عفونت های سطحی پوست
عفونت های سطحی در ابتدا در لایه های خارجی پوست اتفاق می افتند اما ممکن است عمیق تر و تا لایه زیرین (زیرجلدی) گسترش پیدا کنند.

نمونه هایی از باکتری هایی که می توانند باعث عفونت های پوستی شوند شامل موارد زیر هستند:

• باکتری هایی که اغلب به صورت نرمال بر روی پوست پیدا می شوند (فلور نرمال)، مانند گونه های استافیلوکوک (استاف) و استرپتوکوک (استرپ)، عوامل شایع هستند.
• باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک مانند (استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین) MRSA
• گونه های ویبریو یا اروموناس که اغلب در آب های شور یافت می شوند
• سودوموناس اروجینوسا که مرتبط با وان های آب داغ است.
• گونه های باکتروئید و کلستریدیوم که ممکن است باعث عفونت های عمیق در زخم شوند.
• تولارمی (تب خرگوش)- این عفونت بوسیله باکتری های فرانسیسلا تولارنسیس ایجاد می شود. اینها در اصل خرگوش ها و جوندگان را آلوده می کنند اما انسان ها ممکن است این عفونت ها را طریق نیش ساس یا مگس گوزن یا تماس با حیوانات آلوده اکتساب کنند که میتواند منجر به زخم های پوستی گردد. 
• سیاه‌زخم - این نوعی عفونت است که بوسیبه باکتری باسیلوس آنتراسیس ایجاد می شود. این میتواند پوست و همچنین دستگاه تنفسی یا گوارش را آلوده کند. این باکتری ها در خاک زندگی کرده و عمدتاً حیواناتی مانند احشام، آهوی کوهی، گوسفند و بزها را آلوده می کنند. انسان ها ممکن است با تماس با این حیوانات یا مو، پوست یا گوشت آنها آلوده گردند. عوامل طبیعی عفونت سیاه‌زخم در ایالات متحده نادر هستند.

عفونت های باکتریایی معمول پوست شامل موارد زیر هستند:

• عفونت فولیکول های مو (فولیکولیت)
• کورَک (furuncles)
• تجمع کورک ها شامل فولیکول های مو و لایه های عمیقتر بافت (کفگیرک carbuncles)
• زردزخم (impetigo) - ضایعات و تاول های پوستی (وزیکول)
• زخم و جراحت بستر - این زخم ها در افرادی پیدا می شوند که برای مدت زمان های طولانی بی حرکت مانده یا در بستر قرار گرفته اند
• سلولیت - عفونتی که اغلب شامل ناحیه زیرجلدی و بافت همبند پوست بوده که باعث قرمزی، حرارت و تورم می شود
• بیماری گوشتخوار - یک عفونت جدی اما غیرشایع که میتواند سریعاً انتشار پیدا کرده و بافت پوست، چربی، ماهیچه و نیام ، لایه ای از گروه های ماهیچه ای پوشاننده بافت را، تخریب کند. این نوع از عفونت اغلب شامل استرپتوکوک های گروه A بوده که گاهی اوقات به عنوان "باکتری های گوشتخوار" مورد اشاره قرار می گیرند.

نمونه هایی از عفونت های قارچی شایع پوست از قرار زیر هستند:

• کرم حلقه دار
• پای ورزشکاران
• عفونت های مخمر ایجاد شونده توسط گونه های کاندیدا ممکن است در دهان (برفک) یا در سایر نواحی مرطوب پوست رخ دهند.

برای کسب اطلاعات بیشتر، عفونت های قارچی را مطالعه نمائید.

نمونه هایی از ویروس هایی که باعث عفونت های پوستی می شوند شامل موارد زیر هستند:

• ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) میتواند باعث زگیل های شایع و زگیل های کف پا شود.
• ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 و 2 (HSV-1، HSV-2) مسئول عفونت های پوستی مانند تبخال انگشت می باشند.

نمونه ای از عفونت های زخم

• گاز گرفتگی - عفونت های زخمی مرتبط با گاز گرفتگی مرتبط با میکروب های موجود در بزاق و دهان انسان یا حیوانی می باشند که آن زخم بر اثر گاز گرفتن را ایجاد کرده اند. گازگرفتگی توسط انسان ممکن است با انواعی از باکتری هایی عفونی شود که بخشی از فلور نرمال دهانی هستند. اغلب گاز گرفتگی های حیوانی از طرف سگ و گربه ها می باشند و شایعترین باکتری ها پاستورلا مولتوسیدا هستند.
• تروما - تروما میتواند در نتیجه هر گونه نیروی فیزیکی بوده که انواع زخم های حساس به عفونت را ایجاد کرده که در دامنه خراش های سطحی تا زخم های عمیق نفوذ کننده می باشند. زخم هایی که مثلاً با کثیفی یا سایر مواد، آلوده می شوند ریسک بالاتری در عفونی شدن دارند. عفونی شدن زخم های عمیق و آلوده توسط بیش از یک نوع باکتری، نامعمول نیست.

