازدارنده های مستقیم ترومبومین (بعنوان مثال، آرگاتروبان) بر سیستم لختگی، مورد استفاده قرار گیرد.
-
این آزمایش در چه زمانی درخواست داده میشود؟
ACT پس از اینکه فرد یک میزان دز اولیه (یک قرص) از هپارین را دریافت کرد و پیش از آغاز جراحی قلب باز یا بقیه اعمالی که نیاز به سطحی بالا از ضدانعقاد دارند، توصیه می گردد. در طول جراحی، ACT در مقاطع زمانی برای رسیدن و حفظ یک سطح پایدار از ضدانعقاد هپارین سنجش می گردد. پس از جراحی، تا زمانیکه فرد به وضعیت ثابتی رسیده و دز هپارین کاهش یافته و یا با یک عامل مخالف خنثی گردد، ACT نظارت می شود.
در مواقعی، ACT میتواند هنگام وقوع خونریزی یا بعنوان بخشی از سنجش سطح ضدانعقاد هپارین فرد در تختخواب، بوِیژه اگر فرد لوپوس آنتی کوآگولانت دارد، مورد سنجش قرار گیرد.
این همچنین می تواند زمانی مورد استفاده قرار گیرد که فرد، درمان بازدارنده ترومبین مستقیم را دریافت می کند.
-
نتایج این آزمایش چگونه تفسیر میشود؟
ACT طی چند ثانیه سنجش می شود: هر چه زمان لخته شدن طولانی تر باشد، بازدارندگی لخته شدگی بیشتر می باشد. در طول جراحی، ACT بالای یک حد زمانی پائینتر نگهداشته می شود، در یک حدی که اغلب مردم در آن تشکیل لخته نمی دهند. هیچ توافق کلی وجود ندارد از اینکه دقیقاً این حد به چه میزان باید باشد. این از بیمارستان به بیمارستان متفاوت بوده و تا قدری بستگی به روشی دارد که برای تعیین ACT بکار می رود.
ارزیابی چگونگی پاسخ فرد به این حد پائینی ACT و به میزانی از هپارین که دریافت می کند، مهم می باشد. میزان هپارین لازم برای رسیدن و حفظ یک ACT معین (بعنوان مثال، 300 ثانیه) تغییر خواهد کرد همانطور که پتانسیل لختگی بدن در آن ACT متغیر است. اگر مشکلات لختگی یا خونریزی وجود داشته باشد، شاید لازم باشد که دز و ACT، مطابق با آن تنظیم شوند. پس از جراحی، میتوان ACT را در یک طیف محدودی نگهداشت (بعنوان مثال، 175-225 ثانیه) تا زمانیکه فرد به وضعیتی ثابتی برسد.
-
آیا اطلاعات بیشتری برای بیمار مورد نیاز است؟
نتایج ACT و PTT قابل معاوضه نیستند. در ناحیه ای که همپوشانی دارند (سنجش های بالاتر PTT و سطوح پائینتر ACT)، همبستگی ضعیفی دارند. نتایج ACT و PTT باید بصورت مستقل ارزیابی گردند. بهتر است که احتیاجات ضدانعقادی فرد، تعیین شده، فرد به ثبات رسیده و سپس ابزار نظارتی تغییر داده شود.
ACT ممکن است تحت تأثیر تعداد پلاکت و عملکرد پلاکت فرد قرار گیرد. پلاکت هایی که در طول جراحی فعال می شوند، اغلب از کار افتاده و هر دوی جراحی و هپارین میتوانند گاهی اوقات باعث کاهش تعداد پلاکت ها شوند (ترومبوسیتوپنیا). دمای خون نیز میتواند بر نتایج ACT تأثیر گذارد؛ در هنگام جراحی بعلت اینکه خون به صورت مکانیکی فیلتر و اکسیژن دار می شود، گرایش به خنک شدن دارد. وضعیت های اکتسابی و موروثی مانند نقص در فاکتور انعقادی نیز میتوانند بر نتایج ACT تأثیر گذارند.
-
آیا ACT در آزمایشگاه های مرکزی نیز انجام می شود؟
این تست ندرتاً در آزمایشگاه مرکزی صورت میگیرد. نمونه باثبات نیست و نتیجه برای هدایت درمان سریعاً لازم می باشد. از اینرو، تست باید سریعاً و نزدیک به بیمار معمولاً در تختخواب او، در اتاق عمل یا در آزمایشگاه نزدیک به این محل ها انجام پذیرد. از اینرو ACT، بعنوان یک آزمون مراقبتی در بالین بیمار در نظر گرفته می شود.
-
آیا لوپوس کوآگولانت ممکن است با تست ACT مداخله داشته باشد.
تست ACT معمولاً تحت تأثیر لوپوس کوآگولانت (LAC) قرار نمی گیرد. با این حال، نشان داده شده که وجود LAC با تست های ACT خاص تداخل داشته باشد. از اینرو، برای آزمایشگاه مهم است تا از دستورالعمل های سازنده پیروی کرده و مشخص کند که آیا این تست برای نظارت بر درمان هپارین در فرد با سابقه ثبت شده از LAC یا سندرم آنتی فسفولیپید، مناسب است.