آزمایش مایکوپلاسما در اصل برای کمک به مشخص کردن اینکه آیا Mycoplasma pneumoniae عامل یک عفونت دستگاه تنفسی است، مورد استفاده قرار میگیرد. این آزمایش همچنین ممکن است برای کمک به تشخیص یک عفونت سیستمیک که تصور می شود بعلت مایکوپلاسما است بکار رود.

آزمایشات خونی  برای آنتی بادی علیه M.pneumoniae
دو نوع آنتی بادی تولید شده در پاسخ به یک عفونت M. pneumoniae ممکن است در خون سنجش شوند، IgM و IgG.

• آنتی بادی های IgM اولین هایی هستند که در پاسخ به عفونت توسط بدن تولید می شوند. سطوح IgM برای یک مدت کوتاهی افزایش یافته و سپس کاهش یافته که اغلب در سطوح قابل تشخیص به مدت ماه ها در خون باقی می مانند.
• تولید آنتی بادی IgG پس از تولید IgM اتفاق افتاده که در طول زمان افزایش یافته و سپس تثبیت می شود. بمحض اینکه فرد به عفونت مایکوپلاسما مبتلا شود، آنها معمولاً میزانی قابل اندازه گیری از آنتی بادی IgG مایکوپلاسما را تا آخر عمر در خون خواهند داشت.

به جهت تشخیص یک عفونت M.pneumoniae فعال، پزشک ممکن است هر دوی تست های آنتی بادی IgM و IgG M.pneumoniae را بعنوان نمونه های حاد درخواست داده و سپس، یک آزمایش IgG M. pneumoniae را دو تا چهار هفته بعد بعنوان یک نمونه بهگرا (convalescent)، انجام دهد. این آزمایشات ترکیبی درخواست می شوند بطوریکه تغییر در میزان IgG را میتوان ارزیابی کرد و بعلت اینکه برخی از افراد، بویژه نوزادان و افرادی که دارای نقص در سیستم ایمنی هستند، ممکن است که مقادیر مورد انتظار از IgG یا IgM را تولید نکنند.

تشخیص مستقیم
تشخیص M.pneumoniae شامل یافتن میکروب در ترشحات تنفسی، خون، مایعات یا نمونه بافتی است. این را میتوان یا با کشت مایکوپلاسما در یک محیط پشتیبان یا با شناسایی ماده ژنتیکی (DNA) آن، انجام داد.

کشت مایکوپلاسما، روش سنتی تشخیص می باشد اما میتواند چالش برانگیز بوده و همیشه موفق نیست. کشت مایکوپلاسما نسبت به کشت باکتری های معمول مانند استافیلوکوک یا استرپتوکوک مشکلتر می باشد. مایکوپلاسما فاقد دیواره های سلولی بوده و براحتی بر محیط های کشت باکتریایی روتین رشد نمی کند. اینها فاقد دیواره باکتریایی بوده و نمی توانند با رنگ آمیزی گرم که برای بیشتر باکتری ها انجام می شود، مشاهده شوند. رشد دادن مایکوپلاسما شامل اینکوبه کردن نمونه بیمار در محیط های غذایی مخصوص برای تحریک رشد این میکروب ها، که کند رشد هستند، می باشد.

یک کشت منفی M. pneumoniae باید برای تأئید فقدان مایکوپلاسما، به مدت 3 تا 4 هفته نگهداری شود در مقایسه با 2 تا 4 روز برای بیشتر باکتری ها. آزمایش آنتی بادی یا گاهی اوقات تست DNA، معمولاً علاوه بر کشت M.pneumoniae یا بجای آن، بعلت این مدت انکوباسیون طولانی پیش از آماده سازی نتایج، درخواست می شوند.

آزمایش DNA، سریع و حساس می باشد اما در بسیاری از آزمایشگاه های میکروبیولوژی به صورت روتین انجام نمیشده است، زیرا پشتیبانی مالی نداشته و مقرون به صرفه نبوده است. امروزه، پنل های سندرومیک وجود دارند که امکان تشخیص چندین عامل بیماری زای تنفسی را فراهم کرده که شامل M.pneumoniae می باشند و اینکه قابلیت آزمایشگاه ها را برای آزمایش این میکروب افزایش می دهند. هرچند، تشخیص DNA مایکوپلاسما، یک عفونت حاضر را تأئید نمیکند. وجود DNA مایکوپلاسما ممکن است نشان دهد که میکروب در بدن فرد مقیم شده یا DNA مایکوپلاسما ممکن است پس از برطرف شدن نشانه های عفونت قابل تشخیص باشد و در این حالت ارگانیزم ها دیگر زنده نباشند.

