علائم و نشانه های هپاتیت، صرف نظر از علت، یکسان هستند اما ممکن است از فرد به فرد و در طول زمان، متغیر باشند. بیشتر افراد مبتلا به هپاتیت مزمن، بهیچ وجه نشانه ای ندارند. برخی از افراد مبتلا به هپاتیت حاد هیچ نشانه ای ندارند اما ممکن است نشانه های ملایم و یا مبهم داشته که ممکن است با آنفلوآنزا اشتباه گرفته شوند. برخی از علائم و نشانه های شایعتر شامل موارد زیر هستند:

• خستگی
• حالت تهوع
• درد شکمی
• درد مفاصل
• خارش
• زردی چشم ها و پوست (یرقان، تنها نشانه ای که قویاً حاکی از آسیب کبدی بعنوان علت سایر نشانه ها می باشد)

برخی از افراد ممکن است علائم و نشانه های بیشتری مانند کاهش اشتها، ادرار به رنگ تیره یا مدفوع به رنگ روشن را تجربه کنند. عوارض جدی تر میتوانند شامل تجمع مایعات در شکم (آب آوردن شکم ascites) و گم گشتگی ذهنی، باشند.

معاینه فیزیکی ممکن است یک کبد بزرگ شده و حساس را نشان دهد. در برخی افراد، هپاتیت مزمن میتواند به تدریج به کبد آسیب رسانده و پس از چندین سال، باعث نارسایی کبدی شود. شکل مزمن سال ها ادامه پیدا کرد و ندرتاً بدون درمان برطرف می شود.

تست های آزمایشگاهی متعددی وجود دارند که در موارد هپاتیت مشخص یا مشکوک به هپاتیت ممکن است انجام گیرند. این آزمایشات ممکن است در یک یا چند دسته زیر قرار گیرند:

• آزمایشات عمومی شیمی برای تشخیص التهاب و یا آسیب کبد
• آزمون های غربالگری برای تشخیص هپاتیت ویروسی؛ بعنوان مثال، غربالگری برای تشخیص تماس با ویروس هپاتیت B یا C ممکن است بعلت افزایش ریسک بیماری، انجام شود (استفاده از داروهای ممنوع و غیرقانونی، داشتن شریک های جنسی متعدد) یا در زمان اهدای خون
• آزمایش برای کمک به تشخیص سایر علل زمینه ای هپاتیت
• آزمایشات برای نظارت بر پیشرفت آسیب کبدی و یا کمک به هدایت درمان

 اغلب بعلت ظهور علائم و نشانه هایی مانند تب، کاهش اشتها و حالت تهوع که اغلب با ادرار تیره، مدفوع کم رنگ و تغییر رنگ زرد پوست و سفید چشم ها (یرقان) همراهی می شوند، آزمایش هپاتیت حاد صورت میگیرد.

هپاتیت مزمن ممکن است هیچ علائم و نشانه آشکاری نداشته باشد و بیشتر در پی تست های آزمایشگاهی روتین با نتیجه غیرنرمال، تشخیص داده می شود. اینها ممکن است بعنوان مثال شامل یک پنل جامع متابولیک (CMP)،گروهی از آزمایشات که مکرراً بعنوان بخشی از چک آپ عمومی درخواست می شوند، یا یک پنل کبدی باشند.

CMP و پنل کبدی شامل انواع آزمایشات خون عمومی بوده که ممکن است برای کمک به ارزیابی کبد و تشخیص هپاتیت مورد استفاده قرار گیرند. اینها شامل موارد زیر هستند:

