آزمایش آنتی‌بادی HIV و آنتی‌ژن HIV یا (p24) برای بررسی و تشخیص عفونت‌های HIV مورد استفاده قرار می‌گیرد. تشخیص زودهنگام و درمان عفونت HIV و بررسی سیستم ایمنی بدن می‌تواند به‌طور چشمگیری سلامت و حیات درازمدت را بهبود بخشد. همچنین اگر فردی وضعیت HIV خود را می‌داند، ممکن است به تغییر رفتارهایی‌که او و دیگران را در معرض خطر قرار می‌دهد، کمک می‌کند.

غربالگری

انواع آزمایشات ممکن است برای غربالگری HIV استفاده شود:

• ترکیبی از آنتی‌بادیHIV و آنتی‌ژن HIV - که آزمایش غربالگری HIV است. این فقط به‌عنوان یک آزمایش خون در دسترس است. آنتی‌ژن HIV یا P24 به‌علاوه آنتی‌بادی‌های HIV-1 و HIV-2 را تشخیص می‌دهد. (HIV-1 شایع‌ترین نوع در ایالات متحده است، در حالی‌که HIV-2 بخش‌هایی از آفریقا شیوع بیشتری دارد). سطح آنتی‌ژن p24 و مقدار ویروس (بار ویروسی) به میزان قابل توجهی پس از عفونت اولیه افزایش می‌یابد. تستp24 عفونت‌های اولیه را قبل از تولید آنتی‌بادی‌های HIV تشخیص می‌دهد. چند هفته پس از ابتلا، آنتی‌بادی علیه HIV در واکنش به عفونت تولید می‌شود و پس از آن در خون قابل تشخیص باقی می‌ماند و چند هفته پس از ابتلا آزمایش آنتی‌بادی برای تشخیص عفونت‌ها مفید خواهد بود. با تشخیص هر دوی آنتی‌بادی و آنتی‌ژن، آزمایش ترکیبی احتمال تشخیص ابتلا به عفونت را بعد از قرار گرفتن در معرض ویروس را افزایش می‌دهد. این آزمایشات می‌تواند عفونت‌های اچ‌آی‌وی را در اغلب افراد 2-6 هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس تشخیص دهد.
• آزمایش آنتی‌بادی HIV - تمام آزمایشات آنتی‌بادی HIV در ایالات متحدهHIV-1 را تشخیص می‌دهند و برخی از آزمایشات نیز توسعه یافته است که همچنین می‌تواند HIV-2 را شناسایی‌کند. این آزمایش‌ها به‌عنوان آزمایش خون یا آزمایش‌های مایع دهان در دسترس است. آزمایشات آنتی‌بادی HIV می‌تواند عفونت را در اکثر افراد 3-12 هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس تشخیص دهد.
• تست آنتی‌ژن p24 – در صورتی‌که درمورد تداخل با آزمایش آنتی‌بادی HIV ابهامی باشد، این آزمایش تنها در موارد نادر و بدون آزمایش آنتی‌بادی مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

چند راه مختلف برای دسترسی به غربالگری HIV وجود دارد:

