انواع بسیاری از لوپوس وجود دارند. برای از آنها در زیر فهرست شده اند.

• لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) - مطابق با مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، به علت علائم و نشانه های مبهم، تشخیص بروز بیماری مشکل است. مطابق با مرکز منابع ملی درباره لوپوس، بیش از 16000 مورد جدید SLE هر ساله در آمریکا گزارش شده و حداقل 1.5 میلیون آمریکایی در حال حاضر با لوپوس زندگی می کنند. نود درصد بیمارانی که جدیداً مبتلا به لوپوس تشخیص داده می شوند، زنان در سن بارداری هستند. این بر بسیاری از بخش های بدن تأثیر می گذارد (سیستمیک).
• لوپوس دیسکوئید - این نوع با یک جوش پوستی مزمن مثلاً بر صورت یا فرق سر شناخته می شود؛ تقریباً 15% تا 20% افراد مبتلا به این عارضه تا SLE پیشروی می کنند. 
• لوپوس پوستی نیمه حاد -  همراه با ضایعات پوستی در بخش هایی از بدن می باشد که در معرض نور خورشید قرار گرفته اند.
• لوپوس القا شده با دارو - شکلی از لوپوس که میتواند با داروهایی خاص از قبیل برخی از داروهای ضد تشنج، داروهای فشار خون و ضد تیروئید ایجاد شود. شایعترین داروهایی که مشخص شده اند باعث لوپوس القا شده با دارو شوند، آنتی بیوتیک ایزونیازید (مورد استفاده برای درمان و پیشگیری از سل)، هیدرالازین (برای درمان پرفشاری خون) و پروکاینامید (برای درمان ضربان نامنظم قلب) هستند. نشانه ها پس از مصرف دارو رخ داده و معمولاً پس از قطع مصرف آن برطرف می شوند.
• لوپوس نوزادان - شکلی نادر که بر نوزادان تأثیر گذاشته و با علائمی نظیر جوش های پوستی، مشکلات کبدی و تعداد پائین سلول های خون در هنگام تولد شناخته می شود. اینها معمولاً طی چندین ماه برطرف می شوند. نوزادانی که این بیماری را دارند، ممکن است از مادرانی متولد شوند که مبتلا به SLE و سندرم شوگرن بوده یا هیچ بیماری خاصی نداشته باشند اما تصور می گردد که ممکن است تا حدی بر اثر اتوآنتی بادی های خاصی در خون مادر (ضد SSA و ضد SSB)ایجاد شود که از جفت گذشته و وارد جریان خون جنین یا نوزاد شده و میتواند به مدت چندین ماه تداوم پیدا کند. زنانی که مشخص شده دارای این اتوآنتی بادی ها می باشند ممکن است طی دوره بارداری به صورت دقیقتری مورد نظارت قرار گیرند.

علائم و نشانه های لوپوس از فرد به فرد و بر اساس نوع آن، متفاوت می باشند.

افراد مبتلا به لوپوس ممکن است نوعی جوش پوستی را ایجاد کنند از قبیل:

• یک نوع جوش به شکل پروانه که در امتداد بینی و گونه ها ایجاد می شود (جوش گونه ای)
• یک نوع جوش قرمز که از تکه های گرد یا بیضی شکل تشکیل می شود (جوش دیسکوئید)
• جوش در نواحی از پوست بدن که در معرض نور خورشید قرار گرفته اند (معمولاً صورت و نواحی انتهایی بدن)

جوش معمولاً تنها نشانه در لوپوس دیسکوئید و لوپوس پوستی نیمه حاد می باشد. افراد مبتلا به سایر انواع لوپوس ممکن است ترکیبی از علائم و نشانه های بیشتر از قبیل موارد زیر را داشته باشند:

• درد ماهیچه ای
• درد مشابه با آرتریت در یک یا چند مفصل (اما بدون آسیب مفصلی یا آسیب مفصلی جزئی)
• تب
• خستگی مستمر
• غدد لمفاوی متورم
• حساسیت به نور خورشید
• پدیده رینود (Raynaud) (تغییر رنگ انگشتان پس از قرار گرفتن در معرض دماهای پائین یا در صورت استرس)
• ریزش مو
• درد در قفسه سینه
• کم خونی
• زخم های دهانی
• التهاب و آسیب به اندام ها و بافت ها از قبیل کلیه ها، ریه ها، قلب، پوشش قلب، سیستم عصبی مرکزی و عروق خونی

نشانه های لوپوس ممکن است در طول زمان ظاهر شده و ناپدید شوند و از فرد به فرد متفاوت می باشند. ممکن است به صورت ناگهانی تشدید شده و سپس فروکش کنند. موارد تشدید و طهور نشانه ها ممکن است با تغییراتی در وضعیت سلامت فرد، مانند عوامل تنش زای فیزیکی یا احساسی و یا محرک های بیرونی مانند قرار گرفتن در معرض نور آفتاب، تحریک شوند. زنان ممکن است در هنگام بارداری یا کمی پس از زایمان، با تشدید نشانه های بیماری مواجه شوند

افراد مبتلا به لوپوس بعلت سیستم ایمنی ضعیف خود بر اثر هم بیماری و هم درمان های آن، در معرض ریسک بالایی از طرف عفونت ها مانند عفونت های مجاری ادراری، عفونت های تنفسی، عفونت با مخمرها، سالمونلا، ویروس تبخال و زونا هستند. آنها همچنین دارای ریسک بالایی در ابتلا به سرطان، مرگ بافت استخوانی و عوارض بارداری از قبیل سقط جنین و پره اکلمپسی هستند.

تشخیص لوپوس میتواند چالش برانگیز باشد، بویژه بعلت طیفی گسترده از نشانه ها که ممکن است بآرامی ظاهر شده و در طول زمان تغییر کنند. تشخیص معمولاً به وسیله معاینه فیزیکی علائم و نشانه ها در ترکیب با آزمایشاتی انجام می شود که میتوانند به تأئید تشخیص یا رد سایر عوامل علائم و نشانه های یک فرد کمک کنند.

در سال 1982، کالج روماتولوژی آمریکا (ACR)، معیارهای طبقه بندی را برای کمک به پزشکان در تشخیص لوپوس، بویژه SLE، ایجاد کرد. این معیارها آخرین بار در سال 1997 بروزرسانی شدند. اگر فردی چهار مورد از این معیارها را داشته باشد، ممکن است مبتلا به لوپوس تشخیص داده شود.

1. یک جوش پوستی پروانه مانند که در امتداد بینی و گونه ها ظاهر می شود (جوش گونه ای)
2. جوش قرمز که از ناحیه های گرد یا بیضی شکل تشکیل می شود (جوش دیسکوئید)
3. حساسیت به نور - جوشی که در نواحی از پوست ایجاد می شود که در معرض نور خورشید قرار گرفته اند
4. زخم های دهانی یا بینی - معمولاً بدون درد
5. آرتریت در یک یا چند مفصل همراه با التهاب، تورم یا تجمع مایعات که چندین هفته طول می کشد - آرتریت مرتبط با SLE، فرسایشی نیست، بدین معنی که استخوان های نزدیک مفاصل تحت تأثیر، آسیب نمی بینند.
6. التهاب پوشش دور قلب (پری کاردیت) و یا پوشش ریه ها (پلوریت)
7. اختلالات عصبی - تشنج و یا روان پریشی بدون سایر عوامل قابل شناسایی
8. اختلالات خونی (هماتولوژیک) - کم خونی، تعداد پائین سلول های سفید خونی یا تعداد پائین پلاکت
9. مشکلات کلیوی - مانند میزان بالای پروتئین در ادرار یا کَست های (casts) سلولی در ادرار
10. تست های خونی مثبت برای آنتی بادی های ضدهسته ای (ANA، زیر را ببینید) - سطوح بالا معمولاً برای SLE اختصاصی تر هستند؛ این علائم باید در غیاب داروهایی که مشخص شده مرتبط با لوپوس القا شونده با دارو می باشند، دیده شوند
11. آزمایشات خونی مثبت برای آنتی بادی ضد DNA دوشته ای (anti-dsDNA)، آنتی بادی ضد Sm (Smith)، آنتی بادی کاردیوپلیپین یا فاکتور ضدانعقادی لوپوس (زیر را ببینید) یا یک نتیجه مثبت کاذب برای سیفلیس (به این معنی که نتیجه آزمایشات فرد مثبت است اما دارای بیماری نمی باشد)