• آلانین آمینوترنسفراز (ALT) - آنزیمی که عمدتاً در کبد یافت می شود. هنگامی که کبد آسیب می بیند، ALT معمولاً پیش از ظهور علائم آشکار آسیب کبدی مانند زردی، در خون آزاد می شود. این، ALT را تبدیل به یک آزمایش مفید برای تشخیص اولیه آسیب کبدی می نماید. نتایج اغلب برای کمک به تعیین علت آسیب کبدی با نتایج آزمون AST مقایسه می شوند.
• آسپارتات آمینوترنسفراز (AST) - این نیز آنزیمی است که در کبد و چندین عضو دیگر بویژه قلب و سایر عضلات یافت می شود. این آزمایش در تشخیص آسیب کبدی بعلت هپاتیت بسیار مفید بوده و ممکن است در تماس با داروهای سمی برای کبد، سیروز و مصرف مفرط الکل، بیش از ALT افزایش پیدا کند. هرچند، AST اختصاصی کبد نبوده و ممکن است در شرایطی که بر سایر اعضای بدن تأثیر می گذارند، افزایش پیدا کند. نتایج اغلب با نتایجALT مورد مقایسه قرار می گیرند.
• آلکالین فسفاتاز (ALP) - آنزیمی که مرتبط با مجراهای صفراوی است اما در سایر بافت های کل بدن نیز پیدا می شود. آزمایش ALP اغلب زمانی افزایش می یابد که مجراهای صفراوی انسداد پیدا کرده اند اما ممکن است همراه با اختلالات استخوانی نیز افزایش پیدا کند.
• بیلی روبین - یک محصول زائد که در نتیجه تجزیه سلول های قرمز پیر خون ایجاد شده که در نهایت توسط کبد پردازش می شود بطوریکه میتواند از بدن پاکسازی شود. بیلی روبین یک ترکیب زرد بوده که در صورت آسیب کبدی میتواند تجمع پیدا کرده و باعث زردی و ادرار تیره شود.
• آلبومین - پروتئین اصلی ساخته شده توسط کبد. از آنجائیکه آلبومین توسط کبد تولید می شود، با از دست رفتن عملکرد کبدی، میزان آن میتواند کاهش پیدا کند؛ هرچند، این فقط در زمانی رخ میدهد که کبد شدیداً مبتلا شده باشد. بسیاری دیگر از شرایط نیز ممکن است بر سطح آلبومین تأثیر گذارند.
• پروتئین تام - البومین و سایر پروتئین های موجود در خون؛ ممکن است همراه با بیماری کبدی شدید کاهش پیدا کنند.

بسته به پزشک و آزمایشگاه، سایر آزمایشاتی که ممکن است به صورت منفرد یا بخشی از یک پنل کبدی انجام شوند شامل موارد زیر هستند:

• زمان پروترومبین (PT) - این آزمایش ممکن است برای فرد مبتلا به هپاتیت یا مشکوک به هپاتیت، درخواست شود. پروتئین های مورد استفاده در تشکیل یک لخته خونی (عوامل انعقادی) عمدتاً توسط کبد تولید می شوند و یک PT طولانی ممکن است اشاره بر شدت آسیب کبدی داشته باشد.
• گاماگلوتامیل ترنس پپتیداز (GGT) - آنزیمی که در کبد پیدا شده و بسیار به تغییرات در عملکرد کبد حساس می باشد. تست GGT به تمایز بین علل ALP بالا کمک می کند؛ اگر GGT افزایش پیدا کند، پس افزایش ALP بعلت بیماری کبدی و نه استخوانی است.
• لاکتات دهیدروژناز (LD) - آنزیمی که با آسیب سلول، آزاد می شود؛ در سلول های کل بدن یافت می شود.
• آلفا فیتو پروتئین (AFP) - مرتبط با ترمیم یا تکثیر سلول های کبدی است.

در حالیکه تست های عمومی اشاره شده در بالا ممکن است به تشخیص هپاتیت کمک کنند، آنها علت زمینه ای را مشخص نمی کنند. ممکن است برای تعیین علت و کمک به هدایت درمان، تست های بیشتری لازم باشند. برخی از نمونه ها شامل موارد زیر هستند:

• پنل هپاتیت حاد - ممکن است برای کمک به تشخیص عفونت با یک ویروس هپاتیت مورد استفاده قرار گیرد.
• آنتی بادی های خودایمن (بعنوان مثال، ANA، ASMA، anti-LKM-1) - مرتبط با هپاتیت خودایمن

برای کسب اطلاعات بیشتر درباره تست های آزمایشگاهی انجام شونده برای تشخیص و نظارت بر انواع خاص هپاتیت، بر لینک های جدول موجود در صفحه مرور اجمالی در دکمه های بالا کلیک کنید.

