علایم اولیه این بیماری معمولا شامل درد و خشکی در کمر و لگن است که ممکن است در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی آغاز گردند. این نشانه ها ممکن است در طول زمان نوسان داشته و به سایر قسمتهای بدن پخش شود. در حدود 40 درصد اشخاص مبتلا چشم ها دچار التهابی به نام Uveitis میشوند که سبب درد چشم، حساسیت به نور و تاری دید می گردد. دیگر عوارض شامل مشکلات قلبی و ریوی می باشد.

عقیده بر این است که آنکیلوزان اسپوندیلیت یک بیماری خودایمن است. عواملی مانند عفونت ممکن است باعث شوند تا بدن واکنش غیرطبیعی داشته و منجر به التهاب شود. در طول زمان، التهاب رباط های احاطه کننده استخوان می تواند به رشد استخوان جدید منجر شده که میتواند باعث شود که مهره های جداگانه به یکدیگر اتصال پیدا کنند (اصطلاح آنکیلوزیس). این میتواند منتهی به بیحرکتی بلند مدت بعلاوه سخت شدن قفسه سینه شده که باعث محدودیت در انبساط سینه، کاهش ظرفیت ریه و مشکل در تنفس می گردد.

 تشخیص معمولاً بر پایه تصویربرداری و علائم و نشانه ها می باشد. تست های آزمایشگاهی نیز ممکن است انجام گردد تا به تشخیص کمک نماید. این آزمایشات شامل :

• پروتئین واکنشگر C (CRP) - جهت بررسی وجود التهاب

• نرخ رسوب اریتروسیت (ESR) - تست دیگری برای التهاب

• شمارش کامل خون (CBC) - جهت بررسی کم خونی که از عوارض التهاب مزمن همراه با روماتیسم ستون فقرات است و بررسی افزایش تعداد گلبول سفید خون که نشانه ای از التهاب است.

•  HLA-B27 - برای تعیین اینکه آیا فردی این آنتی ژن لکوسیت انسانی را بر روی سلولهای خود دارد، که این مورد ریسک ایجاد روماتیسم ستون فقرات به صورت چشمگیری افزایش می دهد.

• تصویر برداری اشعه ایکس یا سایر تصویر برداری ها - جهت بررسی تغییرات بوجود امده در مفاصل و استخوان ها، هرچند ممکن است چندین سال طول بکشد تا تغییرات تخریبی شاخص قابل مشاهده شوند.

تشخیص زودهنگام اجازه مداخلات پزشکی را جهت کمک به جلوگیری از بروز عوارض و یا به تاخیر انداختن بروز آنها می دهد.

هرچند درمانی برای این بیماری وجود ندارد، ورزش و فیزیوتراپی می تواند در تخفیف خشکی مفاصل کمک کننده باشد. همچنین می توان از داروهای خاصی جهت کاهش درد و التهاب استفاده نمود. داروهایی که جهت کاهش درد استفاده می شوند معمولا شامل داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن، ناپروکسن و ایندومتاسین می باشند. سایر درمان ها شامل داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) نظیر  متوترکسات یا سولفاسالازین و کورتیکواستروئیدهایی مثل پردنیزون هستند. داروهای جدیدتر شامل آدالیموماب، اتانرسپت، اینفلیکسیماب و گولیموماب هستند که مهارکننده های فاکتور نکروز توموری (TNF) می باشند. اگرچه، تمام این داروها با عوارض جانبی همراه بوده و گزینه هایی درمانی باید به دقت توسط پزشک شما مورد بررسی قرار گیرند.