لازم است که افرادی که قصد سفر به نواحی دارند که بومی مالاریا هستند، پیش از سفر درباره محافظت خود از مالاریا با پزشک خود مشورت نمایند. خطر تماس آنها با مالاریا قابل ارزیابی بوده و اقدامات مناسب پیش و پس از سفر و در هنگام آن اتخاذ می شوند. حتی افرادی که قبلاً مبتلا به مالاریا شده اند نیز میتوانند آلوده شوند. به همین صورت، افرادی که در اصل از نواحی بومی مالاریا می آیند نیز موقع بازگشت به آن نواحی در معرض خطر هستند.

برای مسافرین، خطر اکتساب مالاریا بستگی به موقع سال، کشور یا کشورهای بازدید شده از قبیل نواحی خاصی که در یک کشور بازدید می شوند، طول سفر و نوع فعالیت ها دارد. بعنوان مثال، مسافری که به غرب آفریقا مسافرت می کند که به مدت چندین هفته در چادر اقامت می کند نسبت به مسافری که یک تا دو روز در یک کشوری میماند که فراوانی مالاریا در آنجا کمتر بوده و در یک هتل با پنجره های بسته و تهویه هوا اقامت می گزیند، در معرض ریسک بالاتری است. مطابق با مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، بخش هایی از جهان که بالاترین خطر نسبی برآورد شده عفونت را برای مسافرین آمریکایی دارند، غرب آفریقا و جزایر استوایی اقیانوس آرام هستند.

برای کسب جزئیات بیشتر، صفحه اینترنتی CDC را برای اطلاعات ریسک و پیشگیری از مالاریا بر اساس کشورها، مشاهده کنید.

علائم و نشانه های مالاریا میتوانند عمومی و غیر اختصاصی باشند، از اینرو مهم است که پزشک یک سابقه پزشکی کامل را دریافت کرده و همچنین لازم است که اگر افراد به کشورهای بومی مالاریا سفر کرده اند، حتی در صورت رعایت دقیق اقدامات پیشگیرانه، پزشک خود را در جریان بگذارند.

اغلب، مالاریا با نشانه هایی مشابه با آنفلوآنزا همراه با تب و لرز، عرق کردن، سردرد، دردهای بدنی و کسالت ظاهر می شود. برخی مردم، نشانه های گوارشی مانند تهوع، اسهال و استفراغ نشان می دهند. کم خونی و یرقان ممکن است رخ دهد. این نشانه ها می توانند سریع و طی 7 روز از عفونت اولیه یا با تأخیر طولانی پس از چندین ماه پس از بازگشت به آمریکا ایجاد شوند، اما زمان معمول تقریباً 14 روز پس از تماس می باشد.

علائم و نشانه ها پس از اینکه انگل ها از مرحله کبد خارج و وارد سلول های قرمز خون شده و در آنجا تکثیر و منجر به متلاشی شدن آن سلول های قرمز خون گردیدند، ظاهر می شوند. نشانه ها دوره ای بوده، تشدید شده و هر دو الی سه روز کمی تخفیف پیدا کرده و مجدداً با آلوده شدن سلول های قرمز بیشتر و ترکیدن آنها، تشدید می شوند. یک فرد آلوده ممکن است کبد یا طحال بزرگ داشته اما چندین علائم دیگر نیز ممکن است وجود داشته باشند که با معاینه فیزیکی قابل تشخیص هستند.

مالاریای شدید که عمدتاً توسط P. falciparum ایجاد می شود، کشنده می باشد و میتواند بر مغز، کلیه ها و ریه ها تأثیر گذاشته و نشانه هایی مانند تشنج، اغتشاش روانی، زجر تنفسی حاد و کما ایجاد کند؛ این عارضه می تواند به نارسایی چندین عضو و مرگ منجر گردد. هنگامی که مغز را مبتلا کند، مالاریای مغزی نامیده می شود.

آزمایش برای کمک به تشخیص مالاریا، نظارت بر عود و تعیین حساسیت دارویی انگل ایجاد کننده عفونت انجام می شود.

اسمیر ضخیم و نازک خون
تشخیص مالاریا شامل انجام اسمیر خون می باشد. برای اسمیر خون، قطره ای از خون بر روی یک لام شیشه ای قرار گرفته و پخش می شود. سپس توسط یک رنگ اختصاصی، پرداخت گردیده و برای ریخت شناسی (مرفولوژی) سلول های خونی آلوده و انگل، مورد بررسی قرار میگیرد. معمولاً، دو اسمیر ضخیم و دو اسمیر نازک تهیه می شوند. این تست ها در حال حاضر "استاندارد طلایی" برای تشخیص و شناسایی مالاریا می باشند. اینها لازم است که توسط یک کارشناس آزمایشگاه مجرب و متخصص بررسی شوند.