آزمایش DNA M.pneumoniae ممکن است گاهی همراه با سایر آزمایشات مانند Chlamydia pneumoniae، Bordetella pertussis و گونه های Legionella برای کمک به تمایز بین این ارگانیزم ها بعنوان عامل عفونت تنفسی، درخواست داده شود.

گاهی، این آزمایش ممکن است برای تعیین اینکه آیا Mycoplasma hominis، Mycoplasma genitalium یا Ureaplasma urealyticum، علت یک عفونت دستگاه تناسلی یا ادراری می باشد، استفاده شود. نمونه های تناسلی M.hominis و U. urealyticum معمولاً با استفاده از یک روش کشت که چندین روز طول میکشد تا میکروب ها بازیابی شوند، آزمایش می شوند اما M. genitalium که یک تا دو ماه بطول می انجامد تا رشد کند، ممکن است توسط تست DNA با اطمینان بیشتری شناسایی شود.

انتخاب آزمایش ها و نمونه های بدن جمع آوری شده، بستگی به سن فرد مورد آزمایش، وضعیت عمومی سلامت و نشانه ها و یافته های بالینی و احتمال عضو درگیر توسط پزشک، دارد. یک فرد مشکوک به عفونت مایکوپلاسما، ممکن است بر مبنای یافته های بالینی و مطالعات تصویربرداری، همراه یا بدون آزمایش، درمان شود.

آزمایش M.pneumoniae زمانی که فرد دارای علائم شدید تنفسی بوده که بعلت یک عفونت باکتریایی معمول مانند سینه پهلوی پنوموکوکی نمی باشند،ممکن است درخواست شود. برخی از این نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• سرفه خشک که ممکن است چندین هفته طول بکشد
• تب
• گلودرد
• سردرد و درد عضلات

زمانی که عفونت به دستگاه تنفسی تحتانی گسترش پیدا کرده و باعث "سینه پهلوی سرپایی" شده و یا به سایر بخش های بدن سرایت کرده و باعث عوارضی مانند جوش دانه، آرتریت، آنسفالیت، التهاب ماهیچه قلبی یا پوشش احاطه کننده قلب یا آنمی همولیتیک شود و زمانی که فرد به درمان های استاندارد پاسخ ندهد، ممکن است این آزمایش انجام شود.

زمانی که نوزادان بسیار کوچک و افراد دارای نقص سیستم ایمنی دارای عفونت های ریه و یا سیستمیک بوده یا عوارضی دارند که میتواند بعلت یک عفونت مایکوپلاسما باشد، آزمایش برای سایر گونه های مایکوپلاسما علاوه بر M.pneumoniae شاید صورت گیرد.

بطورکلی، آزمایش IgM و IgG زمانی انجام می شوند که پزشک مشکوک شود که فرد دارای یک عفونت فعال M. pneumoniae بوده و یک تست IgG دیگر ممکن است 2 تا 4 هفته بعد برای نشان دادن افزایش در سطوح آنتی بادی در پاسخ به یک عفونت، انجام گیرد. کشت M. pneumoniae و یک تست DNA نیز ممکن است در زمانی که یک عفونت فعال مشکوک است، درخواست شوند.

ازمایش نمونه های تناسلی اغلب انجام نمیشود زیرا مایکوپلاسماها اغلب بخشی از فلور نرمال دستگاه تناسلی می باشند. هرچند، زمانی که یک مرد دارای رابطه جنسی فعال، در پیشآبراه خود عفونتی داشته باشد که مرتبط با gonorrhea یا chlamydia نیست (عفونت پیشآبراه غیر گنوکوکلی) یا یک زن، مشکوک به ابتلا به عفونت تناسلی با مایکوپلاسما باشد، پس از اینکه آزمایشات برای gonorrhea و chlamydia منفی شده اند، کشت M. hominis و U. urealyticum در خواست شود.

