علائم آنژین زمانی که فرد در حال استراحت باشد بروز می کند و این علائم ممکن است از بین نروند. یک فرد ممکن است دارای درد، ناراحتی و یا فشار در قفسه سینه داشته یا دردی در شانه چپ، بازو، کمر یا آرواره خود احساس کند.
تشخیص آنژین در برخی افراد مسن ممکن است دشوار باشد، و این زمانیست که آنها دارای دارای علائمی مثل درد شکمی بعد از خوردن (بدلیل افزایش نیاز به خون برای هضم غذا) یا دارای درد کمر یا شانه (که می توان به آرتروز نسبت داد) باشند.
مقدار فعالیت مورد نیاز برای شروع دوره آنژین و علائم مرتبط از فردی به فرد دیگر متغیر بوده و این دوره های درد نیز در طی زمان متفاوت از هم خواهند بود. از آنجاییکه بیماری عروق کرونری پیش رونده می باشد، آنژین ممکن است در طی زمان با علائم شدیدتر، دفعات بالای دوره های در و یا کاهش پاسخ به استراحت و درمان وخیم تر شود.

هدف از آزمایش آنژین تفکیک مابین وضعیت های زیر است:
-درد قفسه سینه که مرتبط با قلب نیست و بعنوان مثال مرتبط با آسیب عضله اسکلتی است
-درد قفسه سینه که بدلیل آنژین قابل درمان و نه آسیب به قلب است
-درد قفسه سینه که بدلیل حمله قلبی است
زمانی که فردی با سندرم کرونری حاد (گروهی از علائم مرتبط با آسیب به قلب) به اورژانس مراجعه می کند، با استفاده از برخی بررسی های آزمایشگاهی و غیرآزمایشگاهی مورد ارزیابی قرار می گیرد. این آزمایشات برای تعیین علت درد و شدت وضعیت مورد استفاده قرار می گیرند. از آنجاییکه برخی از درمان های حله قلبی باید در طی دوره کوتاهی برای کاهش آسیب به قلب ارائه شوند، بنابراین تشخیص دقیق باید به سرعت تایید شود.
بررسی های آزمایشگاهی
نشانگرهای زیستی قلب (پروتئین هایی که در زمان آسیب به سلول های ماهیچه ترشح می شوند) به منظور کمک به تفکیک آنژین از یک حمله قلبی درخواست می شوند. اینها شامل موارد زیر هستند:
-تروپونین- رایج ترین نشانگر درخواست شده که مختص قلب می باشد. سطوح تروپونین در خون در طی چند ساعت از آسیب قلبی ارزیابی می شود و تا دو هفته در سطح بالا باقی می ماند. آزمایشات تروپونین اغلب در آغاز در مرکز اورژانس و زمانیکه فرد دارای علائم آنژین ناپایدار باشد، درخواست می شود و سپس چند ساعت بعد برای بررسی تغییرات در غلظت ها مجددا انجام می شود. اگر سطوح نرمال باشند، در این صورت احتمال ارتباط علائم و درد قفسه سینه با آسیب به ماهیچه قلب پایین بوده و به احتمال زیاد درد به دلیل آنژِین پایدار است. افزایش و یا کاهش در نتایج تروپونین نشانگر یک حمله قلبی است.
-آزمایش تروپونین با حساسیت بالا، همان پروتئین را که آزمایش استاندارد تشخیص می دهد، در سطوح پایین تر مورد شناسایی قرار می دهد. بدلیل اینکه این نسخه از آزمایش حساسیت بیشتری دارد، به سرعت مثبت می شود و می تواند به شناسایی آسیب قلبی و سندرم کرونری حاد زودتر از آزمایش استاندارد کمک کند. آزمایش hs-troponin نیز ممکن است در افراد مبتلا به آنژین پایدار و حتی در افراد فاقد علائم مثبت باشد. زمانیکه این ماده در افراد افزایش می یابد، نشانگر افزایش خطر اتفاقات قلبی مثل حملات قلبی است. در حال حاضر، این آزمایش در آمریکا تایید نمی شود اما تحقیقات ادامه دارد و ممکن است در آینده نزدیک در دسترس باشد. این آزمایش بطور معمول بعنوان نشانگر زیستی قلب در رویه های بالینی در اروپا، کانادا و کشورهای دیگر استفاده می شود.
-CK-MB- یک شکل خاص از آنزیم کراتین کیناز است که عمدتا در ماهیچه قلب یافت می شود و زمانی که آسیبی به سلولهای ماهیچه قلب وارد شود، افزایش می یابد؛ این آزمایش در حال حاضر کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.
آزمایشات دیگر قابل انجام شامل موارد زیر است:
-میوگلوبین- پروتئین ترشح شده در خون در زمان آسیب به قلب یا دیگر عضلات اسکلتی؛ این آزمایش در حال حاضر کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.
