بیماری لایم (Lyme) عفونتی ناشی از
باکتری های Borrelia burgdorferi و Borrelia mayonii می
باشد که عمدتا توسط یک نوع کنه که کنه پا سیاه نیز نامیده می شود، منتقل می
گردد. افرادی که توسط کنه آلوده می شوند ممکن است یک نوع بیماری التهابی را
توسعه دهند که در ابتدا بر پوست اثرگذار بوده و سپس می تواند به
مفاصل، سیستم عصبی و سیستم های دیگر بدن گسترش یابد.
این حشراتی که عامل بیماری لایم هستند، حشراتی ریز و به اندازه سر سنجاق یا
یک لکه کوچک از کثیفی هستند. آنها را می توان در هر جایی بر روی بدن پیدا
کرد اما آنها گرایش به چسبیدن به نواحی مثل پوست سر یا کشاله ران دارند.
افرادی که در معرض کنه قرار می گیرند اما این حشرات آنها را نیش نمی زنند،
آلوده به Borrelia نخواهند شد و بسیاری از افرادی که نیش خورده اند،
مبتلا به بیماری لایم نمی شوند. این بدین دلیل است که هر کنه ای آلوده نیست
و اینکه 24 تا 72 ساعت بعد از چسبیدن کنه به محل، باکتری انتقال خواهد یافت.
بیماری لایم در کل نیم کره شمالی یافت می شود اما انواع باکتری هایی که
موجب بیماری می شوند و حشراتی که آنها را منتقل می کنند، از منطقه ای به
منطقه دیگر متفاوت است. در آمریکا، بیماری لایم شایع ترین بیماری گزارش شده
ناشی از حشرات است. این بیماری پنجمین بیماری قابل توجه از نظر ملی در سال
2013 بود، اما این در مورد تمامی ایالت ها قابل اعمال نیست. بیماری لایم
بیشتر در ایالت های شمالشرق و غربی رخ می دهد. اکثر موارد بیماری در بهار و
تابستان بروز می کند و این زمانیست که افراد مدت بیشتری را در بیرون از
منزل صرف می کنند و کنه های نیز فعالیت بیشتری دارند.
طبق آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، در حدود 30 هزار مورد از
بیماری های لایم هر سال در آمریکا گزارش می شود. در حدود 95 درصد از موارد
بیماری لایم از 14 ایالت گزارش شده است (به اطلاعات مرتبط در
صفحه CDC مراجعه کنید).
با این حال، CDC تخمین می زند که مقدار واقعی افراد در آمریکا که سالانه
مبتلا به بیماری لایم می شوند در حدود 10 برابر تعداد گزارش شده است.
برآورد 300 هزار مورد در سال مبتنی بر اطلاعات تحقیقاتی است. این برآوردهای
زیاد به این معنی نیست که بسیاری از بیماری های لایم درمان نمی شوند، بلکه
ممکن است آنها به آزمایشگاهایی ایالتی و فدرال گزارش نشوند. تخمین کمتر از
بیماری ناشی از عدم گزارش می تواند تصویر مبهمی از میزان مشکلات سلامت
عمومی را ارائه کند، بویژه زمانی که
شیوع بیماری از قبل بیشتر باشد. برآوردهای بهتر بدست آمده از تحقیقات
می تواند به آگاهی در این مورد کمک کند و محرکی برای جامعه عمومی، دولت و
جامعه پزشکی برای تمرکز بر این بیماری و پیشگیری از آن فراهم می کند.
سندرم بیماری لایم بعد از دوره درمانی
برای برخی از افراد مبتلا به بیماری لایم، بعد از درمان با آنتی بیوتیک ها،
علائمی از خستگی، درد بدن یا درد مفصلی یا عضلات وجود خواهد داشت. برای
درصد کمی از موارد این بیماری، این علائم می تواند 6 ماه طول بکشد. این
وضعیت به عنوان سندرم بیماری لایم بعد از دوره درمان (PTLDS) نامیده می شود.
علت اصلی PTLDS مشخص نیست. PTLDS گاها به اشتباه به بیماری مزمن لایم اطلاق
می گردد. تحقیقات برای درک بهتر علت این سندرم ادامه دارد. برای اطلاعات
بیشتر، به صفحه CDC در مورد
PTLDS مراجعه کنید.
Lyme Disease
-
نشانه ها و علائم
بیماری لایم به صورت مرحله ای بروز می کند که با بیماری لایم موضعی شروع شده و به حالت منتشر شده پیشروی کرده و در نهایت به مرحله پایانی بیماری می رسد.
علائم و نشانه های اولیه می تواند از 3 تا 30 روز بعد از نیش کنه توسعه یابد و شامل موارد زیر باشد:
التهاب و جوش مشخصه بیماری لایم
-التهاب در ناحیه نیش کنه: یکی از علائم اولیه اغلب بصورت جوش و التهابی است که چند روز تا یک ماه بعد از نیش حشره بروز می کند. تا 75 درصد افراد آلوده به باکتری Borrelia burgdorferi جوش مشخص به نام التهاب میگران را توسعه خواهند داد. این جوش معمولا از ناحیه نیش حشره گسترش می یابد و برای چند هفته به طول خواهد کشید. این ناحیه ملتهب ممکن است به قطر چند سانت برسد و شبیه به حالت مدور و دایره ای شود. برخی افراد ممکن است جوش های قرمز مختلفی را گسترش دهند و بقیه ممکن است هیچ گونه جوشی نداشته باشند. توجه کنید که ممکن است یک ناحیه قرمز و ملتهب بعد از نیش کنه بوجود بیاید که شبیه به نیش پشه خواهد بود. با این حال، این ناحیه ملتهب یا قرمزی معمولا در طی یک یا دو روز از بین می رود و علامت بیماری لایم نیست.