برای تشخیص

• بیوپسی کبد - این عملی است که در آن برای بیرون کشیدن مقدار کمی از بافتی که زیر میکروسکوپ توسط یک پاتولوژیست مورد بررسی قرار می گیرد، یک سوزن وارد کبد می شود؛ این قطعی ترین روش برای تشخیص آسیب کبدی است. از آنجائیکه این یک عمل تهاجمی است، در اصل وقتی سایر تست ها قطعی نمی باشند یا برای تعیین میزان آسیب کبدی، مورد استفاده قرار میگیرد. (برای کسب اطلاعات بیشتر، مقاله آسیب شناسی آناتومیک را مطالعه نمائید.)

بررسی های تصویربرداری، مانند سونوگرافی و اشعه ایکس تخصصی ممکن است برای ارزیابی کبد، تشخیص هپاتیت، کمک به انجام تشخیص و کمک به تعیین علت آسیب کبدی مورد استفاده قرار گیرند. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره این روش ها، وب سایت RadiologyInfo.org را ملاحظه کنید.

عفونت با ویروس یک علت شایع هپاتیت می باشد. پنج ویروسی که در اصل مرتبط با هپاتیت هستند، بر اساس ترتیب کشف خود نامگذاری شده اند: A، B، C، D و E. در ایالات متحده آمریکا، هپاتیت ویروسی حاد بیشتر بوسیله ویروس هپاتیت A یا (HAV)، ویروس هپاتیت B یا (HBV) و ویروس هپاتیت C یا (HCV) ایجاد می‌شود. فقط عفونت با HBV و HCV معمولاً باعث هپاتیت مزمن می‌شوند.

هپاتیت A یا (HAV)، بسیار مسری بوده و از طریق آب و غذایی که به ویروس هپاتیت A آلوده شده است، انتشار پیدا می کند. از سال 1995 که واکسن این ویروس به بازار عرضه شد، میزان عفونت HAV به صورت پیوسته کاهش پیدا کرده است. در سال 2014، حذوذ 1200 مورد حاد هپاتیت A به صورت فراگیر در کشور به مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) گزارش گردید. هرچند، تعداد حقیقی ممکن است بالاتر باشد، از آنجائیکه افراد بدون نشانه یا حتی با نشانه های ملایم ممکن است متوجه آلودگی خود نشده باشند. CDC برآورد می کند که تعداد موارد عفونت در سال 2014 پس از اصلاح برای عفونت های گزارش نشده و بدون علامت، احتمالاً به 2500 مورد نزدیکتر بوده است.

هپاتیت A باعث عفونت حاد و نه شکل مزمن بیماری می شود. درمان معمولاً شامل درمان پشتیبان بوده و بیشتر مردم در تقریباً 6 ماه، کاملاً بهبودی پیدا می کنند. در اوایل دوره عفونت HAV، بدن آنتی بادی هایی را بر علیه ویروس تولید میکند، از اینرو پس از اینکه عفونت برطرف شد، آن فرد در تمام طول زندگی خود دارای ایمنی در برابر بیماری خواهد بود.

هپاتیت B یا (HBV)، به وسیله خون، مایع منی یا سایر مایعات بدن از فرد آلوده، قابل سرایت است. در آمریکای شمالی و اروپا، ویروس اعلب بوسیله استفاده از سوزن و سرنگ های مشترک یا هر نوع وسیله ای که برای تزریق داروها مورد استفاده قرار میگیرد؛ از طریق تماس جنسی؛ و مادر به فرزند هنگام بارداری (ندرتاً در آمریکا اما در بسیاری از نقاط جهان شایع است)، انتقال می یابد.