  زخم هایی که حفره های عمیق دارند میتوانند به باکتری هایی مانند کلستریدیم تتانی (علت کزاز) اجازه رشد دهند. بعلت اینکه اغلب مردم آمریکا برای کزاز واکسینه می شوند، این عفونت بسیار نادر می باشد. واکسیناسیون کزاز باید هر 10 سال تکرار شود. دوزهای یادآور (Booster shots) اغلب در بخش اورژانس، که در آنجا مردم برای زخم های عمیق یا سوراخ شدگی درمان دریافت می کنند، داده می شوند.

  سایر انواع (گونه های) باکتری های کلستریدیوم، مانند کلستریدیوم پرفرنژنس میتوانند باعث عفونت های زخم و جراحی مانند گانگرن گازی شوند.

• عمل جراحی - محل های جراحی معمولاً با فلور طبیعی پوست و یا دستگاه گوارش فرد، همان میکروب هایی که در عفونت های سطحی دیده می شوند، عفونی می شوند. آنها همچنین ممکن است بر اثر تماس با باکتری های موجود در محیط بیمارستان، آلوده شوند.  باکتری های اکتسابی در بیمارستان، اغلب دارای مقاومت بالایی نسبت به آنتی بیوتیک هایی مانند MRSA می باشند.
• سوختگی ها - سوختگی ها ممکن است در دامنه ملایم تا شدید بوده و بر لایه های مختلف پوست تأثیر بگذارند. سوختگی های درجه اول شامل اپیدرم می باشند. سوختگی های درجه دوم تا درم نفوذ می کنند. سوختگی های درجه سوم در تمام لایه های پوست نفوذ کرده و اغلب به بافت های زیرین آن آسیب وارد می کنند. با افزایش آسیب بافتی، خطر عفونت افزایش پیدا می کند.

  زخم های در نتیجه سوختگی در ابتدا استریل هستند اما بعلت بافت مرده در مرکز آن - اثر زخم (eschar یا scab) و نبود محافظت پوست، باکتری هایی که به صورت طبیعی در لایه خارجی پوست پیدا می شوند، شروع به رشد درون زخم می کنند. فرد مبتلا در معرض خطر بالای عفونت و عوارض جدی تر می باشد. عفونت های اولیه معمولاً باکتریایی هستند. عفونت های قارچی بر اثر کاندیدا، آسپرژیلوس، فوزاریوم و سایر گونه ها ممکن است دیرتر پدیدار شوند، زیرا به آنتی بیوتیک ها مقاوم هستند. عفونت های ویروسی مانند آنهایی که بر اثر ویروس هرپس سیمپلکس ایجاد می شوند نیز ممکن است رخ دهند.

علائم و نشانه های عمومی یک عفونت زخم شامل موارد زیر هستند:

• قرمزی یا کم رنگ شدن
• تورم
• احساس گرما
• درد، التهاب
• فلس فلس شدگی، خارش
• چرک دانه،  ترشح چرک

پوست آن ناحیه ممکن است سخت یا سفت شده و رگه های قرمز ممکن است از زخم بیرون بزنند. عفونت های زخم همچنین ممکن است باعث تب شوند، بویژه زمانی که در خون انتشار پیدا کنند.

بسیاری از عفونت های جزئی و سطحی پوست و زخم اغلب بر اساس معاینات فیزیکی، علائم و نشانه ها و تجربه پزشک، تشخیص داده می شوند. هرچند، بررسی بالینی نمی تواند قطعاً به پزشک بگوید که چه میکروبی باعث عفونت شده یا چه درمانی احتمالاً برای آن مؤثر می باشد. به این دلیل، تست آزمایشگاهی لازم است.