تعداد انگل های مالاریای موجود در نمونه خون در یک زمان مشخص نوسان می کنند. از اینرو، اگر هیچ انگلی در مجموعه اولیه اسمیرها وجود نداشته و پزشک هنوز مشکوک به مالاریا باشد، در نتیجه نمونه های خونی بیشتری برای آزمایش جمع آوری می گردند. نمونه ها ممکن است در فواصل زمانی 8 تا 12 ساعته طی 2 تا 3 روز برای افزایش شانس انگل ها جمع آوری گردند. بسیار ماسب خواهد بود که زمان جمع آوری نمونه همزمان با ظهور علائم و نشانه ها باشد، از آنجائیکه در این زمان، احتمال شناسایی آنها در خون بسیار بالا است.

اسمیرهای ضخیم، آزمایش حساس تری برای عفونت مالاریا می باشند. حجم بیشتری از خون زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفته و از اینرو احتمال مشاهده انگل ها بالاتر است. اسمیرهای نازک، سلول های خونی کمتری دارند و امکان شناسایی نوع گونه های پلاسمودیوم ایجاد کننده عفونت را فراهم می کنند. تعداد سلول های قرمز خون عفونی نیز برای تعیین درجه آلودگی فرد (بار انگل)، قابل محاسبه است. این اطلاعات برای درمان مناسب، ضروری می باشد.

آزمایشات تشخیصی سریع (تست آنتی ژن)
اگر میکروسکوپ در دسترس نباشد، آزمایشات تشخیصی سریع ممکن است بجای اسمیر خونی مورد استفاده قرار گیرند. این آزمایشات آنتی ژن (پروتئین) های مالاریا در نمونه خون یک فرد (که معمولاً از نوک انگشت جمع آوری می شوند) را شناسایی کرده و بر اساس تغییر رنگی که در یک نوار آزمایشی ایجاد می شود، نتیجه مثبت را نشان می دهند. گاهی اوقات اینها تست های "کاغذی" نامیده می شوند.

انواع آزمایشات تشخیصی سریع در دسترس هستند و دارای قابلیت های متنوعی در چیزی هستند که تشخیص می دهند. بعنوان مثال، برخی از آزمایشات سریع ممکن است تمام چهار گونه شایع (P.falciparum, P.vivax, P.ovale, P.malariae) را شناسایی می کنند اما بین آنها تمایز ایجاد نمی کنند. نوع آزمایش سریع مورد استفاده به جمعیت بیمار و نتیجه موردنظر آن بستگی دارد.

اداره غذا و دارو آمریکا (FDA)، یک آزمایش تشخیصی سریع را برای مالاریا تأئید کرده است. این آزمایش برای استفاده توسط بیمارستان ها و آزمایشگاه های مرجع تأئید شده است، اما برای مطب پزشکان یا منزل توصیه نمی شود. این آزمایش سریع اجازه تشخیص و درمان سریعتر را فراهم می کند. هرچند، توصیه می شود که نتایج مثبت، برای تأئید و تعیین میزان عفونت، با تست های اسمیر خون دنبال شوند.

تست های ملکولی (واکنش زنجیره ای پلیمراز، PCR)
واکنش زنجیره ای پلیمراز، یک روش آزمایشگاهی است که DNA انگل را همانند سازی کرده و اجازه تشخیص و شناسایی گونه های پلاسمودیوم را فراهم میکند. این آزمایش برای اثبات تشخیص در آزمایشگاه هایی که فاقد آموزش و تجربه در بررسی میکروسکوپی مالاریا هستند، قابل استفاده است. همچنین اگر نتایج اسمیر خون مشخص نباشند، برای تعیین گونه های پلاسمودیوم نیز بکار می رود. بعلاوه، برای مواردی که تعداد انگل های مالاریا در خون پائین بوده یا زمانی که انواع مختلف ایجاد کننده عفونت وجود دارند (مختلط) و بررسی توسط میکروسکوپ ممکن است از صحت کمتری برخوردار باشد، این تست مفید است. هزینه این تکنیک های ملکولی استفاده از آنها را در بسیاری از مناطقی که در آنها مالاریا بومی می باشد، محدود کرده است.

آزمایشات آنتی بادی (سرولوژی)
آزمایشات سرولوژی آنتی بادی هایی را که در پاسخ به عفونت مالاریا توسط بدن تولید می شوند در خون شناسایی می کنند. اینها قادر به تشخیص یک عفونت حاد نیستند اما در تعیین اینکه آیا فرد قبلاً در معرض قرار گرفته است، کمک می کنند. این تست ها به صورت روتین در آمریکا مورد استفاده قرار نمی گیرند از آنجائیکه میتوان با شناسایی زودتر انگل زیر میکروسکوپ یا DNA آن، تشخیص را انجام داد تا اینکه برای یک پاسخ ایمنی چندین هفته منتظر ماند.

تست حساسیت
برخی از انگل های مالاریا به داروهایی که برای درمان عفونت ها متداول هستند، مقاوم شده اند. برخی از آزمایشگاه های تخصصی میتوانند انگل های یک فرد آلوده را برای تعیین حساسیت دارویی آنها مورد آزمایش قرار دهند. این آزمایش را می توان با رشد انگل ها در حضور مقادیر رو به افزایش دارو و مشاهده اثر دارو بر آن انگل یا با آزمایش DNA انگل برای شناسایی مارکرهایی که نشاندهنده مقاومت هستند، انجام داد. روش آخر، هنوز تحت بررسی می باشد.