• نمونه خون یا نمونه دهانی را می‌توانید در یک دفتر بهداشت و درمان یا یک کلینیک محلی جمع‌آوری ‌کنید و برای آزمایش به آزمایشگاه ارسال کنید. بعضی از مراکز تست، به‌صورت ناشناس (نام هرگز داده نمی‌شود) و یا محرمانه (نام داده می‌شود اما خصوصی نگهداری می‌شود) تست HIV و مشاوره را انجام می‌دهند. افراد همچنین می توانند با بخش بهداشت و درمان شهرستان، ایالت، شهرستان یا شهر خود تماس بگیرند تا درمورد آزمایشگاه‌های موجود اطلاع کسب کنند. برای یافتن آزمایشگاهی نزدیک به محل سکونت خود، به وب‌سایت ملی منابع تست HIV و STD مراجعه کنید.
• به‌همین ترتیب ممکن است یک تست سریع در دسترس باشد که نتایج آن در 20 دقیقه یا کمتر آماده می‌شود.
• یک کیت جمع‌آوری خانگی در دسترس است که اجازه می‌دهد فرد نمونه را در خانه بگیرد و سپس آن را به مرکز آزمایش ارسال کند. نتایج همراه با مشاوره مناسب بر روی‌ گوشی‌ در دسترس است.
• یک آزمایش خانگی HIV که از نمونه دهانی استفاده می‌کند و نتایج در حدود 20 دقیقه در دسترس است وجود دارد. آزمایش خانگی‌ دارای‌ دو محدودیت است: 1) آزمایش سیال دهان نسبت به آزمایش خون حساسیت کمتری دارد، به طوری‌که آزمایش خانگی ممکن است برخی از موارد اچ‌آی‌وی را که آزمایش خون شناسایی می‌کند از دست بدهد؛ 2) تست خانگی زمانی که توسط یک فرد غیر متخصص انجام می‌شود نسبت به زمانی‌که توسط یک حرفه‌ای مراقبت بهداشتی آموزش دیده انجام می‌شود، دقیق نیست. با این حال، راحتی تست خانگی ممکن است برخی افراد را تشویق کند که تمایلی به مراجعه به متخصص بهداشت و درمان یا درمانگاه برای اطلاع از وضعیت اچ‌آی‌وی خود نداشته باشد.

تشخیص

اگر هر یک از آزمایشات غربالگری بالا مثبت باشد، باید آزمایش دومی برای تشخیص انجام شود. آزمایش دوم آنتی‌بادی است که متفاوت از آزمایش اول است. اگر نتیجه آزمایش دوم با تست اول یکی نبود، سپس تست سومی انجام می‌شود که ماده ژنتیکی (RNA) ویروس را تشخیص می‌دهد. آزمایش HIV RNA، اچ‌آی‌وی را در اکثر افراد 1 تا 4 هفته پس از عفونت تشخیص می‌دهد.

سازمان‌های متعددی غربالگری معمول HIV را توصیه می‌کنند:

• مرکز کنترل بیماری (CDC)، کالج پزشکان آمریکایی (ACP) و نیروی‌کار ایالات متحده خدمات پیشگیرانه (USPSTF) توصیه می‌کنند همه‌ی افراد بین سنین 13 تا 64 سال (یا 15 تا 65 در مورد USPSTF)و زنان باردار حداقل یک‌بار برای HIV آزمایش شوند.
• CDC و کالج متخصص زنان و متخصص زنان و زایمان (ACOG) توصیه می‌کنند که تمام زنان باردار مورد آزمایش قرار گیرند. تکرار تست در سه ماهه سوم ممکن است برای خانم هایی‌که در معرض خطر هستند انجام شود. زنانی‌که می‌خواهند اطمینان حاصل کنند که قبل از بارداری مبتلا به HIV نمی‌شوند، می‌توانند آزمایش کنند (بارداری: HIV را ببینید.)
• آکادمی‌ اطفال آمریکا (AAP) توصیه می‌کند که تمام جوانان فعال جنسی و جوانان بین 16 تا 18 ساله که در مناطق پرخطر زندگی می‌کنند (مناطقی‌که بیش از 1 نفر از هر 1000 نفر مبتلا به HIV هستند) بررسی شوند. صرف نظر از تاریخ جنسی تست HIV حداقل یکبار پیشنهاد می‌شود.

برای جزئیات بیشتر در مورد توصیه‌های غربالگری، مقالات نوجوانان، جوانان، بزرگسالان و بزرگسالان 50 سال و بالاتر را ببینید.