-BNP یا NT-proBNP- ترشح شده توسط بدن بعنوان یک پاسخ طبیعی نسبت به نارسایی قلبی؛ سطوح افزایش یافته BNP برای تشخیص حمله قلبی استفاده نمی شود اما نشانگر افزایش خطر مشکلات قلبی در افراد مبتلا به سندرم کرونری حاد است.
آزمایشات عمومی غربالگری دیگر را نیز می توان برای کمک به ارزیابی اندام های اصلی بدن، تعادل الکترولیت، قند خون و بررسی گلبول های قرمز و سفید از جهت افزایش، کمبود یا نارسایی های که ممکن است موجب بروز علائم در شخص یا وخیم تر شدن وضعیت شوند، استفاده کرد:
-پنل سوخت و ساز جامع- گروهی از 14 آزمایش که بعنوان ابزار گسترده غربالگری برای ارزیابی وضعیت فعلی کلیه ها، کبد، الکترولیت و تعادل اسید و باز، قند خون و پروتئین های خون استفاده می شوند.
-سنجش تعداد کل سلول های خون- آزمایش مورد استفاده برای غربالگری اختلالاتی که می توانند بر سلول های خون مثل کم خونی و عفونت اثرگذار باشند.
ارزیابی های غیرآزمایشگاهی
برخی از ارزیابی ها و بررسی های غیرآزمایشگاهی را میتوان برای ارزیابی درد قفسه سینه و علائم دیگر استفاده کرد. اینها شامل موارد زیر است:
-پیشینه پزشکی شامل ارزیابی ریسک فاکتورهایی مثل سن، بیماری عروق کرونری (CAD)، دیابت و مصرف دخانیات
-معاینه فیزیکی
-الکتروکاردیوگرام (ECG یا EKG)- آزمایشی که فعالیت الکتریکی و ریتم قلب را مورد بررسی قرار می دهد
-نظارت مستمر ECG- دستگاهی که ریتم قلب را در طی یک دوره زمانی ارزیابی می کند
براساس یافته های این آزمایشات، روش های دیگری ممکن است ضرورت داشته باشند:
-آزمایش فشار تمرین
-اشعه ایکس از قفسه سینه
-اسکن کلسیم کرونری- بررسی اشعه ایکس ویژه که کلسیم را در رگهای کرونری شناسایی می کند (نشانه ای از پیشروی پلاک های خونی)
-تصویربرداری رادیونوکلوئید- یک ترکیب رادیواکتیو به خون تزریق می شود تا جریان خون را ارزیابی کند و تصاویر رگ های خونی تنگ شده در اطراف قلب را نشان می دهد.
-اکوکاردیوگرافی- تصویربرداری فراصوت قلب
-میل زدن قلب- در این روش، یک ابزار جراحی نازک و انعطاف پذیر به رگ ساق پا وارد شده و تا عروق کرونری وارد بدن می شود و در جهت ارزیابی جریان خون و فشار در قلب و وضعیت عروق در قلب است.
-آنژیوگرافی کرونری- اشعه ایکس از عروق با استفاده از یک ماده رادیوپیک برای کمک به تشخیص CAD؛ این روش درطی میل زدن قلبی انجام می شود.
برای اطلاعات بیشتر در این موارد، به بخش موسسه ملی قلب، ریه و خون: چگونه آنژین تشخیص داده می شود؟، مراجعه کنید.

درمان آنژین شامل جنبه های مختلفی است. این موارد شامل تغییرات در شیوه زندگی، داروها و روش های جراحی مورد نیاز می باشد. تغییرات در شیوه زندگی برای کمک به کاهش ریسک فاکتورها، کند کردن پیشروی بیماری عروق کرونری و کمک به پیش بینی، کنترل و گاها پیشگیری از دوره های آنژین توصیه می شود. این تغییرات شامل کنترل فشار خون بالا ، کاهش سطح کلسترول بالا، ورزش (تحت نظارت پزشک)، کاهش وزن اضافی و ترک سیگار است.
در افراد مبتلا به آنژین پایدار، نظارت بر الگوی این وضعیت در طی زمان و آگاهی از فعالیت های محرک آنژین می تواند سودمند باشد. برای مثال، اقدام به مدیریت استرس، اجتناب از تغییرات ناگهانی در فعالیت و دمای بدن و پرهیز از غذاهایی که می توانند تعداد دوره های آنژین را در برخی افراد کاهش دهند. برای آنژین ناپایدار، آسپیرین کودک به عنوان درمان اولیه لحاظ شده است. گاها روش های پزشکی مورد نیاز هستند مثل آنژیوپلاستی یا پیوند بایپس عروق کرونری.
داروها، روش ها و اصول راهنمای جدید برای درمان آنژین بطور پیوسته در حال ارزیابی هستند. افرادی که آنژین در آنها تشحیص داده می شود، باید درباره بهترین گزینه های درمانی طبق وضعیت فعلی خودشان با پزشک خود مشورت نمایند.