عفونت با ویروس هپاتیت B، در گذشته بعنوان عامل شایع هپاتیت ویروسی حاد در ایالات متحده بوده است اما واکسیناسیون منتهی به کاهش تدریجی نرخ های آن گردید. مطابق با CDC، در سال 2014 تقریباً 19200 مورد جدید با عفونت HBV در در ایالات متحده وجود داشته است. هر چند تعداد رسمی موارد گزارش شده هپاتیت B بسیار کمتر می باشد، بعلت اینکه مردم نمی دانند که آلوده شده اند و هرگز به دنبال بررسی های پزشکی نیستند. نرخ عفونت با HBV در میان بزرگسالان، بویژه مردان با سن 25 تا 44 سال در بالاترین میزان می باشد.

احتمال اینکه یک عفونت HBV حاد نبدیل به یک عفونت مزمن شود، به میزان زیادی بستگی به سن فرد در هنگام آلوده شدن دارد. هرچه سن فرد در هنگام عفونت پائین تر باشد، احتمال اینکه آن عفونت به صورت مزمن در بیاید، بیشتر است. تقریباً 90% نوزادانی که به ویروس آلوده می شوند، مبتلا به عفونت های مزمن می گردند. برعکس، کمتر از 5% بزرگسالانی که به HBV آلوده می شوند، تا هپاتیت مزمن پیشرفت می کنند.

درمان برای عفونت HBV حاد معمولاً فقط شامل درمان پشتیبان می باشد و بیشتر مردم تقریباً طی 6 ماه بهبودی حاصل می کنند. در اوایل دوره عفونت با HBV، بدن آنتی بادی هایی را علیه ویروس تولید می کند، از اینرو پس از اینکه عفونت برطرف گردید، فرد تا آخر عمر دارای ایمنی در برابر بیماری خواهد بود.

افرادی که مبتلا به هپاتیت B می شوند، اغلب برای دهه ها از علائم و نشانه های بیماری عاری می باشند. درمان دارویی ممکن است در آهسته کردن یا پیشرفت آسیب کبدی ایجاد شده با عفونت مزمن، کمک نماید. کشت کبد ممکن است در موارد نارسایی کبدی انجام گیرد. فهرست حاضر داروهای تأئید شده مورد استفاده برای درمان هپاتیت B را میتوان با بازدید از وبسایت اداره غذا و داروی آمریکا پیدا کرد.

هپاتیت C یا (HCV)، با تماس با خون آلوده گسترش می یابد. معمولترین مکانیزم تماس با HCV، استفاده از سوزن های مشترک برای تزریق مواد مخدر، مانند کوکائین یا هروئین است. سایر راه های عفونت، شامل تماس های شغلی کارکنان مراکز بهداشتی از طریق سوزن های استفاده شده یا سایر اشیای تیز می باشد؛ از طریق فعالیت های جنسی که منجر به پاره شدن بافتی می شود؛ از مادر به فرزند در طول زایمان؛ و از طریق به استفاده مشترک از وسایل شخصی آلوده به خون، مانند تیغ و مسواک.

در سال 2014، تقریباً 30500 مورد هپاتیت C حاد در ایالات متحده وجود داشته است. بسیاری از موارد گزارش نشده و بسیاری از مردم درباره عفونت خود چیزی نمی دانند، بعلت اینکه هیچ نشانه ای ندارند. از آنهایی که آلوده می شوند، حدود 75 تا 85 درصد، مبتلا به شکل مزمن هپاتیت C می شوند. مطابق با CDC، تخمین زده شده که 3.5 میلیون نفر در آمریکا، مبتلا به هپاتیت C مزمن هستند. حدود 60 تا 70 درصد افراد مبتلا به هپاتیت C مزمن درمان نشده، مبتلا به بیماری کبدی مزمن خواهند شد. بدون درمان، تقریباً 5 تا 20% در طول سال ها مبتلا به سیروز خواهند شد و برآورد شده 1 تا 5% بر اثر بیماری که از عفونت مزمن نتیجه می شود، مانند سیروز یا سرطان کبد، جان خود را از دست بدهند.