غربالگری سالانه برای کسانی‌که در معرض خطر ابتلا به اچ‌آی‌وی هستند توصیه می‌شود و زمانی‌که فرد:

• از آخرین آزمایش اچ‌آی‌وی، رابطه جنسی محافظت نشده با بیش از یک شریک جنسی داشته است
• مردی‌که همجنس‌گراست ( CDC می‌گوید مردان همجنس‌گرا یا دوجنس‌گرا از غربالگری بیشتر، مثلا هر 3 تا 6 ماه استفاده کنند)
• مواد مخدر تزریقی، به‌ویژه هنگامی‌که سوزن و یا سایر تجهیزات مشترک استفاده می‌کنید.
• مبادله جنسی برای مواد مخدر یا پول
• دارای شریک جنسی با HIV مثبت
• دارای رابطه جنسی با هرکسی‌که به یکی از دسته های ذکر شده در بالا تعلق دارد یا در مورد رفتارهای پرخطر شریک جنسی خود مطمئن نیست

برخی افراد باید حداقل یک‌بار آزمایش شوند، حتی اگر بین سنین 13 تا 64 سالگی نیستند و از وضعیت خود اطلاع دارند. این‌ها شامل:

• افرادی که مبتلا به هپاتیت B یا هپاتیت C، سل (TB) یا یک بیماری انتقال یافته جنسی (STD) تشخیص داده شده‌اند.
• افرادی‌که قبل از سال 1985 خون دریافت کرده‌اند یا شریک جنسی‌داشتند که خون دریافت کرده است و بعدا HIV وی مثبت بوده است.
• کارمند مراقبت بهداشتی که در محل کار در معرض مستقیم خون قرار دارد.
• هر فردی‌ که فکر می‌کند ممکن است در معرض آن قرار گرفته باشد.

جواب منفی آزمایش آنتی‌ژن HIV و یا آنتی‌بادی HIV معمولا نشان می‌دهد که فرد مبتلا به عفونت HIV نیست. نتیجه منفی آزمایش غربالگری فقط به این معنی است که هیچ شواهدی از بیماری‌ در زمان آزمایش وجود ندارد. برای‌کسانی‌که در معرض خطر ابتلا به عفونت HIV هستند، مهم است که آزمایشات غربالگری سالانه انجام شود تا مواجهه احتمالی با ویروس بررسی شود.

تست HIV که تنها آنتی‌بادی‌های HIV را تشخیص می‌دهد، عفونت HIV را به زودی پس از قرار گرفتن در معرض عفونت، طی دوره پنجره قبل از توسعه آنتی‌بادی‌ها تشخیص نخواهد داد. اکثر افراد سطح آنتی‌بادی قابل تشخیص را 3 تا 12 هفته پس از قرار گرفتن در معرض قرار می‌دهند. اگر کسی خیلی زود با آزمایش HIV آنتی‌بادی بررسی شود، با وجود اینکه این فرد آلوده شده است ممکن است نتیجه منفی باشد (منفی‌کاذب). اگر آزمایش آنتی‌بادی HIV منفی باشد اما شک به قرار گرفتن در معرض ویروس بالا باشد، آزمایش تکرار با استفاده از آنتی‌بادی/ آنتی‌ژن HIV ممکن است مورد آزمایش قرار گیرد.

اگر جواب آزمایش اولیه و آزمایش‌های تکمیلی مثبت باشد، فرد مبتلا به ویروس HIV شناخته می‌شود.

CDC استفاده از یک پروتکل تست جدید برای بررسی و تشخیص عفونت HIV را توصیه می‌کند. لیست پایین مراحل و معنی نتایج آزمایش را شرح می‌دهد:

• بررسی عفونت اچ‌آی‌وی با استفاده از آزمایش آنتی‌بادی / آنتی‌ژن HIV، سپس
• تایید نتیجه مثبت با یک آزمایش آنتی‌بادی HIV که بین HIV-1 و HIV-2 تمایز ایجاد کند.
• اگر نتایج آزمایش اول و دوم یکی نباشد، سپس آزمایش دیگری برای RNA HIV-1 (تست آمپلی اسید نوکلئیک، NAAT) انجام می‌شود. اگر RNA HIV-1 مثبت باشد، آزمایش آن مثبت است.