در سال 2012، گروه کلینیک های مشارکت کننده بین المللی لوپوس سیستمیک (SLICC)، معیارهای طبقه بندی ACR SLE را بازبینی و اعتبارسنجی نمود. مطابق با این بازبینی، اگر بوسیله بیوپسی اثبات شود که بیمار، درگیری کلیه (نفریت لوپوس) به همراه آنتی بادی های ANA یا ضد dsDNA را دارا بوده یا اگر 2 مورد از 11 معیار، شامل وجود حداقل یک علامت یا نشانه و نتیجه مثبت در یک آزمایش اتوآنتی بادی داشته باشد، مبتلا به SLE طبقه بندی می شود.

آزمون های آزمایشگاهی زیر برای اتوآنتی بادی ها ممکن است در تشخیص لوپوس مفید باشند:

• آنتی بادی ضد هسته ای (ANA) - در تقریباً همه افراد مبتلا به SLE مثبت می باشد، هر چند در افراد مبتلا به سایر بیماری های خودایمن نیز میتواند مثبت باشد از آنجائیکه نشاندهنده یک سیستم ایمنی شبیه سازی شده می باشد
• آنتی بادی ضد Sm (آنتی بادی آنتی Smith) - معمولاً فقط در افراد مبتلا به SLE دیده می شود
• آنتی بادی ضد DNA دو رشته ای (Anti-dsDNA) - سطوح بالای آن مشخصه SLE فعال هستند.
• ضد SSA و ضد SSB - اینها نیز ممکن است مثبت باشند
• ضد RNP - ممکن است مثبت باشد
• آنتی بادی های ضد کروماتین - ممکن است در افراد مبتلا به SLE که برای ANA مثبت اما برای ضد dsDNA منفی هستند، موجود باشد
• آنتی بادی های هیستون - برای لوپوس القا شونده با دارو
• آنتی بادی های ضد فسفولیپید - مانند فاکتورهای ضدانعقادی لوپوس، ضد کاردیولیپین، ضد β2 گلیکوپروتئین I

سایر تست های عمومی که ممکن است برای ارزیابی فرد مبتلا به لوپوس یا مشکوک به آن، مفید باشند:

• آزمایش نجزیه ادرار - ممکن است خون، کست های ادراری یا پروتئین را در ادرار نشان دهد که میتواند حاکی از درگیری کلیه باشد
• شمارش کامل سلول های خونی (CBC) - ممکن است نشان دهنده کم خونی یا کاهش تعداد سلول های سفید خون و پلاکت ها باشد که همراه با لوپوس رخ می دهند
• پنل جامع متابولیک (CBC) - نشاندهنده وضعیت حاضر کلیه ها و کبد، همچنین الکترولیت و تعادل اسید باز و سطوح قند خون و پروتئین های موجود در خون می باشد
• الکتروفورز پروتئین سرم (SPEP) - سطوح پروتئین گاماگلوبولین، نشاندهنده بیماری های التهابی مانند SLE هستند
• کمپلمان 3 (C-3)، C4 و CH50 - اغلب کاهش پیدا می کنند؛ سیستم کمپلمان بخشی از سیستم ایمنی است. مقادیر آن ممکن است با لوپوس مرتبط باشند اما با سپتیسمی گرم منفی، شوک و مالاریا نیز ارتباط دارند.
• نرخ رسوب اریتروسیت (ESR) - همراه با التهاب، مانند لوپوس بعلاوه سایر بیماری های التهابی، افزایش می یابد.
• پروتئین واکنشگر C (CRP) - مارکر دیگری برای التهاب که ممکن است با لوپوس افزایش یابد
• کرایوگلوبولین - اغلب مثبت؛ کرایوگلوبولین ها پروتئین های غیرطبیعی در خون هستند که در زمانیکه دمای بدن زیر حد نرمال می رود، شروع به رسوب می کنند و باعث انسداد عروق خونی می گردند