هیچ واکسنی برای پیشگیری از هپاتیت C در دسترس نیست، اما تحقیقات برای تولید آن در جریان هستند. در حال حاضر، بهترین روش برای پیشگیری از آلوده شدن، محدود کردن تماس با منابع احتمالی ویروس، بویژه به اشتراک گذاری سوزن برای تزریق مواد می باشد. معمولاً هر دوی HCV حاد و مزمن را میتوان با ترکیبی از داروها درمان کرد (درمان را در زیر ببینید).

هپاتیت D و E در آمریکا نادر هستند. هپاتیت D فقط در صورت وجود هپاتیت B، باعث عفونت شده و میتواند آن عفونت را تشدید کند. این ویروس معمولاً با تماس با خون آلوده یا سوزن ها منتقل می شود. هپاتیت E با روشی مشابه با هپاتیت A منتقل شده و عمدتاً در آسیا، خاورمیانه، آفریقا و آمریکای مرکزی و جنوبی، گسترش پیدا می کند، با وجود آنکه تعداد رو به افزایش موارد در آمریکایی هایی که به این مناطق سفر نکرده اند، تشخیص داده شده است. هپاتیت E به ندرت می تواند باعث هپاتیت مزمن در افرادی گردد که سیستم ایمنی آنها به درستی کار نمی کند.

علائم و نشانه های هپاتیت ویروسی مرتبط با علائم هپاتیت عمومی می باشند. برای کسب اطلاعات بیشتر، بخش علائم و نشانه ها را ببینید.

تست های آزمایشگاهی
انواعی از تست های خونی برای کمک به تشخیص و یا نظارت بر هپاتیت ایجاد شده با ویروس های هپاتیت خاص، وجود دارند. برای کسب اطلاعات آزمایشات برای شایعترین علل هپاتیت ویروسی،صحفات مرتبط با هپاتیت A، هپاتیت B و هپاتیت C یا خلاصه اطلاعات را در جدول زیر مشاهده کنید.

خلاصه جدول: شایعترین علل هپاتیت ویروسی

پیشگیری
 بعلت استفاده از اعمال تزریقی و روابط جنسی ایمن تر (که در پیشگیری از هپاتیت B و C مهم است) و در دسترس بودن واکسن برای هپاتیت A و هپاتیت B (در حال حاضر هیچ واکسنی برای هپاتیت C موجود نیست)، بروز موارد جدید هپاتیت ویروسی کاهش یافته است. غربالگری واحدهای خونی برای هپاتیت B و C، حقیقتاً عفونت های منتقل شوده از طریق پیوندهای خونی را از بین برده است. یک برنامه سیستماتیک برای غربالگری مادران باردار برای هپاتیت B و واکسینه کردن همه نوزادان به مقدار زیادی موارد جدید هپاتیت B را کاهش داده است.

درمان
هپاتیت A
پشتیبانی و رهایی از نشانه ها، اغلب درمان های صرف مورد نیاز برای هپاتیت A حاد هستند. این معمولاً شامل استراحت فراوان، مایعات و مواد غذایی می باشد. در هپاتیت A، اغلب مردم بدون عوارض، بهبود پیدا می کنند.

هپاتیت B
مدیریت هپاتیت B در اصل به صورت پشتیبانی بوده و معمولاً شامل استراحت فراوان و مصرف زیاد مایعات و تغذیه خوب می باشد. برای افرادی که تا شکل مزمن هپاتیت B پیشرفت می کنند، اهداف مدیریتی شامل به حداقل رساندن آسیب بیشتر به کبد، درمان بیماری های زمینه ای که باعث این عارضه شده یا آن را تشدید میکنند و پیشگیری از انتقال ویروس می باشد. داروهایی برای درمان هپاتیت B در دسترس هستند، اما همه مردم نیاز به درمان ندارند. افراد مبتلا به هپاتیت مزمن، برای بررسی ابتلا به سیروز یا سرطان کبدی، تحت نظارت دقیق قرار می گیرند.