در حال حاضر، هیچ نوع واکسنی برای مالاریا در دسترس نیست، هرچند تحقیقات در جریان هستند. افرادی که از مناطقی که در آنجا مالاریا شایع است (بومی) بازدید می کنند یا به آنجاها نقل مکان می کنند، باید برای به حداقل رساندن خطر تماس با آن، پیش از سفر توصیه های پزشکی لازم را بخوبی مورد مطالعه قرار داده و انجام دهند. این شامل مهاجرینی می شود که برای ملاقات دوستان و خویشاوندان خویش به کشور خواستگاه خود برمی گردند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) و سازمان بهداشت جهانی (WHO)، اطلاعاتی را درباره اقدامات توصیه شده جهت پیشگیری از تماس و عفونت ارائه داده اند (صفحات مرتبط را ببینید).

تمام مسافرین باید از روش های محافظت شخصی برای اجتناب از نیش پشه، بویژه از زمان غروب تا طلوع خورشید، استفاده کنند. یکی از مهمترین ابزارهای محافظت، استفاده از پشه بند برای خوابیدن می باشد بویژه اگر مراکز اقامتی دارای تسهیلات تهویه هوا یا پرده نمی باشند. لباس های با رنگ روشن، گشاد و آستین بلند و شلوارهای بلند باید پوشیده شوند و مواد دافع پشه با DEET کافی باید مورد استفاده قرار گیرند. لباس و پشه بندهای آغشته به پرمترین (Permethrin) باید توسط افراد پرخطر مورد استفاده قرار گیرد.

گاهی اوقات، جهت پیشگیری از عفونت (پروفیلاکسی)، داروی ضد مالاریا مصرف می شود؛ همه کسانی که به نواحی بومی سفر می کنند، به آن نیاز نخواهند داشت. استفاده از داروها، همراه با عوارض جانبی خواهد بود از اینرو داروهایی مانند کلروکوئین (chloroquine) پس از در نظر گرفتن ریسک، قابل استفاده می باشند. عواملی که باید در نظر گرفته شوند شامل مناطق خاص جهت مسافرت، فصل سفر، نوع و مدت سفر و سابقه پزشکی هر فرد می باشند. نوع داروی توصیه شده بستگی به الگوهای مقاومت دارویی و سابقه فرد خواهد داشت. پلاسمودیوم فالسیپاروم، در حال ایجاد مقاومت بیشتر به متداولترین داروهای ضد مالاریای تجویزی مانند کلروکوئین می باشد، از اینرو برای افرادی که به مناطقی سفر می کنند که در آنها این نوع از مالاریا شایع می باشد، ممکن است سایر داروهای ضدمالاریا از قبیل mefloquine، atovaquone/Proguanil و داکسی سایکلین تجویز شود.

بسیار مهم است که پیشگیری (پروفیلاکسی) از مالاریا به صورت توصیه شده، به کار گرفته شود، از قبیل ادامه کل دوره در مدت زمان تجویز شده، حتی پس از بازگشت از سفر، زمانی که ریسک تماس با مالاریا دیگر وجود ندارد.

تشخیص و درمان اولیه حیاتی است از آنجائیکه مالاریا می تواند کشنده باشد. مسافرینی که در طول سفر یا پس از آن، نشانه های مالاریا را بروز می دهند، باید هر چه سریعتر تحت مراقبت های پزشکی قرار بگیرند. بعلت طبیعت تأخیری علائم و نشانه های مالاریا، لازم است که پزشکان یک سابقه سفر کامل از بیماران خود دریافت کنند.

درمان، بر اساس نوع پلاسمودیوم ایجاد کننده عفونت، ناحیه جغرافیایی که در آن عفونت اکتساب شده (و الگوهای محلی مقاومت دارویی) و چگونگی وضعیت بیماری فرد، هدایت می شود. زنان بادار و شیرده و کودکان نیاز به ملاحظه خاص دارند. افراد مبتلا به مالاریای غیرپیچیده را میتوان با داروهای خوراکی درمان کرد؛ هرچند، لازم است که برای بیماری های شدیدتر، دارو مستقیماً از طریق ورید (درون وریدی)، استعمال گردد.

کلروکوئین اغلب برای درمان مالاریا استفاده می شود؛ هر چند، ممکن است در موارد عفونت های مقاوم به کلروکوئین، سایر داروها لازم گردند. سازمان بهداشت جهانی (WHO)، درمان ترکیبی بر پایه آرتمیسینین (ACT) را به ویژه برای مالاریای P.falciparum، توصیه می کند.

عفونت با P.vivax و P.ovale می تواند عود کننده باشد از آنجائیکه انگل میتواند در کبد به صورت کمون در آمده و از اینرو این عفونت ها نیاز به درمان های بیشتری دارند.