آزمایشات غیر آزمایشگاهی

اشعه ایکس یا سایر آزمون های تصویربرداری ممکن است برای بررسی اندام هایی که احتمالاً تحت تأثیر لوپوس قرار گرفته اند، درخواست شوند.

بعلاوه، بیوپسی یا تکه برداری کلیه ممکن است انجام شود. این شامل جدا کردن تکه ای از بافت کلیه می باشد جهت بررسی و شناسایی هر گونه تغییر در بافت که میتواند نشاندهنده لوپوس بوده و به هدایت درمان کمک کند.

در حال حاضر هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد، هر چند افراد مبتلا ممکن است دوره هایی از بهبود را بین شدت گرفتن نشانه های بیماری تجربه کنند. اهداف درمان، تخفیف نشانه ها، به حداقل رساندن دوره های اوج و شدت نشانه ها و به حداقل رساندن و کنترل ایجاد عوارض همراه با لوپوس می باشند. معاینات فیزیکی و تست های آزمایشگاهی برای نظارت بر پاسخ یک فرد به درمان همچنین تشخیص درگیری و ابتلای اندام های جدید، مهم می باشند.

برای کمک به کاهش دوره های شدت نشانه های بیماری، لازم است که افراد مبتلا به لوپوس به اندازه کافی استراحت کنند و تمرینات ورزشی لازم را انجام دهند و باید استرس را به حداقل رسانده و از قرار گرفتن در معرض نور آفتاب اجتناب کنند. اگر فردی متوجه شود که یک ماده خاص باعث تشدید نشانه های او می شود، باید از تماس با آن ماده اجتناب کند.

داروهایی ممکن است برای تخفیف درد، به حدال رساندن التهاب و کنترل عوارض تجویز شوند. متداولترین داروهای پیشتهادی، داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، داروهای ضدمالاریا که مشخص شده در درمان لوپوس مفید می باشند، و کورتیکواستروئیدها هستند. در موارد تهاجمی تر، سایر داروهای سرکوب کننده ایمنی ممکن است مورد استفاده قرار گیرند.

مکمل های غذایی از قبیل دهیدرواپی آندروسترون (DHEA)، ویتامین D و روغن ماهی نشان داده شده اند که بعنوان درمان های مکمل برای افراد مبتلا به لوپوس، مزایایی داشته باشند.

برای طراحی یک برنامه درمانی که برای بیمار مؤثر باشد، او می بایستی همکاری نزدیکی با پزشک خود و در صورت لزوم با مختصصین مانند یک روماتولوژیست (متخصص اختلالات خودایمن) داشته باشد. با تغییرات در نشانه ها و وضعیت سلامت عمومی یک فرد و با در دسترس قرار گرفتن درمان های جدید، این برنامه درمانی ممکن است در طول زمان تغییر کند. زنانی که قصد بارداری دارند، باید درباره وضعیت سلامتی و داروهایی که مصرف می کنند با پزشک خود صحبت کنند. برخی درمان ها برای جنین هنگام بارداری نسبت به سایر درمان ها، ایمن تر هستند.

برای درک بهتری از پیشرفت بیماری لوپوس بعلاوه نفش ژنتیک و شناسایی بیومارکرهای مفید برای تشخیص لوپوس، همچنین درمان های مؤثر جدید، تحقیقات در جریان می باشند. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره درمان ها، پیوندهای بخش صفحات مرتبط را ببینید.