تست های آزمایشگاهی
مثال های از تست های متداول شامل موارد زیر هستند:

• کشت باکتریایی - این اولین آزمایشی است که برای تشخیص یک عفونت باکتریایی بکار می رود. نتایج معمولاً طی 24 تا 48 ساعت آماده می شوند.
• رنگ آمیزی گرم - این معمولاً همراه با کشت زخم صورت می گیرد. این یک روش رنگ آمیزی اختصاصی بوده که اجازه می دهد تا باکتری ها زیر میکروسکوپ ارزیابی گردند. نتایج این تست معمولاً در همان روز در دسترس قرار گرفته و اطلاعات مقدماتی را درباره میکروب احتمالی ایجاد کننده عفونت فراهم می کنند.
• تست حساسیت به ضدمیکروب ها- این آزمایش تکمیلی برای یک کشت زخم مثبت می باشد، و برای حساسیت احتمالی باکتری ها به انواع خاصی از داروها مورد استفاده قرار گرفته و به پزشک در انتخاب آنتی بیوتیک های مناسب برای درمان، کمک می کند. معمولاً نتایج طی 24 ساعت آماده می شوند. این آزمایش می تواند باکتری های مقاوم مانند MRSA را شناسایی کند.

سایر آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• KOH prep - این یک آزمایش سریع بوده که برای شناسایی قارچ ها در یک نمونه انجام می شود. یک محلول اختصاصی بر نمونه استعمال شده، بر روی یک لام شیشه ای قرار داده شده و زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد.
• کشت قارچ- این آزمایش زمانی که عفونت قارچی مشکوک باشد، درخواست می شود. بسیاری از قارچ ها کند رشد بوده و ممکن است شناسایی آنها چندین هفته طول بکشد.
• آزمایش AFB - این تست زمانی درخواست می شود که یک عفونت مایکوباکتریایی مشکوک باشد. بیشتر AFB کند-رشد بوده و ممکن است شناسایی آنها چندین هفته طول بکشد.
• کشت خون - این آزمایش زمانی درخواست می شود که عفونت یک زخم ممکن است در خون انتشار پیدا کرده باشد.
• آزمایش ملکولی برای شناسایی ماده ژنتیکی یک میکروب خاص
• پنل متابولیک مقدماتی (BMP) یا پنل جامع متابولیک (CMP) - این ممکن است برای شناسایی بیماری های زمینه ای که می توانند بر علاج زخم تأثیر بگذارند، مانن تست گلوکز برای تخشیص دیابت، درخواست گردند.
• شمارش کامل سلول های خون (CBC) - افزایش تعداد سلول های سفید خون (WBC) ممکن است علامتی از عفونت باشد.

تست های غیرآزمایشگاهی
در برخی موارد، تست های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا اشعه ایکس ممکن است برای ارزیابی میزان آسیب بافتی یا جستجو برای مایعات یا چرک، درخواست شوند.

خطر عفونت زخم را میتوان با تمیز کردن و درمان صحیح و سریع، به حداقل رساند. بسیاری از عفونت های باکتریایی و ویروسی سطحی، بدون درمان و بخودی خود، برطرف می شوند. سایر عفونت های باکتریایی شاید فقط نیاز به یک ضدمیکروب موضعی داشته و برخی از موارد ممکن است نیاز به شکاف و بیرون کشیدن مایعات داشته باشند.

عفونت های عمیقتر و آنهایی که ماندگار هستند، معمولاً نیاز به آنتی بیوتیک دارند. انتخاب بر اساس نتایج کشت زخم و آزمایشات حساسیت ضدمیکروبی می باشد. افرادی که باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک دارند یا دارای عفونت در محلی می باشند که نفوذ برای دارو درمانی مشکل است (مانند استخوان)، ممکن است نیاز به درمان طولانی تر و یا درمان با داروهای درون وریدی (IV) پیدا کنند.

شاید زخم ها به خارج کردن بافت مرده (دبریدمان) و یا کشیدن مایعات (درَن کردن drainage)، گاهی بیش از یکبار نیز احتیاج پیدا کنند. ضدمیکروب های موضعی و دبریدمان برای درمان سوختگی نیز بکار می روند. در مواقع آسیب های شدید و گسترده، جراحی پیوند و سایر جراحی ها ممکن است لازم شوند.

طرح های درمانی ممکن است تحت تأثیر بیماری هایی که روند علاج را بتأخیر می اندازند، مانند دیابت، سوء تغذیه، HIV/AIDS و سایر اختلالاتی که باعث تضعیف سیستم ایمنی می شوند، قرار گیرند.  شاید لازم باشد که پزشک برای شناسایی این بیماری های زمینه ای، آزمایشاتی را انجام دهد.