مقاومت به انسولین کاهش توانایی پاسخ به اثرات انسولین می باشد بخصوص توسط بافت چربی (adipose) و ماهیچه ای .انسولین هورمونی است که توسط سلولهای بتا در پانکراس ساخته می شود. مقدار کمی از آن به صورت طبیعی پس از هر وعده غذایی ترشح می شود تا به انتقال گلوکز به درون سلولهای بدن، جاییکه که به گلوکز جهت تولید انرژی نیاز است کمک نماید. از آنجاییکه سلولها برای بقا باید گلوکز داشته باشند، بدن افراد دارای مقاومت انسولینی با ترشح مقادیر اضافی از این هورمون سعی در جبران این نقص می کند. نتیجه، افزایش زیاد میزان انسولین در خون (hyperinsulinemia) و تحریک بیش از حد برخی از بافتهایی که همچنان به انسولین حساس باقیمانده اند می باشد. در طول زمان، این فرآیند سبب عدم تعادل در رابطه بین گلوکز و انسولین می شود و در صورت عدم درمان، ممکن است در نهایت باعث بروز عوارض سلامتی شود که بر بخشهای مختلف بدن تأثیر می گذارند.
افزایش میزان انسولین و مقاومت انسولینی همراه با تغییراتی در غلظت و میزان نسبی چربیهای بدن می باشند که به طور قابل ملاحظه ای سبب افزایش میزان تری گلیسرید و LDL (لیپوپروتئین با چگالی کم یا همان کلسترول بد) در خون و کاهش میزان HDL (لیپوپروتئین با چگالی بالا یا همان کلسترول خوب) می گردد. همچنین ممکن است سبب افزایش ریسک تشکیل لخته در خون، تغییرات التهابی و افزایش حفظ سدیم در بدن فرد شده که منجر به افزایش فشار خون خواهد شد.
علت ایجاد این بیماری کاملا مشخص نشده است. باور بر اینست که بخشی به علت عوامل ژنتیکی مانند نژاد و تا بخشی به علت سبک زندگی باشد. بیشتر افراد مبتلا به مقاومت انسولینی دارای نشانه ای نمی باشند. در اکثر موارد بدن قادر به حفظ هماهنگی خود با تولید انسولین اضافی برای چندین سال است. اگر تولید انسولین در بدن کمتر از میزان نیاز بدن باشد، سپس افزایش قند خون (هایپرگلایسمی) رخ خواهد داد. زمانیکه میزان گلوکز خون به حد مشخص بالایی برسد، دیابت نوع 2 ایجاد می شود. میزان بالای قند خون می تواند باعث تخریب رگهای خونی در بسیاری از اندامها مانند کلیه ها شود. بنابراین مقاومت به انسولین یک ریسک فاکتور برای ابتلا به دیابت نوع 2 می باشد. تغییرات در چربی خون می تواند سبب رسوب پلاکهای چربی در شریانهای خونی شود که منجر به ایجاد بیماری قلبی-عروقی (CVD) و سکته های مغزی می شود.
سندرم متابولیک و مقاومت به انسولین دو واژه ای هستند که اغلب بجای
یکدیگر برای مشخص کردن برخی از ناهنجاریهای همراه با افزایش مقاومت به
انسولین و افزایش تولید انسولین و تشخیص این تغییرات به عنوان ریسک
فاکتورهایی برای بیماری های آینده استفاده شده اند. سندرم متابولیک الزاماً
زیرمجموعه ای از مقاومت انسولینی است؛ هرچند گروه های مختلفی از معیارهای
تشخیصی برای سندرم متابولیک وجود دارد، همه آنها مواردی مانند چاقی، تغییر
در سطوح چربی خون و نقص در پردازش گلوکز را در تعریف این بیماری گنجانده
اند. هدف غربالگری برای سندرم متابولیک شناسایی و کار با افراد چاق و بدون
تحرک جهت کاهش ریسک های سلامتی از طریق تغییر در سبک زندگی شان است.
مقاومت انسولینی یک بیماری یا تشخیص خاص نمی باشد اما مرتبط با بیماریهایی نظیر آنچه در بالا اشاره شد مانند دیابت نوع 2، بیماری قلبی عروقی، چاقی و پرفشاری خون بعلاوه سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) و بیماری کبد چرب غیر الکلی می باشد. برخی محققان همچنین بر این باورند که بین مقاومت به انسولین و برخی از انواع خاص سرطان ارتباطی وجود دارد. اگرچه مکانیسم این ارتباط کاملا شناخته نشده است. یادآوری این نکته مهم می باشد که بسیاری از افراد مبتلا به اینگونه بیماری ها دارای مقاومت انسولینی نمی باشند و برعکس بسیاری از افرادی که دارای مقاومت انسولین می باشند هرگز به اینگونه بیماری های جانبی مبتلا نمی گردند. اینها فقط الگوهایی از این ارتباطات می باشند که ایجاد شده اند. اینها اغلب با همدیگر دیده شده و تصور می شود که مقاومت انسولینی در صورت وجود، ممکن است به ایجاد آنها کمک کرده و تشدید شان نماید.