-سردرد
-خستگی
-تب و لرز
-دردهای عضلانی و مفاصل
-گره های ملتهب لنفاوی
به نظر می رسد که Borrelia mayonii موجب علائم دیگری شود که شامل تهوع و استفراغ است و ممکن است موجب بروز یک جوش یا ناحیه ملتهبی گردد که گسترش بیشتری بر روی پوست خواهد داشت.
اگر این بیماری درمان نشود، علائم و نشانه های دیگری ممکن است بعد از چند روز تا چند ماه از نیش حشره بروز کند:
-درد عضله و مفصل (ممکن است متناوب باشد)
-ضعف و فلج عضلانی صورت
-بی حسی و درد در بازوها و ساق پا
-خشکی گردن و سردرد شدید (مننژیت)
-درد قفسه سینه و ضربان نامنظم قلب (در موارد نادر)
-تحریک چشم، قرمزی، درد و تاربینی (در موارد نادر)
-آرتروز متناوب همراه با درد و التهاب مفصل بویژه در مفاصل بزرگ مثل زانوها
-از دست دادن حافظه، مشکلات در تمرکز و تغییرات در الگوی خواب
-سرگیجه یا کاهش تنفس
-دردهای موقتی، بی حسی یا لرزش در دست ها یا پاها
-التهاب مغز و یا نخاع -
آزمایشات
پزشک می تواند بیماری لایم را براساس علام بالینی شخص مثل وجود التهاب های میگران (EM) یا التهاب و جوش گسترش یافته، پیشینه ای از نیش حشره و یا اقامت یا گردش در مناطقی از کشور با شیوع بالای بیماری لایم تشخیص دهد. در مواردی که پیشینه و علائم کافی برای تشخیص بیماری لایم وجود داشته باشد، بررسی آزمایشگاهی اغلب درخواست داده نمی شود.
آزمایش بیماری لایم زمانی درخواست داده می شود که شخص دارای علائم و نشانه هایی حاکی از انتقال بیماری به وی باشد. آزمایش مناسب در این رابطه آزمایش خون برای تشخیص وجود آنتی بادی ها می باشد. اگر شخص دارای علائم سیستم عصبی مرکزی باشد (مثل مننژیت)، در این صورت آزمایش را می توان بر روی مایع مغزی نخاعی (CSF) انجام داد. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) آزمایش بیماری لایم را برای افراد فاقد علائم و نشانه ها توصیه نمی کند.
-آنتی بادی های IgM و یا IgG برای Borrelia - ممکن است با عفونت های ناشی از باکتری های مشابه دیگر مثل باکتری عامل سیفلیس، مثبت باشد
-وسترن بلات Borrelia - جهت تایید نتایج مثبت یا نامشخص آزمایش آنتی بادی
-در موارد خاص، آزمایش PCR (واکنش زنجیره پلیمراز) را می توان بر روی یک نمونه انجام داد زیرا روش حساس تری از شناسایی یک عفونت Borrelia است. با این حال، این آزمایش مورد تایید FDA نبوده و بطور گسترده مورد استفاده نیست. CDC آزمایش PCR را برای تشخیص بیماری لایم توصیه نمی کند. -
درمان و پیشگیری
درمان
بیماری لایم اغلب با آنتی بیوتیک های خوراکی به مدت 2 تا 4 هفته درمان می شود. برخی افراد ممکن است نیاز به آنتی بیوتیک های زیرجلدی داشته باشند. در بیشتر موارد، افراد مبتلا به بیماری لایم به سرعت و به طور کامل بهبود می یابند. در برخی موارد، بویژه با بیماری لایم در مرحله نهایی، درد مفصل و آسیب به اعصاب ممکن است پایدار باشد. برای اطلاعات بیشتر در مورد درمان بیماری لایم، به صفحه CDC مراجعه کنید.
پیشگیری
در حال حاضر، هیچ واکسنی برای پیشگیری از بیماری لایم وجود ندارد، اما رویه های احتیاطی استاندارد برای اجتناب از کنه ها و نیش آنها می تواند خطر آلوده شدن را کاهش دهد. اینها شامل موارد زیر است:
-پوشیدن لباس های رنگ روشن و آستین بلند
-قرار دادن قسمت پایین شلوار در داخل جوراب
-پوشیدن کفش های ایمن
-اجتناب از مناطق جنگلی و علفزار، بویژه در بهار و اوایل تابستان، و پیاده روی در مسیر جنگل ها
-استفاده از حشره کش که حاوی 20 تا 30 درصد DEET (N, N-diethyl-m-toluamide) یا پرمترین است
-بررسی کنه ها بعد از گردش در بیرون از منزل
-از بین بردن کنه ها به محض مشاهده
-حیوانات خانگی را نیز باید به طور مرتب از نظر وجود کنه یا حشرات در آنها بررسی کرد.