هپاتیت C
تقریباً 75 تا 85 درصد افراد مبتلا به هپاتیت C، مبتلا به شکل مزمن شده و هر دو شکل معمولاً با ترکیبی از داروها قابل درمان هستند. هرچند، HCV حاد توسط برخی از افراد بدون دارو کاملاً برطرف می شود، درمان، خطر اینکه عفونت به شکل مزمن در بیاید، کاهش می دهد. همان داروهایی که برای درمان هپاتیت C مزمن بکار می روند، برای درمان شکل حاد مورد استفاده قرار می گیرند اما بهترین درمان برای HCV حاد و زمان آغاز آن، نامشخص باقی مانده است.

روش درمان هپاتیت C مزمن بر اساس ساختار ژنتیکی (ژنوتیپ) HCV عامل عفونت، سابقه درمان فرد برای عفونت HCV، سلامت کبد فرد و سایر عوامل، متفاوت است. لیست حاضر داروهای مورد تأئید برای درمان هپاتیت C را میتوان با بازدرید از وبسایت اداره غذا و داروی آمریکا پیدا نمود.

کبد مسئول متابولیسم الکل، داروها و هر ماده شیمیایی بوده که فرد در معرض آنها قرار گرفته و آنها را تبدیل به موادی می کند که برای بدن قابل استفاد بوده و یا از آن پاکسازی می شوند. این فرایند به ندرت محصولات جانبی تولید می کند که بتوانند به کبد آسیب زده و منجر به هپاتیت شوند. نشانه های هپاتیت سمی اغلب سریعاً و طی چندین ساعت یا روز پس از قرار گرفتن در معرض یک ماده ظاهر می شوند، در حالیکه در هپاتیت القا شده با دارو، اینها پس از استفاده مکرر از الکل، دارو یا تماس با یک ماده شیمیایی، با سرعت آهسته ای، ایجاد می شوند.

هپاتیت سمی
نمونه هایی از مواد که به صورت مستقیم برای کبد سمی هستند (یا محصولات جانبی دارند که مستقیماً برای کبد سمی هستند)، شامل حلال های صنعتی، شوینده ها، مواد آلاینده و برخی از داروها هستند. استامینوفن، که در انواعی از داروهای نسخه ای و آزاد (غیر نسخه ای) پیدا می شود، نمونه ای از دارویی است که میتواند هپاتیت سمی را ایجاد کند. داروی استامینوفن در دوزهای درمانی، یک مسکن درد مفید است، اما در دوزهای بسیار بالا یا در ترکیب با الکل، دارای پتانسیل ایجاد نارسایی حاد کبدی کشنده می باشد.

هپاتیت القا شونده با دارو
نمونه هایی از محصولات دارای موارد مصرف زیاد که قابلیت ایجاد هپاتیت القا شونده با دارو را دارند شامل موارد زیر می باشند:

• آسپیرین، ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم (بویزه اگر در ترکیب با الکل باشد)
• مکمل های گیاهی، شامل کاسکارا، بلوط (chaparral)، comfrey، کاوا و افدرا
• دوزهای بالا از مکمل های ویتامین

مصرف مفرط الکل یک علت شایع هپاتیت القا شونده با دارو است. التهاب مزمن ممکن است بصورت مزمن اما ملایم بوده و برای سال ها بدون نشانه های خاصی ادامه داشته باشد. هرچند، در طول زمان ممکن است کبد، دچار آسیب بیشتر و بیشتر شود. نرخ مرگ و میر در موارد شدید هپاتیت القا شونده با الکل (استئاتوهپاتیت الکلی نیز نامیده می شود)، تقریباً 50% است. اگر مصرف الکل قطع شود، آسیب ممکن است برطرف شود.