آزمایش آنتی بادی
افزایش غلظت IgM M.pneumoniae و یا چهار برابر افزایش در سطوح IgG بین نمونه اولیه و نمونه بهگرا، نشاندهنده یک عفونت M.pneumoniae فعال یا اخیر می باشد. افزایش در IgG، بدون IgM، نیز میتواند در عفونت جدید دیده شود.

اگر هیچکدام از IgM یا IgM در غلظت های قابل تشخیص وجود نداشته باشند، بدین معنی است که فرد مورد آزمایش یا یک عفونت فعال را دارا نیست، قبلاً مبتلا به عفونت مایکوپلاسما نشده است (بتازگی یا در گذشته) یا اینکه سیستم ایمنی فرد در پاسخ به میکروب، آنتی بادی تولید نکرده است.

تشخیص مستقیم
تشخیص یکی از مایکوپلاسما ها یا U. urealyticum در یک نمونه کشت شده، ممکن است نشاندهنده این باشد که فرد مورد آزمایش یک عفونت مایکوپلاسما دارد، بویژه اگر نمونه از یک محل بدن باشد که به صورت طبیعی استریل است، مانند مایعات بدن یا خون. هرچند، اگر نمونه از دستگاه تنفسی یا دستگاه تناسلی باشد، یک کشت مثبت ممکن است بدین معنی نیز باشد که مایکوپلاسما بعنوان بخشی از فلور نرمال آنها وجود دارد. بعنوان مثال، U. urealyticum در دستگاه تناسلی تقریباً 60% زنان سالم و M.hominis در تقریباً 20% آنها وجود دارد.

اگر مایکوپلاسما در کشت شناسایی نشود، پس تفسیر آن این است که فرد به میکروب آلوده نشده یا اینکه ارگانیزم به اندازه کافی جهت تشخیص داده شدن در نمونه مورد آزمایش وجود ندارد.

در آزمایش DNA برای M.pneumoniae، اگر مایکوپلاسما در نمونه وجود داشته باشد، پس فرد ممکن است M. pneumoniae داشته یا اینکه ارگانیزم در او مقیم colonized شده باشد. اگر این تشخیص داده نشود، پس فرد ممکن است که دارای یک عفونت M. pneumoniae نبوده یا اینکه میکروب به تعداد کافی برای تشخیص وجود نداشته است.

عفونت های مایکوپلاسما اغلب نشانه هایی ایجاد می کنند که شباهت با عفونت های ویروسی دارند. برخلاف ویروس ها، اینها به آنتی بیوتیک های خاصی که این نوع از میکروب را درمان می کنند پاسخ داده و مدت نشانه ها را کاهش می دهند.

ابتلا به یک عفونت مایکوپلاسما، ایمنی ایجاد نمی کند. ممکن است فرد دوباره آلوده شود.

مایکوپلاسما ها را نمیتوان با رنگ آمیزی گرم زیر میکروسکوپ مشاهده کرد؛ رنگ آمیزی گرم، آزمایشی است که اغلب برای کمک به شناسایی باکتری ها بکار می رود.

یک آزمایش قدیمی تر، با عنوان آگلوتینین سرد ممکن است گاهی اوقات برای کمک به شناسایی یک عفونت M. pneumoniae درخواست شود. این تست بر مبنای این مفهوم است که در طول یک عفونت فعال مایکوپلاسما، یک آنتی بادی در خون تولید می شود که باعث می شود تا سلول های قرمز خون زمانی که سرد می شوند، به شکل دسته ای در بیایند. این برای مایکوپلاسما اختصاصی نیست، اما بیش از نیمی از افرادی که عفونت M. pneumoniae دارند، مقادیر چشمگیری از آگلوتینین سرد خواهند داشت.

اینها یک علت شایع اما اغلب ناشناس عفونت های تنفسی می باشند. مشابه با ویروس هایی که سرماخوردگی ایجاد می کنند، مایکوپلاسماها گرایش به ایجاد علائم سرماخوردگی غیراختصاصی ملایم تا متوسط در بیشتر افراد داشته و در بیشتر موارد، خود محدود شونده هستند که بدون درمان یا با تجویز آنتی بیوتیک برطرف می شوند.