آزمایش میوگلوبین خون ممکن است برای تشخیص آسیب ماهیچه ای استفاده شود. میوگلوبین یک پروتئین متصل شونده به اکسیژن بوده که در قلب و ماهیچه اسکلتی پیدا می شود. زمانی که قلب یا ماهیچه آسیب می بیند، میوگلوبین در خون رها می شود.با آسیب شدید ماهیچه، سطوح خونی میوگلوبین میتوانند سریعاً افزایش یافته و طی چندین ساعت پس از آسیب قابل اندازه گیری هستند.

میوگلوبین توسط کلیه ها از خون فیلتر شده و در ادرار آزاد می شود. گاهی اوقات، یک آزمایش ادرار برای ارزیابی سطوح میوگلوبین در افرادی که دچار آسیب شدید به عضله اسکلتی شده اند (رابدومیولیز)، درخواست می شود. سطوح میوگلوبین ادرار منعکس کننده درجه آسیب ماهیچه ای بوده و از آنجائیکه میوگلوبین برای کلیه ها سمی است، میزان ریسک آسیب کلیوی را نشان میدهد.

گاهی اوقات، آزمایش میوگلوبین خون ممکن است بهمراه یک آزمایش تروپونین بعنوان یک بیومارکر قلبی برای کمک به تشخیص اولیه حمله قلبی استفاده شود اما در ایالات متحده این روش کمتر به این منظور استفاده می شود.

2 تا 3 ساعت پس از حمله قلبی یا آسیب عضله، سطوح میوگلوبین در خون شروع به افزایش می کند، طی 8 تا 12 ساعت به پیک رسیده و معمولاً پس از یک روز به حالت عادی برمی گردند. افزایش میوگلوبین، سریعتر از تروپونین تشخیص داده می شود اما برای آسیب قلبی اختصاصی نبوده و به اندازه تروپونین در خون بالا باقی نمی ماند.

با وجود آنکه نتیجه منفی تست میوگلوبین مؤثراً حمله قلبی را رد می کند، نتیجه مثبت آن باید بوسیله آزمایش برای تروپونین تأئید گردد.

هنگامی که فرد آسیب به ماهیچه، مثلاً در اثر تروما یا دستروفی ماهیچه ای را تجربه می کند، این آزمایش درخواست می شود.

میوگلوبین به میزان گسترده ای برای تشخیص حمله های قلبی بکار نمی رود زیرا به مقدار زیادی توسط تروپونین که بسیار اختصاصی تر می باشد، جایگزین شده است. اگر تست میوگلوبین در دسترس باشد، ممکن است برای سنجش افراد با درد سینه بکار رود که مشکوک به حمله قلبی می باشند. هنگامی که فرد همراه با علائم و نشانه ها مانند درد سینه در ابتدا وارد اورژانس می شود، نمونه های خونی از او دریافت شده و پس از آن مجموعه ای از آزمایشات در طول چندین ساعت انجام میگیرند.

هنگامی که آسیب شدید به عضله اسکلتی وارد شده که منتهی به پارگی سریع ماهیچه شده و آسیب به کلیه ها محتمل است، تست میوگلوبین ادرار ممکن است درخواست شود.

افزایش میوگلوبین خون به این معنی می باشد که آسیب به بافت ماهیچه بسیار تازه است. افزایش سطوح بعنوان مثال در افراد زیر رخ میدهد:

• تصادفاتی که منجر به تروما ماهیچه ای می شوند
• صرع
• جراحی
• هر گونه بیماری ماهیچه ای مانند دیستروفی عضلانی
• التهاب ماهیچه های اسکلتی (میوزیت)
• حمله قلبی

افزایش قابل ملاحظه میوگلوبین ممکن است بر اثر رابدومیولیز ایجاد شود.

سطوح میوگلوبین در ادرار در حالت نرمال، معمولاً بسیار کم یا غیرقابل تشخیص هستند. سطوح بالای میوگلوبین ادرار نشان دهنده افزایش ریسک آسیب و نارسایی کلیوی می باشد. تست های اضافی مانند BUN، کراتینین و تجزیه شیمیایی ادرار برای نظارت بر عملکرد کلیه در این افراد انجام میگیرند.

زمانی که میوگلوبین بعنوان یک بیومارکر قلبی مورد استفاده قرار میگیرد، افزایش میوگلوبین خون ممکن است به این معنی باشد که بتازگی حمله قلبی رخ داده اما بعلت اینکه میوگلوبین در ماهیچه اسکلیت نیز پیدا می شود، یک آزمایش تروپونین برای تأئید لازم است. اگر میوگلوبین طی 12 ساعت پس از شروع درد سینه بالا نرود، احتمال حمله قلبی بسیار نامحتمل است.

افزایش سطوح میوگلوبین ممکن است پس از تزریقات ماهیچه ای یا تمرینات ورزشی شدید رخ دهد. بعلت اینکه کلیه ها میوگلوبین را از خون خارج می سازند، سطح میوگلوبین ممکن است در افرادی که کلیه های آنها در حال از کار افتادن است، بالا باشد. مصرف بیش از حد الکل و داروهایی خاص نیز می توانند باعث آسیب به ماهیچه و افزایش میوگلوبین در خون شوند.

تست نوار کاغذی ادرار برای هموگلوبین میتواند در حضور میوگلوبین نیز مثبت شود. اگر آزمایش نوار کاغذی ادرار مثبت شده و میوگلوبین علت محتمل باشد، باید با آزمایشات تخصصی بیشتری برای میوگلوبین دنبال شود.

رابدومایولیز، آسیب و تخریب سریع بافت ماهیچه ای می باشد. این عارضه میتواند بوسیله آسیب جدی ماهیچه از طرف منابع مختلفی ایجاد شود. نمونه هایی از آنها بقرار زیر هستند:

• تروما،آسیب های فشرده شدگی مانند تصادفات
• شوک الکتریکی با منابع با ولتاژ بالا
• سوختگی های جدی و یا شدید
• لخته شدن خون (ترومبوزیس) که مانع جریان خون به بافت ها و اندام ها می شود
• تماس با سموم مانند فلزات سنگین، زهر مار یا منوکسید کربن
• عفونت هایی مانند HIV، آنفلوآنزا، استرپتوکوک (این در بچه ها شایعتر از بزرگسالان است)
• اختلالات ژنتیکی یا متابولیک که بر عضلات تأثیر می گذارند
• بیماری هایی مانند دیستروفی عضلانی یا عوارض زمینه ای مانند دیابتی که بخوبی کنترل نشود، کمکاری تیروئید یا پرکاری تیروئید
• انواع داروها

عوارض زمانی ایجاد می شوند که پس از اینکه ماهیچه آسیب دید، سلول ها سریعاً محتویات خود را در جریان خون آزاد می سازند. مشخص شده که این، باعث آسیب به کلیه ها (آسیب کلیوی حاد، AKI) و انعقاد درون عروقی منتشر (DIC) می شود. بمحض تشخیص این عارضه و بسته به شدت آن، فرد مبتلا به رابدومیولیز ممکن است با مایعات درون وریدی و سایر مراقبت های پشتیبان، درمان گردد. سایر اعمال ممکن است برای محافظت از اعضای بدن فرد صورت گیرند. بعنوان مثال، برای پشگیری و یا محدود کردن آسیب به کلیه ها، فرد ممکن است تحت دیالیز قرار گیرد.