بسیاری از داروهای نسخه ای دارای پتانسیل هپاتیت القا شونده با دارو هستند. اثر آنها بر کبد قابل پیش بینی نبوده و به نظر می رسد که مرتبط با یک واکنش ایمنی به دارو باشد. فهرست داروهای نسخه ای که می توانند به کبد آسیب وارد کنند، طولانی بوده و در حال افزایش است. در میان آنها، داروهای بیهوشی خاص، آنتی بیوتیک ها و داروهای ضدقارچ، استروئیدهای آنابولیک، داروهایی که برای پائین آوردن کلسترول استفاده می شوند، داروهای شیمی درمانی و داروهای ضدتشنج قرار دارند.

علائم و نشانه های هپاتیت سمی و القا شونده با دارو بسته به علت، متغیر می باشند. اینها ممکن است به صورت ناگهانی ظاهر شده یا با قرار گرفتن طولانی در مرعض یک دارو یا سم، بتدریج ظاهر شوند. علائم و نشانه ها اغلب همانند با علائم هپاتیت عمومی هستند. برای کسب اطلاعات بیشتر، بخش علائم و نشانه ها را ببینید.

تست های آزمایشگاهی
تشخیص هپاتیت سمی و القا شونده با دارو برای یک بیمار، اغلب با کسب سابقه پزشکی کامل فرد انجام می شود که متمرکز بر استفاده از داروهای نسخه ای و غیرنسخه ای، مکمل های گیاهی و ویتامین؛استفاده از الکل؛ و در صورن وجود، بررسی خطراتی که بیمار ممکن است در محل کار در معرض آنها قرار گرفته باشد، است. آزمایشاتی که ممکن است برای کمک به سنجش بیماران مبتلا به هپاتیت سمی انجام شوند شامل موارد زیر هستند:

• پنل کبدی - برای ارزیابی عملکرد کبد و یا تعیین میزان آسیب کبدی
• سطح اتانول - اگر الکل علت احتمالی باشد
• آزمایشات فوریت ها و اوردوز دارویی - شامل تست هایی برای سوء مصرف مواد، استامینوفن و داروهای درمانی، برای کمک به تعیین علت هپاتیت و هدایت درمان می باشد
• بیوپسی کبد - برای تعیین نوع و شدت آسیب کبدی

درمان
هیچ درمان اختصاصی برای بیشتر انواع هپاتیت سمی یا القا شونده با دارو وجود ندارد. معمولاً، قطع مصرف الکل یا دارویی که باعث آسیب کبدی می شود یا اجتناب از قرار گرفتن در معرض سموم، اولین مرحله می باشد. اگر در معرض قرار گیری بموقع محدود شود، بسیاری از مردم از این نوع هپاتیت بهبودی حاصل می کنند، با وجود آنکه ممکن است ماه ها طول بکشد تا کبد علاج پیدا کند. در موارد شدید، برای علاج بیماری، شاید بستری شدن لازم باشد. گاهی اوقات، آسیب دائمی مانند سیروز و حتی نارسایی کبدی وجود دارد. اگر کبد به صورت غیرقابل بازگشتی آسیب ببیند، پیوند کبد ممکن است یک گزینه باشد.

درمانی برای اووردوز استامینوفن وجود دارد که میتواند آسیب به کبد را به حداقل برساند. N- استیل سیستئین (NAC) ممکن است بعنوان یک پادزهر طی 24 ساعت پس از خوردن دارو داده شود. در صورتیکه طی 8 ساعت پس از خوردن استامینوفن داده شود، بیشترین تأثیر را بعنوان پادزهر خواهد داشت، از اینرو شناسایی و درمان سریع این عارضه بسیار مهم است.