دو آزمایش که معمولا برای آزمایش HIV، HIV-1 وسترن بلات و آزمایش ایمونوفلورسانس HIV-1 انجام می‌شود، در این پروتکل جدید گنجانده نشده و نباید از آن استفاده شود زیرا این آزمایش‌ها آنتی‌بادی را بعدا در عفونت تشخیص می‌دهد (حدود 28 روز) و ممکن است نتیجه منفی‌کاذب بدهد.

عفونت HIV نمی‌تواند درمان شود، اما تشخیص زودهنگام به درمان ضدویروسی (ART) است که می‌تواند موجب سرکوب سطوح ویروس در بدن (بار ویروسی) شود کمک کند و به‌طور چشمگیری سلامت طولانی‌مدت را بهبود بخشد. به‌طور معمول افراد حداقل سه دارو را از دو نوع مختلف به منظور جلوگیری‌ یا به حداقل رساندن تکثیر ویروس و ظهور سویه‌های مقاوم در برابر دارو می‌گیرند. ترکیبی از سه یا بیشتر داروهای ضدویروسی به‌عنوان درمان ضدویروسی بسیار فعال یا HAART نامیده می‌شود.

در حال حاضر هیچ واکسنی برای محافظت در برابر اچ‌آی‌وی وجود ندارد، اما اجتناب از فعالیت‌های پر خطر مانند داشتن رابطه جنسی بدون محافظ و به اشتراک گذاری سوزن برای تزریق مواد مخدر می‌تواند به جلوگیری از گسترش آن کمک کند. تشخیص زودهنگام عفونت اچ‌آی‌وی برای جلوگیری از انتقال آن به دیگران و اجازه دادن به ارزیابی، نظارت و درمان زودهنگام افراد مبتلا به آن مهم است.

در حالی‌که واکسن وجود ندارد، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها و سازمان بهداشت جهانی ایالات متحده توصیه می‌کند افراد بدون عفونت اچ‌آی‌وی اما در معرض خطر ابتلا، پیشگیری از پیش‌ابتلا (PrEP)، یک قرص روزانه برای جلوگیری از عفونت مصرف کنند. برای افرادی‌که به طور منظم PrEP مصرف می‌کردند، خطر عفونت اچ‌آی‌وی‌در مقایسه با افرادی‌که آن را مصرف نکرده بودند، 92٪ کمتر بود.

درمان مادران آلوده به HIV در دوران بارداری، اقدامات احتیاطی در هنگام تولد و جلوگیری از شیردهی می‌تواند خطر انتقال عفونت از مادر به کودک را کاهش دهد. دارو زیدوودین داخل وریدی ضدویروسی طی بارداری و زایمان و نیز به نوزادان توسط دهان دو بار در روز به مدت 6 هفته میزان انتقال را از 25-33 درصد به حدود 1-2 درصد کاهش می‌دهد. ترکیبی از درمان‌های ضدویروسی در کاهش خطر ابتلا به انتقال ویروس به کودک موثر است.

کارکنان مراقبت‌های بهداشتی با استفاده از اقدامات مراقبتی عمومی مانند دستکش و اجتناب از سرنگ سوزن می‌توانند خود را از عفونت اچ‌آی‌وی محافظت کنند.

علائم ابتلا به عفونت ایدز می‌تواند مشابه علائم افراد مبتلا به آنفلوآنزا و دیگر ویروس‌ها باشد. تنها راه قابل‌اطمینان برای تشخیص آلودگی آزمایش است. بسیاری از افراد مبتلا به HIV در سال‌های پس از ابتلا به عفونت علائم را تجربه نمی‌کنند یا علائمی دارند که خیلی مشابه علائم بیماری‌های‌دیگر هستند. برای اطلاعات بیشتر، این صفحه CDC را ببینید: مبانی اچ‌آی‌وی/ ایدز.