انواع متعددی از بیماری های ارثی تأثیر گذار بر کبد میتوانند در ابتدا با ایجاد نشانه های هپاتیت حاد یا مزمن، ظاهر شوند. برخی از نمونه ها شامل موارد زیر هستند:

• هموکروماتوز، شایعترین شکل هپاتیت ارثی بوده و همراه با جذب و تجمع مقادیر بسیار زیاد آهن در بدن، همراه می باشد. کبد یکی از اندام های اصلی آسیب دیده بوده و هپاتیت مزمن ممکن است بعلت بار زیادی آهن باشد.
• کمبود آلفا-1 آنتی تریپسین، شایعترین علت ژنتیکی بیماری کبدی در بچه ها می باشد. در بزرگسالان، این اختلال با احتمال زیاد بر ریه ها تأثیر می گذارد، اما سیروز و سرطان کبد هر دو در افرادی که کمبود آلفا 1 آنتی تریپسین دارند، مشترک هستند.
• بیماری ویلسون یک اختلال ارثی نادر بوده که باعث تجمع مازاد مش در کبد، مغز، کلیه ها و چشم ها می شود. این بیماری ممکن است هر دوی هپاتیت حاد و مزمن را ایجاد کند. اگر بیماری ویلسون درمان نشود، به صورت پیشرونده ای بدتر شده و در نهایت کشنده می شود.

برای دانستن بیشتر درباره شرایط اختصاصی فهرست شده، بر لینک های بالا کلیک کنید.

علائم و نشانه های اشکال ارثی هپاتیت، متغیر و مختص بیماری های فرد هستند. بر لینک های بالا برای کسب اطلاعات بیشتر درباره آنها کلیک نمائید. علائم و نشانه های درگیری کبد در این بیماری ها به طور کلی همانند با هپاتیت می باشند. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره این موارد، بخش علائم و نشانه ها را ببینید.

تست های آزمایشگاهی
اگر سابقه خانوادگی بیماری های کبدی وجود داشته باشد، هپاتیت ارثی محتمل است. برخی از تست های متداول برای بررسی وجود بیماری های کبدی ارثی شامل موارد زیر هستند:

• تست های آهن مانند آهن سرم، ظرفیت کل جذب آهن خون (TIBC) و فریتین برای کمک به تشخیص هموکروماتوز
• سطح آلفا-1 آنتی تریپسین برای بررسی کمبود آلفا-1 آنتی تریپسین
• آزمون های سرولوپلاسمین و مس میتوانند به تشخیص بیماری ویلسون کمک کنند. بدن به صورت طبیعی، مس مازاد را از طریق صفرا دفع میکند اما تعدادی از آنها را به آنزیمی با عنوان سرولوپلاسمین نیز متصل می کند. در بیماری ویلسون، فرایندهای اتصال و دفع به درستی عمل نمی کنند، که منتهی به کاهش غلظت های سرولوپلاسمین در خون اما افزایش غلظت مس آزاد در خون، ادرار و کبد می شود..
• آزمایش ژنتیک - این آزمایشات ممکن است برای تشخیص جهش در ژن های خاصی مورد استفاده قرار گیرند که میتوانند منجر به انواع ارثی هپاتیت شوند. بعنوان مثال، آزمایشات برای جهش های ژن HFE می توانند در تشحیص هموکروماتوز کمک کنند.
• بیوپسی کبد - بررسی میکروسکوپیک نمونه ای از بافت کبد میتواند در انجام تشخیص کمک کند.

درمان
هیچ درمانی برای بیماری های ژنتیکی که کبد را درگیر می کنند، وجود ندارد. درمان ها بستگی به علت داشته و به اندازه بیماری ها متفاوت هستند. بعنوان مثال، درمان هموکروماتوز ارثی معمولاً شامل حجامت است که تقریباً نیم لیتر از خون فرد مبتلا برای کاهش میزان آهن در بدن خارج می شود. افرادی که مبتلا به بیماری ویلسون هستند ممکن است رژیم غذایی با مس پائین در پیش گرفته و با دروهایی که به دفع مس ازبدن کمک میکنند یا از جذب آن در غذا جلوگیری می کنند،درمان شوند. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره درمان های خاص، بر فهرست بیماری ها در بالا کلیک کنید.